Έρως ανίκατε μάχαν

...που σεργιανάς τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια,
κανείς δε σου γλυτώνει
μηδέ θνητός
μηδέ αθάνατος.
φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις...

Έρως ανίκατε μάχαν...

Μάχαν: αιτιατική της αναφοράς.

Αναφορά σε τι;

   Σε μεγαλεία;

   Σε ευτυχία;

   Σε λύπη, μήπως;

   Δυστυχία;

Πού έχει χαθεί, αλήθεια, η ευτυχία;

Και γιατί;

Εξαιτίας της αιτιατικής.

Αιτία...

Χρειαζόμαστε αιτία για να ερωτευτούμε,

Ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε;

Βιαζόμαστε να δώσουμε λογική

Όπου μόνο το συναίσθημα βασιλεύει.

Λογικά εξαρτώμαστε από τον άλλο;

Λογικά εναποθέτουμε την ευτυχία;

Όχι .

Το κάνουμε υποσυνείδητα,

Ασυνείδητα.

Μα δεν κάνουμε και κάτι για να το αποτρέψουμε.

Έτσι μας υποδεικνύει

Το συναίσθημα.

Έτσι μας προστάζει

Ο έρωτας.

Αδύναμοι... για να γίνουμε δυνατοί.

Αναφορά, λοιπόν, σε τι;

Προς το θάνατο;

Όχι.

Προς τη ζωή.

Δύσκολο να ερωτεύεσαι,
Ειλικρινά περίεργο.

Σ' ένα κόσμο της αιτίας

Αναίτια αγαπάς.

Μην περιμένεις, τόσο στενόμυαλα και εγωιστικά,

Το κέρδος.

Δύσκολα, άλλωστε  θα το βρεις.

(Μα αξίζει. Έρχεται όταν δεν τον περιμένεις. Ακάλεστος και προκλητικός, επομένως ιταμός. Δεν αποτρέπεται. Νιώθεται, αν δε μπορούμε ή δεν πρέπει να τον εκφράσουμε. Διττός στη σημασία, όρμητικός, επομένως μη λογικός, και με τα δικά μας κριτήρια, εγωιστικά και υλιστικά, σύντομος.)



Στη γυναίκα που ντύθηκε με τη Σελήνη