Patience

And the streets don't change but maybe the name
I ain't got time for the game
'Cause I need you
This time

  Πριν από λίγο καιρό, παρακολούθησα μία συναυλία στη ζούγκλα του χάους, την Αθήνα. Μπορώ να πω πολύ άνετα πως ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές που έζησα. Δέκα χιλιάδων πλήθος να παραληρεί στη θέα συγκροτημάτων τα οποία απέκτησαν ισχυρή θέση στο πάνθεον της μουσικής, έναν απολαυστικό κόσμο να ξεχύνεται στις πέντε αισθήσεις, κι ένα κόμμα στην αδιάλλειπτη ροή του χρόνου να γίνεται αισθητότερο από ποτέ. Panem et circenses, πράγματι. Όχι όμως μόνο με τη μορφή της διασκέδασης, αλλά κυρίως της ψυχαγωγίας.

   Παρακολουθώντας τη συναυλία, βλέποντας, ακούγοντας, ζώντας την, αναλογίστηκα τον παλμό του κόσμου. Μία χώρα όπως η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοια γεγονότα, ακριβώς επειδή είναι σε δεινή κατάσταση. Οικονομικά, στην κατώτερη βαθμίδα. Ηθικά, στη μεσαία. Η χειρότερη επίπτωση της κρίσης, όμως, είναι η επίδρασή της στην ψυχολογία των πολιτών, οι οποίοι διακατέχονται από τόσο αρνητικά συναισθήματα, ώστε να έχουν δεχθεί την κατάστασή τους ως μόνιμη, να έχουν υποδεχθεί τη θλίψη και να έχουν φοβηθεί πολύ για να δουν το μεγαλύτερο μήνυμα τέτοιων καταστάσεων: Η παράσταση συνεχίζεται.

   Λίγο οξύμωρο, το παραδέχομαι, το να παρακολουθώ τον Ozzy και χίλιους-δυο άλλους και να σκέφτομαι την Ελλάδα. Έτσι είναι η μουσική, όμως. Ανοίγει τους ορίζοντες, επιτυγχάνει τη μέθεξη συνειδητού κι υποσυνείδητου. Και, το κυριότερο, παραχωρεί λύσεις. Κι όπως σε κάθε λυπηρή περίπτωση, έτσι κι εδώ, η λύση είναι η ελπίδα. Ένα στενόχωρο βράδυ θα δώσει τη θέση του σε ένα ευτυχισμένο πρωινό, κι οι ακτίδες του νέου ήλιου θα μας βοηθήσουν να λησμονήσουμε την κρύα βροχερή νύχτα. All we need is a little patience, αλλωστε.

   Ως επίλογος, μία συμβουλή: Οι καταστάσεις αλλάζουν, τα πρόσωπα έχουν πολλές πλευρές, κι οι άσοι καραδοκούν στο μανίκι. Είναι μία άσχημη αλήθεια, η οποία όμως αντιστρέφεται. Ας γίνουμε οι θεμέλιοι λίθοι της αλλαγής, ας είμαστε εμείς οι πρωτεργάτες της. Γαβγίστε στο φεγγάρι, λοιπόν!