Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

The crow

Θα είσαι πάντα αυτό το τίποτα όταν με ρωτούν οι άλλοι τι έχω.




Και πάλι η βροχή μας πλακώνει.
Εμένα εδώ, εσένα εκεί

Κι η απόσταση δεν είναι
Κάτι απτό

Δεν είναι τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
Δεν είναι οι εμπειρίες που ζούμε οι διαφορετικές
Δεν είναι οι μέρες που ξυπνάμε σε άλλα μέρη, διαφορετικά
Είναι ότι δεν ξέρω πώς είσαι. Αυτό με σκοτώνει.


Κρύα η βροχή, πλημμύρα στους δρόμους.
Το παράθυρο ανοιχτό, το κρεββάτι στρωμένο
Και στη γωνία εγώ καίγομαι

Και να ζητώ από το νερό που μπαίνει
Να γεμίσει το σπίτι και να πνιγώ.
Κάνε με να πνιγώ, κάνε με να πνιγώ!

Σε σένα το λέω,
Σε σένα που είσαι αλλού
Σε σένα που αναπνέεις αέρα ελαφρύ (γιατί εδώ είναι τόσο αποπνικτικός)
Σε σένα που ξυπνάς σε μια άλλην αγκαλιά
Που φιλάς άλλα χείλη
Που κοιτάς άλλα μάτια
Που κοιμάσαι μαζί του το βράδυ
Πάρε βαθιά ανάσα κι έλα
Υπόγεια να τρυπώσουμε
Να μη μας δει κανείς

Και μόνοι μας, έτσι απλά
Να χορέψουμε ένα ταγκό στην άμμο
Σε μια παραλία της Αργεντινής


Σε σένα, σε σένα αφιερώνω το ποίημα
Στο πιο βαθύ της ψυχής μου σοκάκι
Στην πιο ψηλή κορυφή του Ολύμπου
Στο πιο παλιό μου ποίημα
Μα τα ποιήματα δεν παλιώνουν, κι έτσι πάλι σε σένα γυρνούν



It can't rain all the time
Φυσικά


Patience is passion tamed

1 σχόλιο:

  1. Όπως είπες στην αρχή αγαπητέ μου, την μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων θα την βρεις ανάμεσα στις ψυχές τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή