The world that never was

To those who once lived ?!*@ like a suicide.

   Από την παιδική μου ηλικία κατάλαβα πως ζούσα σ' έναν κόσμο, ο οποίος σου επέβαλλε να ζεις ώριμα. Να είσαι σοβαρός. Να είσαι ευγενικός. Να μιλάς μετά που σκέφτεσαι. Να είσαι το στήριγμα της οικογένειάς σου. Είχαν δίκιο, όλοι τους. Έπρεπε, και πρέπει ακόμα.

   Με ποιο κόστος, όμως; Την ανωριμότητα της ηλικίας. Από παιδί έπρεπε να είμαι έφηβος, κι από έφηβος, ενήλικος. "Χαλάρωσε, πού πήγε η ξεγνοιασιά της ηλικίας;", λένε οι μεν. "Δεν είσαι ο γιος που ήξερα, σοβαρέψου, έχεις αλλάξει", οι δε. Μα κι οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, κι εγώ έχω διαλέξει καλά. At what cost? I'm losing my insanity, που λέει κι ο Dio.

   I kinda miss that kid. He died a long time ago. You're now face to face with me, in the world that never was.

  We also kinda need that, though. All of us.