7 Νάνοι στο S/S Cyrenia

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει


Κι εδώ, στα ανοιχτά της Μητέρας Θάλασσας
Παλεύουμε με τη φουρτούνα της ζωής
Μη μας βυθίσει το καράβι

Δεν είναι ότι φοβόμαστε το θάνατο -
Την απραξία φοβόμαστε
Ότι, μετά από όλα αυτά -
τα δάκρυα, τον ιδρώτα, τις άυπνες βραδιές-
Τίποτα δε θα αλλάξει

Αυτό φοβόμαστε
Μα ξέρουμε
Τα πάντα αλλάζουμε
Εμείς


Και πάλι πάνω στο s/s Cyrenia
Μέγα άγαλμα του πελάγους
Ανοίγουμε πανί, αφήνουμε τη μαΐστρα αλάργα

Τόσο αλάτι φάγαμε, ανοίξανε οι πληγές μας
Οι γαλέτες τελείωσαν πριν βγούμε στα ανοιχτά
Η μόνη δύναμή μας, η ελπίδα
Ότι θα βρούμε τα όνειρά μας πίσω από τη Fata Morgana

Femme Fatale

"The things that I want", by Max Payne
A smoke. 
A whiskey. 
For the sun to shine. 
I want to sleep to forget. 
To change the past. 
My wife and baby girl back. 
Unlimited ammo and a license to kill. 
Right then, more than anything, I wanted her.


   Την ερωτεύτηκες τελικά
      Αλλά δεν πειράζει, θα περάσει
         Όπως πέρασαν τόσες μπόρες πριν βγει ο έναστρος ουρανός

Έχω σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ


Τι σημασία έχω εγώ για εμένα;

Η ώρα να δράσεις

Keep your head up high

Κι αν είν' ο τάφος σου πολύ βαθύς
Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς
Το ήξερες, το βλέπεις τώρα
Να δράσεις ήρθε η ώρα

Άσε τη νηνεμία και τη γαλήνη
Δεν είναι κουβάρι η ζωή, κανείς να μην τη λύνει
Πάλεψε με τη δική σου τάξη
Το αίτημά της να προτάξει

Άσε τη στενοχώρια πια
Και κάνε το βήμα μπρος
Μπροστά σου ορθώνεται η τάξη
Και πίσω ο χαμός

The world is full of kings and queens

The world is my kingdom too and I'll feel what I like in me

Νόμιζα ότι ήσουν αλλιώς. Με απογοήτευσες πολύ, με στενοχώρησες λίγο
Κρίμα, θα τα έχουμε αυτά όμως, οπότε γιατί να στενοχωριέμαι;
Καλή ζωή


The world is full of kings and queens
Who blind your eyes and steal your dreams

Αυταπάτες

Never a care for the people who hate

Και για κάποιο λόγο δεν το περίμενα.
Δεν περίμενα ότι ο ήλιος ανατέλλει από τα δεξιά
Κι ότι το σκοτάδι ακολουθεί το μανδύα του και φεύγει
Όταν εσύ κοιτάς τον κρύο Βορρά.

Δεν περίμενα ότι θα έκανε τόσο κρύο
Για αυτό έβγαινα γυμνός στην παγωμένη αυλή
Όπου όλα είναι κρυστάλλινα και νεκρά.
Δεν ήξερα ότι αυτός θα ήταν ο άγγελος της νέμεσης μου.

Ή, μάλλον, το ήξερα.
Αλλά έκλεισα τα μάτια
Εκεί που έπρεπε να τα έχω ανοιχτά

Αλλά έκλεισα τα αυτιά
Στην κραυγή βοήθειας
Κι όχι στις σειρήνες του Οδυσσέα

Κι όταν με χρειάστηκαν περισσότερο από ποτέ
Ήμουν στο νησί της Καλυψώς
Κι ηδονισμένος από τις απολαύσεις
Ξέχασα τη γριά Πηνελόπη και το χρυσοΰφαντο σάβανό της

Κι όταν έτρεξα
Ο Άργος είχε ξεψυχήσει στην προβλήτα

Κι όταν σύρθηκα
Οι μνηστήρες άρπαξαν τα δικά μου πράγματα

Κι όταν δεν παλέψεις
Τα έχεις ήδη χάσει όλα 

Fur elise

   Ο Αχιλλέας καθόταν στον καναπέ. Άλλο ένα βράδυ, μια ανούσια βουτιά στην απαγορευμένη πόλη. Κοίταξε γύρω με το θολό του βλέμμα - τα ανακατεμένα μαλλιά του τον εμπόδιζαν- : το κράνος πεταμένο στη γωνία, το τσιγάρο του στο τραπέζι μπροστά, η ουλή στο γόνατο να ματώνει, κι ο ίδιος ζαλισμένος, κουρασμένος, να πονά.

   Σαν σήμερα ήταν η πρώτη φορά που τη γνώρισε

   "Διάλεξε!", τον διέταξε περιπαικτικά η Μαργαρίτα. "Άντε να πάμε στο μαγαζί". "Είναι απλά χρώμα!", γέλασε εκείνος, "έναν τοίχο θα βάψουμε, σου έχω εμπιστοσύνη!" "Δεν είναι αυτό", είπε η κοπέλα σοβαρεύοντας ξαφνικά. "Έχει σημασία για μένα, γιατί έχει για σένα", της απάντησε. Την αγκάλιασε από πίσω και της έδωσε ένα φιλί στο λαιμό. "Είναι κάτι που θέλουμε κι οι δύο, έτσι δεν είναι;" Την έσφιξε πιο πολύ. "Ω, θεέ μου" "Θα σου πω ένα μυστικό", της ψιθύρισε. "Ο θεός μας ζηλεύει, να το ξέρεις. Είμαστε σάρκα και οστά, ενώ αυτός είναι αέναος. Μας ζηλεύει γιατί αυτός δε μπορεί να πεθάνει. Γιατί κάθε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία μας." Τη γύρισε να τη βλέπει κατάματα, τα μελί της μάτια καρφώθηκαν βαθιά μέσα στα δικά του. "Ποτέ δε θα είσαι τόσο όμορφη όσο είσαι τώρα. Ποτέ δε θα σ' αγαπήσω όσο σ' αγαπάω τώρα. Και ποτέ δε θα σε κρατάω όπως σε κρατάω τώρα. Αυτό είναι που κάνει τη ζωή ν' αξίζει, ότι παρόλο που ξέρεις ότι θα τελειώσει, όσο ζεις σχεδιάζεις και υλοποιείς. Κι αν δεν έχει σημασία για σένα", την κοίταξε πίσω σοβαρά, "έχει για μένα". Χαμογέλασε εκείνη. Τα χείλη τους ενώθηκαν.

   Κοίταξε τη φωτογραφία της στο κομοδίνο.

   "Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι", έγραφε με το δικό της γραφικό χαρακτήρα

They say you're beautiful

And they'll always let you in

But doors are never open

To the child without a trace of sin

A Murder of Crows

Κλακ
Κλακ
Κλακ

Η Μοίρα αφήνει τις χαρακιές της στην πλάτη σου

Ποιος είσαι, ξέρεις; με ρωτάει
Όχι, της απαντάω, δεν έχω ιδέα

Την αγάπησες, γιατί γεύτηκες την κόλαση κι εκείνη ήταν η  μεγαλύτερη αμαρτία σου

Τη μίσησες, γιατί είδες τον Παράδεισο κι εκείνη ήταν ό,τι πιο ιερό είχες δει

Κλακ το μαστίγιο

Η καρδιά σου ξέρει μόνο τι θες, μου λέει
Τα μάτια εξαπατούν, όχι από μόνα τους, αλλά όταν εθελοτυφλείς
Θέλεις και το κάνεις

Κλακ
Κλακ

Τα τραύματα βαθαίνουν, το αίμα ξεπηδάει και πιτσιλίζει το μαρμάρινο δάπεδο

Αλλά το ξέρω, όπως το ξέρεις κι εσύ
Έζησα χίλιους μικρούς θανάτους
Και κάθε φορά που πέθαινα
   -Σκεφτόμουν εσένα

Κλακ
Κρακ
Κλακ

Αθόρυβο χάδι της Μοίρας στο άψυχο (πια) σώμα

Fragments of Sorrow

Η ζωή σου κατακλύζεται από σκέψεις
Η σκέψη της περισυλλογής
Η σκέψη της πάλης
Η σκέψη της αμφιβολίας

Τι θα κάνουμε;
Πώς;
Για ποιον και γιατί;

Θα έχει αποτέλεσμα;
Οι σφυγμοί σου ανεβαίνουν
Οι κόρες σου διαστέλλονται
Θα το προσέξει κάποιος;
Αρχίζεις και κάνεις σπασμωδικές κινήσεις
Θα το προσέξεις εσύ;
Ή μόνο εγώ;

Κι η ζωή σου, αέναη κίνηση μεταξύ Φωτός και Σκότους

Έχεις φτάσει στο σημείο να ξαπλώνεις κάτω
   -κρίση πανικού σου λένε, μην τους πιστεύεις

Γιατί δεν έχω αυτό που θέλω;

Μα πάλεψες να έχεις αυτό που θέλεις;
Ή περίμενες ότι κάποιος θα στο χαρίσει;
Ποιος σου χρωστάει;

Μην παίρνεις τίποτα δεδομένο, δε σου αρμόζει
Και μην δακρύζεις, δε σου πάει
   -ό,τι κι αν σου λένε οι άλλοι

End of Innocence

A shadow of Dorian Grey

Τέλος πια
Η "ζωή"
Τέλος πια
Το παιχνίδι
Τώρα αρχίζει η ζωή

Δεν έχει η ζωή περιθώρια
Και κοστίζουν πολλά

Από εδώ και πέρα
-Όπως και πάντα-
Πιάνουν οι υποχρεώσεις

Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας
Να βρεθούμε δυνατοί
Όταν οι εχθροί είναι προ των πυλών
Οι επτά προ Θήβας
Οι τύρρανοι

Το χρωστάμε στη ζωή
Και σε αυτούς που μας έδωσαν τη ζωή

Μετέτρεψες την απελπισία των πολλών σε όνειρο όλων

Εμείς ονειρευόμαστε έναν άλλο κόσμο

Κι όχι γιατί είμαστε ρομαντικοί, αλλά γιατί είμαστε ρεαλιστές

Ο σοσιαλισμός είναι ανάγκη κι όχι όνειρο των απελπισμένων

Η Σονάτα του ταξιδιώτη

Σιγαλιά-
Κι είναι ωραία η σιγαλιά
Έτσι εδώ στη σιωπή,
Στο έρεβος
Κάθεσαι εδώ
Σκοτάδι, αστέρια και καπνός

Κι είναι ωραία
Ήρεμα
Είναι όμορφα εδώ
Όταν δεν έχεις τη βαβούρα της ζωής
Τόσο ωραία όπως έχει πέσει η υγρασία
Κάτω από τον έναστρο ουρανό

Να περιμένεις την εκτέλεση
Όπως εκτελέστηκαν στην Ακροναυπλία
Οι οικοδόμοι της νέας ζωής
Δίπλα στους λεπρούς, δίπλα στους ανάπηρους
- δεν ήταν εύκολες οι εποχές
Δίπλα στους γέρους με τη νεανική καρδιά
Στη Μακρόνησο, στο Δίστομο, στον Άη Στράτη
Είναι ωραία να έχεις κάνει θυσία για το όμορφο μέλλον

Μα η καρδιά μου παραμένει εδώ
Κάθε φορά χτυπάει και πιο δυνατά
Είναι το τι έχω αφήσει πίσω και το τι μέλλει γενέσθαι
Κι είναι ωραία η σιγαλιά
Σκέφτεσαι το μνημείο, το όραμα, το παρελθόν και το μέλλον
Βρίσκεις στο μαρμάρινο δάπεδο κομμάτια του εαυτού σου
Σαν παλιό παζλ που άφησες ατελείωτο
Προσμένοντας να ξαναγυρίσεις στους Αγίους Τόπους

Και σκέφτομαι εσένα
Το μανδύα με τον οποίο σε τυλίγει η Σελήνη στοργικά
Όλη η Φύση σε λατρεύει
Τα χρυσοκέντητά σου πόδια να μην πατάνε γη-
Να αιωρούνται ανάλαφρα
Σα δυο σκέψεις του ορίζοντα που βυθίζονται μαζί
   στο ηλιοβασίλεμα

Εσένα,
Που μόνο ευτυχίες θέλω για τη ζωή σου
Και μακρυά μου τις έχεις - τι ειρωνία
Εσένα,
Που μόνο που θέλω
Ο πόθος στο μυαλό ενός τρελού
Μία γωνίτσα στο κρεβάτι σου
Να μας τυλίγει η αρκούδα με το μαλλιαρό της τρίχωμα
Το πτώμα μου και την υπέροχή σου αλυσίδα
Κι είμαι τώρα μακρυά
Κλειδωμένος στο αμπάρι των ονείρων
   του ηλιοβασιλέματος

Εσένα,
Εύχομαι να σε δω σύντομα
Να ξεμπαρκάρω και να σε δω στο Πορτ Ρουαγιάλ
Για μια στιγμή
Με μιαν ανάσα
Να σου δώσω το κλειδί
Για να κρατήσεις την ψυχή μου

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Σ' αγαπάω,
Σ'αγαπάω,
Μ' ακούς.

Killers of Elysium Dreams

Τον σκότωσα
Τι χαρά, τι ευτυχία που δεν υπάρχει

Τον σκότωσα
Όλα μια χαρά, αλλά

Τον σκότωσα
Αλλά να ήταν εδώ

Πέθανε
Θεέ μου
Τι έκανα;

Ο εξαπατέας των θεών

Θεοκτονία

Και πάλι μένουμε ζωντανοί -
Αλλά πώς;

Διάφανα Κρίνα

Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
Σ'ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό


Βαδίζουμε σε ένα δρόμο όλοι
Το δρόμο το διαμορφώνεις εσύ
Τη διαδρομή, τις στροφές
Την απόσταση

Κι είναι αλήθεια
Ότι θα κουραστείς
Θα βαρεθείς
Ότι τα θαύματα που μας έταζαν
                                αποτυγχάνουν πάντα

Αλλά αν δεν παλέψεις
Τελείωσες
Αλλά αν δεν σηκωθείς για τη ζωή σου
Δε θα σου χαρίσει κανένας τίποτα

Άσε με να σε δω λίγο
Ώρα μεσάνυχτα, σε εποχή που δε γίνονται θαύματα
Οι αντιποιητικές μου αναμνήσεις
Γλυκαίνουν όταν είσαι εδώ, ω γλυκιά, ω ωραία, ω Εσύ

Η ζωή ένα τραγούδι είναι
Κι οι νότες άγραφες, χωρίς παρτιτούρα
Κι οι στίχοι επαναλαμβανόμενοι εξ'ακοής
Και τα όργανα ακούρδιστα, χωρίς χορδές



Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς
Κατάλαβες πράγματα που σου’ ναι ξένα
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Ούτε για σένα είναι
Ούτε για μένα
Ούτε για κανένα
Και για τους δυο μας είναι

Τα παιδιά

The smile of turner and the scent of roses


Δεν πρέπει να φωνάζουμε -
Κοιμούνται τα παιδιά
Ας μην κάνουμε φασαρία τώρα
Κι ας σιωπήσουμε

Ας αφήσουμε τις σκέψεις
Τα όνειρα που πρέπει να εκπληρωθούν
Δεν πρέπει να νιώθουμε, να εκφράζουμε
Την κόλαση και τον Παράδεισο

Τα παιδιά είναι ανάγκη να κοιμηθούν
Κρατούν κι αυτά βάρη
Δεν πρέπει να γεμίζουμε την τσάντα τους
Με πέτρες αντί για ουρανό

Μα τα παιδιά μεγάλωσαν
Ξύπνησαν κι ακούν
Μην χάνεις ποτέ την πίστη σου
Στα κοιμώμενα παιδιά

Πιάσε τα παιδιά κι εξήγησε
Γιατί δεν ζωγραφίζεις ήλιο στο ταβάνι
Ίσως στην προσπάθεια να τα μεγαλώσουμε
Πρέπει να μας κάνουν παιδιά αυτά

The Burning of Rome

Remember to tell him the price we had to pay
And cry for Pompeii

Far from the Garden we are, my love
The Garden of Eden
The One that gave us life
Banished us for we sought knowledge

But far from the fiery halls as well
Far from the flames of woe
And the winds of torment
That blow freely
And all life perishes in the wind

But the serpent was wiser than all the animals

That were in Paradise

My love, my darling, my Eva
Do not forget what we were expelled for
From the Garden of God and Lucifer
To the place where Bliss and Sorrow equally matter

And God cursed the serpent and called him "Devil"

My love, remember
That knowledge requires Life
And life requires Knowledge

And he said, "Behold, Adam has become one of us,
Knowing Evil from Good"

My darling, remember
We have what everyone envies
We balance both love and hate

My Eva,
What you hold in your arms
Is the fruit of our sin and the sanctity of Everything

Tonight I die - but my life is with you
I'll meet you again through the eyes of our son
I'll return

Tears will fall
And flames will crack the sky
Open your heart, I'll live in you

Ξέρεις γιατί λένε το Διάβολο
Lucifer ;

Γιατί ήταν ο φορέας του Φωτός της Γνώσης

Lux Ferre

Του κόσμου η ραστώνη

Εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
Λεν πως φυλακίζουνε το πάθος

Συνοικίες νεκρές
Με γκρίζους ανθρώπους
Τριγυρνούν ακίνητοι
Κι όλο για πτήσεις λένε

Πτήσεις της ζωής
Ταξίδια ονειρεύονται
Κι όλο δεν καταλαβαίνουν
Ότι το ταξίδι το κάνεις πρώτα μέσα

Το κουβάρι του κόσμου ποιος το λύνει;
Αν αύριο πέθαιναν θα τους έλειπαν οι εαυτοί τους;
Οι καπετάνιοι των βουνών πού είναι
Με τα γένια, την κούραση και την ακούραστη καρδιά;

Κι η ζωή;
Ξεχνάμε να ζούμε;
Επιβιώνουμε χωρίς περιεχόμενο
Κι ένα άψυχο σώμα γυρίζουμε;

Κι εγώ που μάχησα και μάτωσα
Για μια ζωή και που 'χα
Όσο βαρούν τα σίδερα
Βαρούν τα μαύρα ρούχα

Αέρα να 'σαι τιμωρός, να 'σαι και παιχνιδιάρης
Κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, να 'ρθεις και να την πάρεις

Lilac Wine

I drink much more that I ought to drink


There is a story
From the ages of old
It speaks of demons
And a force untold

Since the inception of gods
And Pandora's dreadful box
The tale is shouted in the air
And whispered at the rocks

When all things collide
When demons take hold
Just remember who opened with his key
And would never leave you cold

Come, as we were when the world was still ajar
Come, as we once saw the Earth from afar

For all that you hold dear on this good earth

   Set me free

   Πολλές φορές κάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται το ενδεχόμενο της άλλης ζωής. Θα ήταν ωραίο να ζούσαμε, έστω ως αιθέριες υπάρξεις μετά θάνατον ή τρομαχτικό; Θα βρίσκαμε φίλους κι οικογένεια που χάσαμε; Θα ζούσαμε αιώνια κι ευτυχισμένα;
   Γιατί η ζωή είναι μικρή για να χαρείς όσο θες
   Γιατί η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες και στενοχώριες

   Αλλά η ζωή είναι γεμάτη αγώνα, δύναμη
   Είναι γεμάτη αγάπη και μίσος, σύγκρουση δυνάμεων

   Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής, η σύγκρουση

   Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πάρα πολλά στη ζωή μας, αλλά έχουμε τη δύναμη να τα καταπολεμήσουμε, να τα νικήσουμε, να επιβληθούμε στις συνθήκες, στο περιβάλλον μας, στη ζωή την ίδια
   Ας ξεχάσουμε την επόμενη ζωή. Δε θα ξαναδούμε τους νεκρούς μας φίλους, τους συγγενείς. Αυτή είναι η φθορά του οργανισμού, η απεραντότητα της ζωής
   Αλλά ας φέρουμε τον Παράδεισο του μυαλού μας εδώ, στο σήμερα. Ας μην αφήνουμε το μεταφυσικό να μας ξεπερνάει. Ας παλέψουμε για τον επίγειο Παράδεισο των ονείρων μας. Γιατί αυτή η ζωή είναι η μόνη που έχουμε

E questo il fiore del partigiano

 Though it might not be wise
I'll still have to try
With all the love I have inside
I can't deny


 Έρχονται καλύτερες μέρες αγάπη μου, στο υπογράφω
   Αλλά για αυτό, πρέπει να βγούμε μπροστά

And we came forth to contemplate the stars

 Don't help them to bury the light
 Don't give in without a fight


   Intendens in caelus superius, et ignibus legimus: 
      Non nobis, domine, non nobis, sed ad amorem sui nominis gloriam, 
   psalmum mutatum quamvis Solcjis Templarii
   Domino et id nos pro amore morti sumus, sed non mortui, quia non timebis et amore nostri vitae neque alia vivere neque vixisse
   Et quod esset somnium

      Το ημερολόγιο ενός προσκυνητή

L'amor che move il sole e l'altre stelle

Dante Alighieri

Ό,τι κάνουμε, ό,τι λέμε, ό,τι νιώθουμε δεν είναι τα ιδανικά κανενός άλλου
Είναι η ίδια μας η ζωή κι η ανάγκη μας να ζήσουμε
Για αυτό παλεύουμε όλη μας τη ζωή
Αυτό είναι το ζόρικο
Αλλά το ελπιδοφόρο είναι ότι θα τα καταφέρουμε