Το ηλιοβασίλεμα

Το ηλιοβασίλεμα, πράγμα παράδοξο

Μου θύμισε εσένα.

Τόσο αυθόρμητο κι αθώο.

Οι πινελιές στον σκούρο καμβά
Του πατέρα Ουρανού

Όδευαν προς τα μελί σου,

Θλιμμένα, κουραμένα μάτια.

Δε σε κατηγορώ, οι αχτίδες σου

Είδαν πολλά:
Καταιγίδες, νύχτες και χαλάζι,

Τα σύννεφα του πόνου να πλησιάζουν απειλητικά

Τα ματόκλαδά σου,

Ένας από σύννεφα

Λυπηρός σορός.

Και τι δε θα 'δινα την αυγή σου να ξαναφέρω,

Τα κλάματα ν' αφήναμε

Πέρα, στα ψηλά βουνά.
Μα το ξέρουμε καλά, εσύ αλλά κι εγώ,

Πως η νύχτα διαγράφεται

Κάπου στον ορίζοντα

Μακρυά .

Τα μάτια μου, γέρικα πολύ
Η καρδιά μου διαπερνάται

Απ' του κορμιού μου τα σαράκια
Κι εμείς οι δύο,
Καταραμένοι χορευτές,

Χορεύουμε ένα πικρό ταγκό

Στη δύση του χαμού.

(Σε σένα που είδα να κλαις. Κι εγώ σε ερωτεύομαι σιγά σιγά, να το ξέρεις... Γυναίκα ντυμένη με τη Σελήνη)