When Luna met Lucifer

Said I've been crying... All my tears they fell like rain..

                                Άσε με να σ' αγαπώ απαγορευμένα, τότε. Κι ας μην πρέπει.



Τι ωραία που είναι η ματιά σου,
Πύρινη διαπερνά τα μαύρα μου φτερά
Οι φάσεις σου, ωραία Σελήνη
Δίνουν αέρα στα τρύπια της βάρκας μου πανιά

Μη μιλάς για τρόμο. Αν ήξερες
Αυτόν που αντικρίζεις
Τι στη ζωή του πέρασε
         Απαγορευμένη αγάπη, ε;τι σκέφτεται και τι πράττει
Η Σκοτεινή πλευρά σου θα χανόταν
                        Ας είναι.πίσω από το πέπλο της αψίδας των ψυχών

Υπάρχουν πράγματα να δεις
Που η θωριά σου δεν τα φτάνει
Γαλάζιες πινελιές σε ξεβαμμένο πίνακα
Παραφωνίες σε ένα τέλειο σονέτο

Δεν σου κρύβω ποιος είμαι,
Ο έκπτωτος του Παραδείσου
Ο εκδιωγμένος από παντού
Άψυχο σώμα με σπασμένα φτερά και ματωμένα χείλη

Φτιάξε με, Σελήνη... Ή, μάλλον, κάνε ό,τι θέλεις
Τόσο καιρό στο Σκοτάδι έμαθα να διψώ για το Φως
Που κάποτε έριχνες σε μένα
Ζήσε, ω Φωτεινή πλευρά! Ρίξε το φως σου σε αυτούς που θέλεις
Κι αν θέλεις να καώ, καίγομαι ήδη.

Connor Mcleod was my kinsman. I don't know who you are.

  This world has only one sweet moment set aside for us

 Μερικές φορές αναθεωρείς τη ζωή σου. Τι κάνεις, ποιος είσαι, πού πας. Μερικές φορές απλά βλέπεις τα λάθη σου όταν έχεις ακόμα χρόνο να τα διορθώσεις. Μερικές φορές όταν είναι πολύ αργά.

   Όλοι έχουμε σφάλει κάποτε. Μερικοί στα οικογενειακά, μερικοί στα επαγγελματικά, μερικοί στα αισθηματικά. Κάποιοι βιώνουν το λάθος τους, άλλοι μένουν απαθείς.

   Ποιες οι συνέπειες, όμως; Στενοχώρια. Όσο κι αν θέλεις να το αποφύγεις, όσο κι αν θέλεις να λες ότι είσαι καλά μέσα σου, βαθιά ξέρεις πως δεν είσαι. Κι όταν το αντιλαμβάνεσαι, όλες οι μνήμες του παρελθόντος σού χτυπούν την πόρτα. Όλα τα τραύματα συμπιέζονται σε μία σιδερένια μπάλα στην οποία κλείνεσαι, ένα σφυρί που χτυπάει την καρδιά σου και θρυμματίζει τα όνειρά σου.

   Υπάρχει θεραπεία; Φαντάζομαι ναι. Μα μέχρι να τη βρεις, θα αποτυγχάνεις. Ξανά και ξανά, θα κατασκευάζουμε αντικλείδια για να αποκαταστήσουμε το χαμένο κλειδί. Ίσως δεν το καταφέρουμε ποτέ, ίσως η κλειδαριά αναμένει για πάντα το κλειδί. Μα το κλειδί ίσως δεν περιμένει να ξαναβρεθεί. Και μέχρι να το ξαναβρούμε, θα φτιάχνουμε αντικλείδια. Ξανά και ξανά.

   "What you want, Connor. Don't you ever think about anything else except what you want?"

Tribute to a Neon Knight

In the misty morning, on the edge of time
We lost the rising sun, a final sign


   Δε συνηθίζω να γράφω συχνά για τρίτους. Προτιμώ να γράφω προσωπικές σκέψεις, οι οποίες πηγάζουν όμως από την καθημερινότητα. Κι ένα από τα γεγονότα είναι και η αφορμή για το παρακάτω άρθρο.

   Πριν από μία εβδομάδα έκλειναν 3 χρόνια από το θάνατο του Ronnie James Dio. Ο Άνθρωπος στο Ασημένιο Βουνό έχασε, στις 16 Μαϊου τη μάχη με τον καρκίνο του στομάχου. Ο υπέρτατος μουσικός με τη Φωνή που καθήλωνε και συνεχίζει να καθηλώνει άφησε την τελευταία του πνοή κι ο κόσμος έχασε έναν από τους προπάτορες του μέταλ και της επαναστατικής μουσικής.

   Ο Ronald James Padavona μάγευε για παραπάνω από 4 δεκαετίες το κοινό που τον άκουγε, τον έβλεπε, τον ένιωθε να του μιλάει μέσα του. Υποστήριζε την ουσία στους στίχους, τη λογική και τα συναισθήματα στη μουσική. Το μέταλ και το ροκ υποδέχτηκαν ένα τρομερό μυαλό, μίας θεϊκής φωνής και (το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου) ενός καλού ανθρώπου.

   The world is full of kings and queens who blind your eyes then steal your dreams,  έγραψε στο Heaven and Hell. Και, πράγματι, αυτό το δίστιχο αντικατοπτρίζει άψογα την κοινωνία μας. Στίχοι του 1980 βρίσκουν το τέλειο απείκασμά τους στην Ελλάδα του 2013. Άνθρωποι ρημαγμένοι (ψυχολογικά και πνευματικά, όσο κι οικονομικά), κυβερνήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην αχρηστία, στην υφάπαρξη και τον κατακερματισμό των νόμων. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη ζωή που συνεχίζεται με δυσκολία, το σήμερα χωρίς αύριο.

   Θα ακούσουμε πολλούς να υποστηρίζουν πως οι καλλιτέχνες δεν συνεισφέρουν, πως χρειαζόμαστε κάτι πιο πρακτικό. Κι όμως, η αλλαγή θα έρθει από το πλήθος. Το πλήθος ανάγεται σε άτομα. Άτομα χωρίς ηθικό, δίχως ψυχολογία για ανατροπή, άνευ διάθεσης για αλλαγή, είναι απλά μία άβουλη μάζα που  τόσο εύκολα κριτικάρουμε και κατηγορούμε. Η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει, όμως, (και) με τις τέχνες. Χρειάζονται καλλιτέχνες όπως σαν το Dio να δείξουν τη φαυλότητα στους σκλάβους του Stargazer (ακούστε το τραγούδι και θα καταλάβετε). Να τους ξυπνήσει παρακινώντας τους με τραγούδια όπως το Stand up and shout. Πρέπει να είμαστε δυνατοί, παρ' όλο που πέφτουμε από την άκρη του κόσμου.

   Δεν απολογούμαι για την εξόφθαλμη λατρεία μου για τον Holy Diver. Δε ντρέπομαι που τον θεωρώ το μεγαλύτερο Δάσκαλο της μέταλ μουσικής. Εκεί που το καλλιτεχνικό επίπεδο της εποχής μας στρέφεται γύρω από εμπορικά, μηδαμινής αξίας τραγούδια που κατευνάζουν το πνεύμα πολλές φορές (ειλικρινά, ποιος θα διαφωνήσει για τη έλλειψη καλλιτεχνικής αξίας στο Baby του Bieber και στο Δεν ταιριάζετε σου λέω του Παντελίδη; ), ο Dio κι άλλοι καλλιτέχνες από πολλές κουλτούρες  στέκονται ως φάροι ανάμεσα στη σκοτεινή θάλασσα καταρρακωμένων ηθικών, καθοδηγώντας τα μυαλά του προς τη σωστή κατεύθυνση.

   Αυτό το άρθρο γράφτηκε Straight through the heart από μία κραυγή για πνευματική αναγέννηση. Στηλιτεύστε, λοιπόν, τον ήχο των Rainbow. Ακούστε στους Black Sabbath, αρνητικά προκατειλημμένοι. Ίσως η ελπίδα για πλατωνισμό και αντικειμενικότητα όσον αφορά μερικές πτυχές της ζωής (ανάμεσά τους κι η μουσική) πεθαίνει τελευταία.

   Για αυτό, την επόμενη φορά που θα νιώσετε καταπιεσμένοι, θλιμμένοι και ανήμποροι, ονειρευτείτε ό,τι σας κάνει να χαμογελάτε. Goodnight, and Dream Evil!

But now you never show that to me, do you?

And it's not a cry that you hear at night It's not somebody who's seen in the light It's a cold and it's a broken Hallelujah

The fairytales we learn of love,
Undying gift from above,
And how it all fits together in the end.
As chapters ramble on and on,
Falling into a tale unknown,
We 're heroes and our love we send.

We learn of Kings of the Age of Gold
Princess of beauty and vagrants bold
And secret chords that please our Gods
Parent's the name of God to child
Before they grow up and start acting wild
In the rain they hear their God as he applauds

We hear of vampires and of men
Their passion is stronger than their lament
In the rain and in the fire they say "I love you"
Werewolves we find, at the edge of fang
Songs are there, left unsung
And we whisper through our eyes, saying "I must have you"

Stories only end where it's safe to,
Where the heroes seem to pull through
And I always cared to see beyond my eyes
The kings, the vampires and the men
To Earth from Heaven they descend
To take us to the purple skies.

And the rhythm goes as a bird rides the sky. Free

Difference of perspective

  We have now found that there are no thrones up there in the sky..

 Είναι μέρες που αγαπάς όλη την πλάση γύρω σου. Είσαι ένα με τα στοιχεία της φύσης, ένα με ό,τι υπάρχει γύρω σου. Ο άνεμος σου χαϊδεύει τα μαλλιά. Το νερό σου χτυπάει το πρόσωπο. Το έδαφος υποδέχεται τα στέρεά σου βήματα προς το μέλλον που φαντάζει ευοίωνο. Κι η φωτιά έχει ανάψει ως σπίθα ελπίδας μέσα σου καθώς ατενίζεις μπροστά με αισιοδοξία.

   Είναι μέρες, όμως, που ξέρεις ότι η πλάση σε μισεί. Είσαι ένα με τα στοιχεία της φύσης και πάλι, ένα με ό,τι υπάρχει γύρω σου. Ο κρύος, λυσσασμένος αγέρας χαράζει τη σκυμμένη φιγούρα σου. Το νερό της καταιγίδας ταιριάζει απίστευτα πολύ με τα ρυάκια δακρύων που αυλακώνουν τα μάγουλά σου, εκείνα τα γκρι και χλωμά από την έλλειψη αίματος κι ευτυχίας μάγουλα. Το έδαφος, μια σκακιέρα λάσπης και απελπισία σε ρουφά απότομα καθώς κουρνιάζεις τρομοκρατημένος στη γωνία του δρόμου, σκεπτόμενος πώς να μην ξαναβουλιάξεις. Η φωτιά έχει μετατραπεί σε πυρκαγιά και πυρπολεί όλο σου το είναι, απανθρακώνει ό,τι είχες να δώσεις και δεν έδωσες, ό,τι είχες να σώσεις και δεν έσωσες, ό,τι ένιωσες και δεν άφησες ποτέ να φανεί, ό,τι απέμεινε από ένα παιδάκι πέντε χρονών που άνοιξε την πόρτα κι έτρεχε στο δρόμο, κλαίγοντας, προσπαθώντας να φύγει μακρυά από το σπίτι του, μακρυά από την Κόλασή του.

   Το παιδάκι μεγάλωσε. Έγινε έφηβος, ενήλικος. Γέρασε απότομα από τη στενοχώρια που γευόταν μια ζωή. Πέθανε μόνο. Μα η Κόλαση παρέμεινε εκεί και τον υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.

   Καθώς έπεφτε, ένιωσε από τα βάθη της Γης, σα ψίθυρος ξεχασμένος από το χρόνο, "Καλωσόρισες πίσω".

To Lady D' Arbanville

During the moonspell, a Forbidden City ascends

18,1,3,1,16,24
Και μια απόστροφος.
Κι αυτή την απόστροφο μένει να διανύσω.

Γλυκιά μου Δαλιδά, αυτή τη λέξη καιγόμουν να πω,
Και συνάμα με νύχια κρατιόμουν και δόντια.
Το ήξερα ότι θα σε κατέστρεφε
Στο μακραίωνό σου παρόν
Δεν ξέρω αν ήθελες να τ' ακούσεις,
Ξέρω όμως ότι το εννοούσα.

Γλυκιά μου Δαλιδά, χάρηκα που είδαμε μαζί
Τη Σονάτα του Σεληνόφωτος
Ηδεία η σκέψη σου, και
Η χρυσοκέντητή σου ματιά τερπνή
Που πανοπλίες διαπερνά, που τη σάρκα καίγει.
Τερπνή η χρυσοκέντητη ματιά σου.

Γλυκιά μου Δαλιδά, υπάρχουν τόσα που δεν ξέρεις
Και δεν ξέρω αν θέλεις να μάθεις
Χαίρομαι που αγνοείς την Κόλαση
Στον Παράδεισο πιασμένη
Φύλακα να έχεις στο πλευρό σου,
Σε λευκές παραλίες μαζί να σεργιανατε.

Μην ανησυχείς για μένα, γλυκιά μου Δαλιδά
Θα βρούμε μία λύση
Με το κόκκινο μισοφέγγαρο πάνω στο μαύρο ουρανό
Στο διάστημα ταξιδεύω, του χωροχρόνου δραπέτης.
Θα ξαναβρεθούμε κάποτε, όταν τρεμοπαίζουν τ' αστέρια
Κι όταν το πρόσωπό σου το τέλειο σχηματιστεί στον ορίζοντά μου.

18,1,3,1,16,24, γλυκιά μου Δαλιδά
Κι από την απόστροφο σου γράφω,
Τώρα που ο ουρανός χαράζει.

Αλέξανδρος

The sultan of swing

   Mother, please forgive them, for they know not what they do.

Ο Αχιλλέας δεν είπε τίποτα – μπορούσε, άλλωστε; Σηκώθηκε κι έφυγε από το μπαρ. Με δάκρυα στα μάτια, έτρεξε σπίτι του. Ήθελε απεγνωσμένα μία στιγμή μόνος του. Αναλογίστηκε τι άκουσε από το γέρο, σκέφτηκε την ορθότητά του. Το μυαλό του δούλευε με απίστευτους ρυθμούς. Του έκανε εντύπωση το πόσο βαθιά έμπηξε τα δόντια του ο λόγος του σοφού υπερήλικα… και ξανά για την ορθότητά του.

   Ξαφνικά, του ήλθε η ιδέα στο μυαλό πως, σε ένα αέναο κι αεικίνητο σύμπαν, το οποίο δεν υποκύπτει στους νόμους της λογικής, η παραλογία είχε το πάνω χέρι. Σκέφτηκε πως η τεχνοκρατία κι η απουσία τρέλας τον ανάγκασαν να είναι στενοχωρημένος 22 χρόνια, να μην τολμά να πάρει τα ηνία για τίποτα στη ζωή του. Σκέφτηκε τη Μαργαρίτα, τα γέλια της, το άγγιγμά της, τα χείλια της… Ξαφνικά χαμογέλασε, με τα δάκρυα να ρέουν ασταμάτητα. Το να σκέφτεσαι υπερβολικά είναι για τους ανασφαλείς, αναλογίστηκε στρίβοντας ένα ακόμη τσιγάρο. Οι πραγματικά ευφυείς δεν χρειάζονται διεξοδικές σκέψεις. Πάλι η Μαργαρίτα στο μυαλό του. Χρειάζονται έμπνευση.

 
   Την επόμενη μέρα, πήγε ξανά στο μπαρ για να βρει τον γέρο να καθίσουν να μιλήσουν για ό,τι προέκυπτε στην πορεία. Διαβαίνοντας διαβάσεις και φανάρια, η Μαργαρίτα είχε εδραιωθεί στο μυαλό του ως μόνιμη σκέψη. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν χαρούμενος. Καθ’ οδόν προς την ταβέρνα, έστριψε στο στενό για να κόψει δρόμο. Τότε φάνηκε μπροστά του: ο γέρος φιλόσοφος , ο οποίος είχε αιχμαλωτίσει τη σκέψη του και μεταβάλει τα πιστεύω του, ο ίδιος ο τρελός που είχε δώσει στο αγόρι εκείνο το δακρύβρεχτο χαμόγελο που τον συγκλόνισε, κειτόταν νεκρός στη γωνία. Κάτω από τα στρωσίδια του, στο χαρτόκουτο, ο Αχιλλέας έβλεπε σύριγγες χρησιμοποιημένες. Σύριγγες. Πολλές για μία χρήση.

   Το αγόρι τα έχασε. Το μυαλό του, το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή δούλευε με πυρετώδεις ρυθμούς, πάγωσε ξαφνικά. Η γη χανόταν κάτω από τα πόδια του Αχιλλέα, τη στιγμή που ο ίδιος κοιτούσε το πτώμα ενός από τα σοφότερα άτομα που είχε συναντήσει στη ζωή του. Αίφνης, έκανε το φυσικότερο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό: έτρεξε στο καρτοτηλέφωνο και κάλεσε ασθενοφόρο. Μετά περίμενε με τεράστια αγωνία το όχημα, το οποίο έφθασε δέκα λεπτά αργότερα. Δέκα λεπτά. Δέκα γεμάτα λεπτά αγωνίας. Παραπάνω από αρκετά για να αλλάξει ριζικά μία ζωή, να γεννηθεί ή να χαθεί. Στο νοσοκομείο απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Τον χαρακτήρισαν ως «Κλασική περίπτωση ενός πρεζάκια». Πού να ήξεραν πόσο πολύ αυτός ο πρεζάκιας είχε διαμορφώσει μια ζωή: του αγοριού που προσπάθησε να τον σώσει…

The boy that could fly

 We got a little time to make up our minds

Into the seas I set sail
Unknown to me if I succeed or fail
But, just as wise men say
The trip will escort us to our final day

O, heavenly father, give me wings to fly!
Let me feel free, embraced by the sunset sky
Twilight Town us upon my eyes
As I gaze I glimpse my greatest prize

Tell me Father, what went wrong?
Crimson blood falls off my veins as we chant this song
Trying to find sense in what I said?
My eyes are bleeding and my heart is lead ahead

Storm's marching on, east of Carribean
And flames sprout, beware beloved Jillian
A trip that was not meant to be
Will cost my live, eternally

For my heart may stop beating
The gap of time keeps on heating
The continuum of space leaves me blind
And I leave this world in a troubled mind

Tell me Father, did you fire?
Proceed on killing the dreams I aspire?
O, Father, it was as it seamed,
Life has killed the dream I dreamed.