Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

Δεν είναι ωραίο τελικά.
Ξέρεις, αυτό που κοιτάς την άδεια κόλλα
Και πρέπει να γράψεις κάτι (και ποιος θα μου πει τι πρέπει και τι όχι;).
Και πώς να αποδώσεις σε λέξεις ό,τι αισθάνεσαι;
Κι άντε και το κάνεις, πώς θα δικαιολογηθείς σε αυτούς
Που θα σε κατηγορήσουν;

Δικαιολογία.
Πρέπει πάντα να έχουμε μια δικαιολογία για οτιδήποτε
Και, κυρίως, πρέπει να είναι και πιστευτή.
Γιατί, αν όχι,
Γιατί αν πεις, όχι αυτό που θέλουν να ακούσουν, μα αυτό που πραγματικά είναι αλήθεια,
Έκλεισες εισητήριο για χλευασμό κι αποδοκιμασία

Ε, όχι!
Είμαι ανήσυχος, όχι για να δείξω σκεπτόμενος, αλλά γιατί δεν κοιμάμαι καθόλου τα βράδια

Είμαι σοβαρός, όχι για να το παίζω κάποιος, αλλά γιατί αυτόν τον καιρό όλος ο κόσμος ξεκρεμιέται από τα αστέρια κι η άβυσσος μας πλακώνει

Κι ήπια, όχι για πόζα, αλλά γιατί μου έλειψες πολύ και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σε χαιρετάω σαν απλός γνωστός και να ρίχνω κλεφτές ματιές όταν δεν κοιτάς, όταν χαμογελάς, όταν ακτινοβολεί το σεληνοκέντητό σου φόρεμα. Κι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα ξανάπινα μπροστά σου...

Κι αν κούρασα, στρέψε αλλού τα μάτια. Συγγνώμη