Όταν ο αιθεροβάμων προσγειώνεται

 'till the sirens tear the night wide open

Σταματήστε πια
Δε θέλω να σας ακούω άλλο!
Δε γουστάρω!
Σταματήστε να προσπαθείτε
Να ασκείτε έλεγχο στη ζωή μου
Δε σας πέφτει λόγος
Και δεν είστε αναμάρτητοι
Όχι, δε μπορείτε να μου προσάπτετε ενώ είστε πιο βαθιά στο βάλτο
Απλά σταματήστε

Το κρισιμότερο σημείο είναι όταν κάποιος έχει μια στιγμή διάυγειας
Τότε αποφασίζει τι κάνει για να ξαναγίνει χαρούμενος
Συμβιβάζεται ή παλεύει
Κι εγώ προσπαθώ
Και κάνω ό,τι εγώ θέλω, και δεν έχω ανάγκη να μου λέτε
Τι να κανω, πώς θέλετε εσείς να είμαι χαρούμενος
Έννοια σας, μόνο αυτό το παιχνίδι το παίζω από μικρός.
 
Μόνο που τώρα είναι δυσκολότερο από ποτέ
Γιατί δεν είναι ζήτημα επιβίωσης - αυτό το συνήθισα
Είναι ευτυχίας

Όταν θέλεις εσύ

And I can't escape these chains

Θα το δεις.


Αργά ή γρήγορα θα το δεις.

Κι αν είναι αργά σε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι παρά ακριβώς η ώρα σε αυτό το σπίτι που έχουμε κι οι δύο στο μυαλό μας για μας.

Κι ας μην πιστεύεις τα λόγια μου, ότι έχω αλλάξει, ότι είμαι ξανά εγώ, και ότι εσένα θέλω.
Θα το δεις.

Κι ο καιρός είναι η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δυο τόπους. Ένα μάθημα που μου κόστισε όλη μου τη ζωή να καταλάβω. Μου κόστισε εσένα.

Μα θα το δεις.

The cuckoo's nest

I am dying tonight,feel my pulse or not

Locked in the sanitarium
For crimes I didn't commit
Reaching for the equilibrim
And the pain I endured for it

In there an army of craze
The only sane is I
And the old man I saw in zero phase
Fearing for the night he might die

In there I am the only one
That is found without sin
All the memories of everything that's done
Are people in whose lives happy they have been

And the wise old man deigned
"The man who thinks himself sane is the craziest of all"
And my heart unlocked and feigned
The error of my ways and dug the madness up my soul

Inside the sanatorium
Lobotomised and a fighter of nothing
This man of reason is the king of sorrow
And a child of tears sits nearby laughing

And the wise old man that spoke of madness
Whose eyes had seen a thousand small prays
Died free of pain and sadness
A captive of freedom until the end of his days

In a sea of sorrow, in a lake of tears
You'll find me fighting the monsters within
If you find yourself cornered by fears
Remember that feelings and fears are akin

Fears are shadows of our feelings.

Symphonic illusions

They won't be taking us alive... Trust in me

Κανείς δεν είναι χαρούμενος για πάντα, όταν δεν είναι ευτυχισμένος

Όσο χρόνο και να σου δώσω, δε θα αλλάξει τίποτα. Δε θα σφηνώσεις μέσα μου, όπως θέλεις

Να τι κάνει ο συμβιβασμός σε μια κατάσταση, σε μια εικόνα χωρίς τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.

Ειλικρινά χαίρομαι που δε θα το διαβάσεις

Chasing spectres through stained glass

You're the one that I wanted to find

Δε μπορώ πια

Δε μπορώ να κλαίω άλλο

Να σκέφτομαι σκοτεινά σενάρια

Και τι να κάνω αφού πήρες αποφάσεις

Παίρνω τις δικές μου κι εγώ

Και προχωράω
Όπως εσύ

Το μέλλον θα κρίνει αν θέλουμε κι οι δύο να είμαστε μαζί

Να είσαι χαρούμενη, σ' αγαπάω

Κι εσύ

Εύχομαι να είσαι ό,τι επιθυμώ

Για να μπορώ να πω ότι χαίρομαι ξανά

Προς το παρόν, τα λέμε αύριο ξανά

From the man who lost everything

Πού θα με βγάλεις το πρωί, σε ποια στεριά μου ξένη

Love is not when two make one, is when two halves become whole again.

Δεν αγαπάμε δίπλα σε ένα τέλειο άτομο, αγαπάμε βλέποντας το ατελές τέλεια
Και η αγάπη έγκειται σε ένα τέλειο άτομο 
- τα δυο μισά αλληλοσυμπληρώνουν τα κενά τους

Α, δε σου είπα, ξαναπήγα στην εθνική. Τα πορτοκαλί φώτα της ήταν πάντα μια αδυναμία μου

Κι οι λέξεις κρύβουν μηνύματα, μα η ματιά σου πιο πολλά

Συγγνώμη. Σ' αγαπάω.

Have you ever thought of calling when you had a few?
Because I always do.

And as we wind on down the road, our shadows taller than our soul

Άυριο βράδυ θα 'μαι εκεί

Κι ίσως μια μέρα σταματήσει το κενό στην καρδιά μου να με καίει ζωντανό
Κι ίσως κάποτε ο καιρός συγκατατεθεί, όπως λέει κι ο Ελύτης
Κι ίσως ο ουρανός πάρει το μωβ του χρώμα του ηλιοβασιλέματος,
Κι αυτό το ηλιοβασίλεμα το δούμε μαζί
Κι  ίσως σταματήσω να λιώνω κάθε φορά που σε βλέπω
Κι ίσως σταματήσω να πνίγομαι από τις σκέψεις που κάνω για σένα
Κι οι σκέψεις είναι οι ζοφερές σκιές των συναισθημάτων μας, άλλωστε
Κι ίσως σταματήσω να σε αναζητώ δίπλα μου στο άδειο κρεβάτι
Γιατί θα κοιμόμαστε αγκαλιά
Κι ίσως μπορέσω να γίνω άνεμος να σου ανακατεύω τα μαλλιά
Μια όμορφη ζέστη του Αυγούστου
Κι ίσως περάσουμε ένα απόγευμα να συζητάμε περί θεάτρου
Μουσικής
Κι έρωτα
Κι ίσως ο ένας έχει τον άλλο κι είμαστε μαζί
Αλλά δεν  το έχουμε καταλάβει ακόμη
Μέχρι τότε… σ’ αγαπάω
Μια μέρα με τη Σελήνη να ντυθείς
Και να χαμογελάς γιατί σου πηγαίνει
Και να περπατάς περήφανη γιατί σου αρμόζει
Σ’ αγαπάω, να το ξέρεις

Προσκυνητής του σεληνόφωτος

Κι ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν πιο μακρυά απ' τα όνειρα...
Τ. Λειβαδίτης

When the music stops

 I was moving in the silence without motion, waiting for you

When the music stops
And the party's over
People leave the place of hopes
And join bed and cover

Just a single kid
Sits alone, cold and sad 
For he is the only child
That feels the bane of God

Alone this man with watered eyes
Stands up and dances a dance long forgotten
It's his cry into Paradise
A pure drop of life in this sea of laughters rotten

When the music stops
Do you forget yourself?
Do you remember your duty
But place your want into the shelf?

Have you ever felt once or twice
That love is the key to the gates of Paradise?
Have you woken up and have you watched your face
When fears pile and you feel like falling into space?

When the music stops
And you feel a little sad
Will you take my hand
To show you the beauty of your heart?

My dear love, will you let the music stop
'Cause then there's no more hellos
Only the last goodbye
At the first days of the year
I love you. 


When the music stops who will save us from the demons within?

Η βροχή

Ουδέν κρυπτόν υπό της Σελήνης και της βροχής
Ουδέν.
Ούτε τα πολύχρωμα ρολόγια που έγιναν
Τσίγκινα και πλαστικά
Ούτε τα ρούχα που φορούσαμε
Και γεμίζουν μούχλα και γίνονται κουρέλια
Ούτε το στήθος που λαχάνιαζε
Ανεβοκατεβαίνοντας καθώς σε κυνηγούσα μες το βράδυ
Ούτε τα μαλλιά που έγιναν νωπά
Από τη σιγαλιά του τοπίου
Ούτε ο ιδρώτας της αγωνίας
Να σε δω, να σε νιώσω την πρώτη μέρα της χρονιάς
Μόνο τα δάκρυα
Που έγιναν ένα με τις σταγόνες
Και το χρυσαφί τους χρώμα έγινε ένα
Με το λευκό της Σελήνης
Υπό τη μουσική μιας Σονάτας.

Ποτέ. Ποτέ μη βάζεις λογική στο Βασίλειο των Συναισθημάτων.
Δεν υπάρχουν πρέπει, αλλά μόνο θέλω.
Δεν υπάρχει δε μπορώ. Όταν θέλεις κάτι πολύ οι δυνάμεις σου δεν έχουν όρια.
Αν με ρωτούσαν ποιος δρόμος
Πάει προς τον ουρανό
Θα έλεγα ο πιο δύσκολος.
Και μην ανησυχείς.
Να είσαι ευτυχισμένη και να έχεις ό,τι βαθιά επιθυμείς.

Ουδέν κρυπτόν υπό της βροχής. Σ' αγαπάω