Ξεχαρβαλωμένες κιθάρες

 We never cry for love, we 're superheroes

Είμαστε κάτι τερπνοί τερμίτες,
Ήσυχα κατατρώμε φύλλα και ξύλο
   Από τα κρεβάτια των παιδιών

Είμαστε των προβλημάτων λύτες,
Και τα δικά μας όνειρα
   Δεύτερα και κουτοπόνηρα

Είμαστε σκουριασμένες σκαλωσιές,
Τρίζουμε όταν άλλοι ανεβαίνουν
   Και την ηρεμία μας χωλαίνουν

Είμαστε οι ράγες ενός τρένου,
Το Εξπρές του μεσονυχτίου μάς περνά
   Για άλλους χρόνους σεργιανά

Είμαστε δύο κόκκοι άμμος,
Σφηνωμένοι κάτω από το βράχο
   Κι έχουμε τη θάλασσα συμμάχο

Είμαστε ο πολέμιος ο θεός ο Άρης,
Κι η Αθηνά στέκει κυρία
   Όταν ζητάμε μια δεύτερη ευκαιρία

Είμαστε του Χρόνου εργάτες,
Γυρίζοντας του σύμπαντος το μύλο
   Υπό το βλέμμα των
      άγρυπνων -όπως το καταφέραμε τελικά-
         παιδιών. 








Στο σώμα, στην ενθύμιση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
Είναι το καταφύγιο που φθονούμε.