When your fears subside, and shadows still remain...

       And it's a long and it's a broken hallelujah...

The end is here.

The end of the line.

Game's over, and the hand of doom

Reached my thigh.

Dreams that have failed,

Thoughts that have shattered,

Desperate ships that so long have sailed

Blind child's hopes that no one has fathered.

Down to earth for a while now,

Up in the sky for all my days.

Time is nigh to do our exit bow,

Pass into plains ofoblivion, the world to hear and gaze.

Not easy to smile with all the pain inside

But, still, I gotta learn to live through death.

So, if you'd like, lay by my side,

Close my eyes and steal my breath.

Well maybe there's a God above
But all I've ever learned from love
Was how to shoot somebody who'd out drew ya
And it's not a cry that you hear at night
It's not somebody who's seen in the light
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Κάτι σαν ψέμα

                                           Revenge is a dish we will end up eating ourselves, eventually.

   Το νόημα της ζωής απαρτίζεται από πολλές επιμέρους ιδέες και θεωρίες. Μία από αυτές είναι μία γενική αλήθεια: Ρόδα είναι και γυρίζει. "Τώρα κάτι μ' εκδικείται", που λέει και το τραγούδι.

   Ειλικρινά, αν κάποιος μετρούσε τις πράξεις που έκανε κάποτε και ποιες του γύρισαν πίσω με την ίδια (αν όχι μεγαλύτερη) ένταση, θα βρει ότι η αναλογία είναι 1:1. Απόλυτη ισορροπία. Yin & Yang. Τάξη και Χάος.

   Από τα πιο ασήμαντα πράγματα, όπως η κατάποση οινοπνεύματος και το κάπνισμα, έως τα σημαντικότερα, όπως ο σωματικός και ψυχικός ακρωτηριασμός ενός άλλου προσώπου, ένα φιλί και μια αγκαλιά. Σχεδόν απόλυτα βέβαιο.

   Πώς το βρίσκουμε μπροστά μας, όμως; Τύχη, Μοίρα; Ένα κρύο, γαλάζιο χέρι από τον ουρανό κατέβηκε; Ή, μήπως είναι ώρα να σταματήσουμε να κρυβόμαστε, ώρα να αντικρύσουμε τη "φανταχτερή πληγή" μας, και να αποτρέψουμε το ξυράφι του πόνου, το οποίο θα γευτούμε εμείς στο τέλος;

Είναι μέρες που σου βγαίνουν...

Είναι μέρες που δε βγήκαν...

   Είναι κύκλος, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην είμαστε οι γενεσιουργοί παράγοντές του. Προξενώντας πόνο, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να γευθούμε ένα μέρος του κι εμείς, πριν παρέλθει η ελεύθερη περίοδος και φθάσουμε να πληρώσουμε τα χρέη μας προς την αρμονία. Η αρχή επιφέρει τέλος. Η απουσία της, την απουσία του.

Τώρα μοιάζω κουρασμένος
τώρα κάτι μ' εκδικείται
τώρα το μυαλό μου ξένους
μοιάζει να μιμείται

A moment of clarity

- Die.

- Why?
- You made me wanting to let you go.

- Did I? Or were you too weak to discover the real me behind the thorns?

   Αυτή η στιγμή θα μείνει χαραγμένη γι' αρκετό καιρό στη μνήμη μου (δεν είμαι τόσο αλαζόνας για να πω "για πάντα"). Η υπέροχη αίσθηση όταν σου ανοίγουν οι αισθήσεις. Το όμορφο ταξίδι μέσα από χρώματα, ήχους και συναισθήματα, όταν το μυαλό ξεκαθαρίζει. Η πνιγερή τρέλα, η ασφυκτική απελπισία στις 2 το βράδυ, όταν τα μάτια κλείνουν, μα το μυαλό μας κρατάει όρθιους για ώρες.

   Don't turn your back into Paradise.

   Δίκιο έχουν.

   Don't ruin your chance. You only live once.

   Ξύπνα! Ο κόσμος καίγεται!

   Πέθανες.

   ...

   ..

   .

   Ξύπνησες. Ζεις. Μέσα στο θάνατο.

   In the deathcar we 're alive.

Sentinels of the Starry Skies

- Seasons change, tastes change. But people... people never change. You delude yourself believing otherwise. Do not fight me. Set down your sword; embrace me! Such violence, your anger serves only to feed me. So I have to ask, have you really changed? After all, I'm still right here standing before you. 

- No! I have seen the error of my ways, and I have atoned for the trangressions of my past. I am no longer that person.

Αλλάζει ο άνθρωπος; Ίσως. Προς το καλό, όμως, ή προς το κακό και το επιβλαβές; Μπορεί ο καθένας μας πάντα να ελέγξει τις ορμές του, τις ορέξεις του, τον έρωτά του για οτιδήποτε κι οποιονδήποτε; Κι αν ναι, τότε γιατί δεν το κάνουμε; Κι αν όχι, τότε ποιος θα μας σώσει από τα χαντάκια του μυαλού μας τα σκοτεινά; Μερικές ερωτήσεις είναι δύσκολο να απαντηθούν, και το άτομο που τις θέτει πρέπει να ξέρει ότι πιθανόν να μη λάβει απάντηση.

    Αλλάζει ένας άνθρωπος; Ίσως. Πόσο καιρό θα πάρει αυτή η αλλαγή; Εξαρτάται. Από τον άνθρωπο; Όχι, από τη συγκυρία. Χρειάζεται μία ισχυρή τομή στη ρουτίνα για να μας δώσει το έναυσμα να αλλάξουμε. Προς το καλό, εννοείς... Όχι απαραίτητα. Η αλλαγή είναι το μόνο σίγουρο. Εμείς θα διαλέξουμε προς τα πού θα γείρει ο άξονας. Μα κάτι πρέπει να κάνουμε! Κάτι! Μη στενοχωριέσαι για δύο πράγματα: Αυτά που αλλάζουν, κι αυτά που δεν αλλάζουν. Έξυπνα λόγια... αλλά και πάλι... Είναι η ελευθερία της επιλογής, να το ξέρεις αυτό. Δε μπορείς παρά να αφήσεις ένα άτομο που αγαπάς να κάνει μόνο του τις επιλογές του. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι δίπλα του όταν παραπατήσει, να του δείξεις τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο.  

   Μα- Πίστεψέ με, είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Αφέσου στον έναστρο ουρανό. Και μετά, γίνε εσύ ο ίδιος ο προστάτης που κάποτε ονειρευόσουν. Έχεις δίκιο, φαντάζομαι...

Adorned in masters' loving art, she lies.

She rests at last beneath the starry skies. 

 Most people think time is like a river that flows swiftly and surely in one direction. But I have seen the face of time and can tell you, they are wrong. Time is an ocean in a storm.

Το ηλιοβασίλεμα

Το ηλιοβασίλεμα, πράγμα παράδοξο

Μου θύμισε εσένα.

Τόσο αυθόρμητο κι αθώο.

Οι πινελιές στον σκούρο καμβά
Του πατέρα Ουρανού

Όδευαν προς τα μελί σου,

Θλιμμένα, κουραμένα μάτια.

Δε σε κατηγορώ, οι αχτίδες σου

Είδαν πολλά:
Καταιγίδες, νύχτες και χαλάζι,

Τα σύννεφα του πόνου να πλησιάζουν απειλητικά

Τα ματόκλαδά σου,

Ένας από σύννεφα

Λυπηρός σορός.

Και τι δε θα 'δινα την αυγή σου να ξαναφέρω,

Τα κλάματα ν' αφήναμε

Πέρα, στα ψηλά βουνά.
Μα το ξέρουμε καλά, εσύ αλλά κι εγώ,

Πως η νύχτα διαγράφεται

Κάπου στον ορίζοντα

Μακρυά .

Τα μάτια μου, γέρικα πολύ
Η καρδιά μου διαπερνάται

Απ' του κορμιού μου τα σαράκια
Κι εμείς οι δύο,
Καταραμένοι χορευτές,

Χορεύουμε ένα πικρό ταγκό

Στη δύση του χαμού.

(Σε σένα που είδα να κλαις. Κι εγώ σε ερωτεύομαι σιγά σιγά, να το ξέρεις... Γυναίκα ντυμένη με τη Σελήνη)