Η βροχή

Ουδέν κρυπτόν υπό της Σελήνης και της βροχής
Ουδέν.
Ούτε τα πολύχρωμα ρολόγια που έγιναν
Τσίγκινα και πλαστικά
Ούτε τα ρούχα που φορούσαμε
Και γεμίζουν μούχλα και γίνονται κουρέλια
Ούτε το στήθος που λαχάνιαζε
Ανεβοκατεβαίνοντας καθώς σε κυνηγούσα μες το βράδυ
Ούτε τα μαλλιά που έγιναν νωπά
Από τη σιγαλιά του τοπίου
Ούτε ο ιδρώτας της αγωνίας
Να σε δω, να σε νιώσω την πρώτη μέρα της χρονιάς
Μόνο τα δάκρυα
Που έγιναν ένα με τις σταγόνες
Και το χρυσαφί τους χρώμα έγινε ένα
Με το λευκό της Σελήνης
Υπό τη μουσική μιας Σονάτας.

Ποτέ. Ποτέ μη βάζεις λογική στο Βασίλειο των Συναισθημάτων.
Δεν υπάρχουν πρέπει, αλλά μόνο θέλω.
Δεν υπάρχει δε μπορώ. Όταν θέλεις κάτι πολύ οι δυνάμεις σου δεν έχουν όρια.
Αν με ρωτούσαν ποιος δρόμος
Πάει προς τον ουρανό
Θα έλεγα ο πιο δύσκολος.
Και μην ανησυχείς.
Να είσαι ευτυχισμένη και να έχεις ό,τι βαθιά επιθυμείς.

Ουδέν κρυπτόν υπό της βροχής. Σ' αγαπάω