Πράξη Α, σκηνή 5

Αν ο ένας χρωστάει στον άλλο συγγνώμη, τότε αυτός είμαι εγώ και μόνο εγώ.

Συγγνώμη που δε σου έδειξα πόσο πολύ σ' αγαπάω όταν ήταν η ώρα.
Και μη νομίζεις παρά αυτό:

Σ' αγάπησα ως της ψυχής μου την άβυσσο και ως του μυαλού μου την πιο μικρή χαραμάδα.

Και σ' αγαπάω ακόμα. Τόσο πολύ.

I feel your venom in my veins
And I can't escape these chains


Δίνω τα πάντα, τινάζω τα πάντα στον αέρα.
Πηγαίνω από μέρος σε μέρος και φωνάζω.
Σ' αγαπάω

Και ξέρεις ότι είναι αλήθεια



- Δεν έχουν χείλια κι οι άγιοι και οι προσκυνητές;
- Έχουν, προσκυνητή μου, για τες προσευχές
- Αγία μου, άσε τα χείλη να σε προσκυνήσουν, να μην απελπιστούν και κακοθανατίσουν
- Οι άγιοι δε σαλεύουν, ναι ή όχι δε λένε
- Ε, μη σαλέψεις, οι πιστοί να πάρουν ό,τι θένε