Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ξεχαρβαλωμένες κιθάρες

 We never cry for love, we 're superheroes

Είμαστε κάτι τερπνοί τερμίτες,
Ήσυχα κατατρώμε φύλλα και ξύλο
   Από τα κρεβάτια των παιδιών


Είμαστε των προβλημάτων λύτες,
Και τα δικά μας όνειρα
   Δεύτερα και κουτοπόνηρα

Είμαστε σκουριασμένες σκαλωσιές,
Τρίζουμε όταν άλλοι ανεβαίνουν
   Και την ηρεμία μας χωλαίνουν

Είμαστε οι ράγες ενός τρένου,
Το Εξπρές του μεσονυχτίου μάς περνά
   Για άλλους χρόνους σεργιανά

Είμαστε δύο κόκκοι άμμος,
Σφηνωμένοι κάτω από το βράχο
   Κι έχουμε τη θάλασσα συμμάχο

Είμαστε ο πολέμιος ο θεός ο Άρης,
Κι η Αθηνά στέκει κυρία
   Όταν ζητάμε μια δεύτερη ευκαιρία

Είμαστε του Χρόνου εργάτες,
Γυρίζοντας του σύμπαντος το μύλο
   Υπό το βλέμμα των
      άγρυπνων -όπως το καταφέραμε τελικά-
         παιδιών. 








Στο σώμα, στην ενθύμιση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
Είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

2 σχόλια:

  1. Φαίνεται πως έγραψες το ποίημά σου αυτό στηριζόμενος στο ποίημα του Καρυωτάκη "[Είμαστε κάτι...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται. Στις 21 Ιουλίου είχε επέτειο θανάτου, η αφορμή του ποιήματος.

      Διαγραφή