Ο Άμλετ της Σελήνης

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

   Κι η μάχη δόθηκε, κι η μάχη τέλειωσε, κι ο πόλεμος αρχίζει

 Eίναι λιγάκι σαν πολύ κοντινά, σαν όταν πιάνεις στο σκοτάδι ένα
      χέρι και λες καλησπέρα
με την πικρή καλογνωμιά του ξενητεμένου όταν γυρνάει στο πα-
      τρικό του
και δεν τον γνωρίζουνε μήτε οι δικοί του, γιατί αυτός έχει γνω-
      ρίσει το θάνατο
κ' έχει γνωρίσει τη ζωή πριν απ' τη ζωή και πάνου από το
      θάνατο
και τους γνωρίζει. Δεν πικραίνεται. Aύριο, λέει. K' είναι σίγουρος
πως ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός στην καρδιά
      του Θεού
Kαι την ώρα που το φεγγάρι τον φιλάει στο λαιμό με κάποια
      στεναχώρια,
τινάζοντας τη στάχτη του τσιγάρου του απ' τα κάγκελα του μπαλ-
      κονιού, μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά του
μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά των δέντρων και των άστρων
      και των αδελφών του

Γ. Ρίτσος 


Όταν οι θυσίες γίνονται δύναμη ώστε να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση

   Μέσα στο μυαλό μας ζούμε σε έναν κόσμο τάξης και πίστης. Εκεί όπου τα παιδιά δεν αποχωρίζονται ποτέ τους γονείς τους. Εκεί όπου η διαφθορά είναι η εξαίρεση στον κανόνα

   Ποτέ δε θα καταφέρουμε να ζήσουμε εκεί όπου ζούσαμε παλιά

   Εκεί όπου αυτοί που ήταν κάποτε καλοί άνθρωποι τρελαίνονται από την απληστία και τη δύναμη και δεν υπολογίζουν καθόλου την ανθρώπινη ζωή, που κάνουν τα τέρατα όπλα και το νόμο σκόνη

   Εκεί όπου ακόμη κι οι καταραμένοι έχουν δικαίωμα εξιλέωσης

   Παρά μόνο... αν παλέψουμε εμείς