In the misty morning, on the edge of time
We lost the rising sun, a final sign
Δε συνηθίζω να γράφω συχνά για τρίτους. Προτιμώ να γράφω προσωπικές σκέψεις, οι οποίες πηγάζουν όμως από την καθημερινότητα. Κι ένα από τα γεγονότα είναι και η αφορμή για το παρακάτω άρθρο.
Πριν από μία εβδομάδα έκλειναν 3 χρόνια από το θάνατο του Ronnie James Dio. Ο Άνθρωπος στο Ασημένιο Βουνό έχασε, στις 16 Μαϊου τη μάχη με τον καρκίνο του στομάχου. Ο υπέρτατος μουσικός με τη Φωνή που καθήλωνε και συνεχίζει να καθηλώνει άφησε την τελευταία του πνοή κι ο κόσμος έχασε έναν από τους προπάτορες του μέταλ και της επαναστατικής μουσικής.
Ο Ronald James Padavona μάγευε για παραπάνω από 4 δεκαετίες το κοινό που τον άκουγε, τον έβλεπε, τον ένιωθε να του μιλάει μέσα του. Υποστήριζε την ουσία στους στίχους, τη λογική και τα συναισθήματα στη μουσική. Το μέταλ και το ροκ υποδέχτηκαν ένα τρομερό μυαλό, μίας θεϊκής φωνής και (το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου) ενός καλού ανθρώπου.
The world is full of kings and queens who blind your eyes then steal your dreams, έγραψε στο Heaven and Hell. Και, πράγματι, αυτό το δίστιχο αντικατοπτρίζει άψογα την κοινωνία μας. Στίχοι του 1980 βρίσκουν το τέλειο απείκασμά τους στην Ελλάδα του 2013. Άνθρωποι ρημαγμένοι (ψυχολογικά και πνευματικά, όσο κι οικονομικά), κυβερνήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην αχρηστία, στην υφάπαρξη και τον κατακερματισμό των νόμων. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη ζωή που συνεχίζεται με δυσκολία, το σήμερα χωρίς αύριο.
Θα ακούσουμε πολλούς να υποστηρίζουν πως οι καλλιτέχνες δεν συνεισφέρουν, πως χρειαζόμαστε κάτι πιο πρακτικό. Κι όμως, η αλλαγή θα έρθει από το πλήθος. Το πλήθος ανάγεται σε άτομα. Άτομα χωρίς ηθικό, δίχως ψυχολογία για ανατροπή, άνευ διάθεσης για αλλαγή, είναι απλά μία άβουλη μάζα που τόσο εύκολα κριτικάρουμε και κατηγορούμε. Η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει, όμως, (και) με τις τέχνες. Χρειάζονται καλλιτέχνες όπως σαν το Dio να δείξουν τη φαυλότητα στους σκλάβους του Stargazer (ακούστε το τραγούδι και θα καταλάβετε). Να τους ξυπνήσει παρακινώντας τους με τραγούδια όπως το Stand up and shout. Πρέπει να είμαστε δυνατοί, παρ' όλο που πέφτουμε από την άκρη του κόσμου.
Δεν απολογούμαι για την εξόφθαλμη λατρεία μου για τον Holy Diver. Δε ντρέπομαι που τον θεωρώ το μεγαλύτερο Δάσκαλο της μέταλ μουσικής. Εκεί που το καλλιτεχνικό επίπεδο της εποχής μας στρέφεται γύρω από εμπορικά, μηδαμινής αξίας τραγούδια που κατευνάζουν το πνεύμα πολλές φορές (ειλικρινά, ποιος θα διαφωνήσει για τη έλλειψη καλλιτεχνικής αξίας στο Baby του Bieber και στο Δεν ταιριάζετε σου λέω του Παντελίδη; ), ο Dio κι άλλοι καλλιτέχνες από πολλές κουλτούρες στέκονται ως φάροι ανάμεσα στη σκοτεινή θάλασσα καταρρακωμένων ηθικών, καθοδηγώντας τα μυαλά του προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτό το άρθρο γράφτηκε Straight through the heart από μία κραυγή για πνευματική αναγέννηση. Στηλιτεύστε, λοιπόν, τον ήχο των Rainbow. Ακούστε στους Black Sabbath, αρνητικά προκατειλημμένοι. Ίσως η ελπίδα για πλατωνισμό και αντικειμενικότητα όσον αφορά μερικές πτυχές της ζωής (ανάμεσά τους κι η μουσική) πεθαίνει τελευταία.
Για αυτό, την επόμενη φορά που θα νιώσετε καταπιεσμένοι, θλιμμένοι και ανήμποροι, ονειρευτείτε ό,τι σας κάνει να χαμογελάτε. Goodnight, and Dream Evil!
We lost the rising sun, a final sign
Δε συνηθίζω να γράφω συχνά για τρίτους. Προτιμώ να γράφω προσωπικές σκέψεις, οι οποίες πηγάζουν όμως από την καθημερινότητα. Κι ένα από τα γεγονότα είναι και η αφορμή για το παρακάτω άρθρο.
Πριν από μία εβδομάδα έκλειναν 3 χρόνια από το θάνατο του Ronnie James Dio. Ο Άνθρωπος στο Ασημένιο Βουνό έχασε, στις 16 Μαϊου τη μάχη με τον καρκίνο του στομάχου. Ο υπέρτατος μουσικός με τη Φωνή που καθήλωνε και συνεχίζει να καθηλώνει άφησε την τελευταία του πνοή κι ο κόσμος έχασε έναν από τους προπάτορες του μέταλ και της επαναστατικής μουσικής.
Ο Ronald James Padavona μάγευε για παραπάνω από 4 δεκαετίες το κοινό που τον άκουγε, τον έβλεπε, τον ένιωθε να του μιλάει μέσα του. Υποστήριζε την ουσία στους στίχους, τη λογική και τα συναισθήματα στη μουσική. Το μέταλ και το ροκ υποδέχτηκαν ένα τρομερό μυαλό, μίας θεϊκής φωνής και (το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου) ενός καλού ανθρώπου.
The world is full of kings and queens who blind your eyes then steal your dreams, έγραψε στο Heaven and Hell. Και, πράγματι, αυτό το δίστιχο αντικατοπτρίζει άψογα την κοινωνία μας. Στίχοι του 1980 βρίσκουν το τέλειο απείκασμά τους στην Ελλάδα του 2013. Άνθρωποι ρημαγμένοι (ψυχολογικά και πνευματικά, όσο κι οικονομικά), κυβερνήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην αχρηστία, στην υφάπαρξη και τον κατακερματισμό των νόμων. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη ζωή που συνεχίζεται με δυσκολία, το σήμερα χωρίς αύριο.
Θα ακούσουμε πολλούς να υποστηρίζουν πως οι καλλιτέχνες δεν συνεισφέρουν, πως χρειαζόμαστε κάτι πιο πρακτικό. Κι όμως, η αλλαγή θα έρθει από το πλήθος. Το πλήθος ανάγεται σε άτομα. Άτομα χωρίς ηθικό, δίχως ψυχολογία για ανατροπή, άνευ διάθεσης για αλλαγή, είναι απλά μία άβουλη μάζα που τόσο εύκολα κριτικάρουμε και κατηγορούμε. Η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει, όμως, (και) με τις τέχνες. Χρειάζονται καλλιτέχνες όπως σαν το Dio να δείξουν τη φαυλότητα στους σκλάβους του Stargazer (ακούστε το τραγούδι και θα καταλάβετε). Να τους ξυπνήσει παρακινώντας τους με τραγούδια όπως το Stand up and shout. Πρέπει να είμαστε δυνατοί, παρ' όλο που πέφτουμε από την άκρη του κόσμου.
Δεν απολογούμαι για την εξόφθαλμη λατρεία μου για τον Holy Diver. Δε ντρέπομαι που τον θεωρώ το μεγαλύτερο Δάσκαλο της μέταλ μουσικής. Εκεί που το καλλιτεχνικό επίπεδο της εποχής μας στρέφεται γύρω από εμπορικά, μηδαμινής αξίας τραγούδια που κατευνάζουν το πνεύμα πολλές φορές (ειλικρινά, ποιος θα διαφωνήσει για τη έλλειψη καλλιτεχνικής αξίας στο Baby του Bieber και στο Δεν ταιριάζετε σου λέω του Παντελίδη; ), ο Dio κι άλλοι καλλιτέχνες από πολλές κουλτούρες στέκονται ως φάροι ανάμεσα στη σκοτεινή θάλασσα καταρρακωμένων ηθικών, καθοδηγώντας τα μυαλά του προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτό το άρθρο γράφτηκε Straight through the heart από μία κραυγή για πνευματική αναγέννηση. Στηλιτεύστε, λοιπόν, τον ήχο των Rainbow. Ακούστε στους Black Sabbath, αρνητικά προκατειλημμένοι. Ίσως η ελπίδα για πλατωνισμό και αντικειμενικότητα όσον αφορά μερικές πτυχές της ζωής (ανάμεσά τους κι η μουσική) πεθαίνει τελευταία.
Για αυτό, την επόμενη φορά που θα νιώσετε καταπιεσμένοι, θλιμμένοι και ανήμποροι, ονειρευτείτε ό,τι σας κάνει να χαμογελάτε. Goodnight, and Dream Evil!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου