Αφορούσε την παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδος... Ή, τουλάχιστον, ό,τι εμείς θεωρούμε εκπαιδευτικό σύστημα που μπορεί να έχει η Ελλάδα. Ξεκίνησε ως μία απλή παράθεση κι αντιπαράθεση επιχειρημάτων και τεκμηριωμένων απόψεων. Μέχρι που η καθηγήτρια - συγχωρέστε με, αλλά δεν θα πω όνομα- Εξέφρασε δυνατά τη δυσαρέσκειά της (μάλλον, το μένος της) προς την κατάντια του συστήματος παιδείας της χώρας. Κέρδισε αμέσως το σεβασμό μου, όχι επειδή ήταν αγανακτισμένη με το σύστημα - ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του και να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις ενέργειες του πολιτικού σώματος της χώρας, και θα πολεμήσω μέχρι θανάτου για αυτό το δικαίωμα- αλλά επειδή είχε μία βάσιμη, λογική και τεκμηριωμένη άποψη σχετικά με το θέμα της παιδείας... Κάτι που, ομολογουμένως, είναι σπάνιο φαινόμενο στην ημιμαθή και φανατισμένη κοινωνία που ζούμε...
Δεν ξέρω, αλλά πραγματικά με άγγιξαν τα λόγια της. Ήταν σαν να έβλεπα μέσα τους ένα κομμάτι του εαυτού μου, και η σκέψη, οι απόψεις, και τα πιστεύω μου ανακλάστηκαν σε αυτά. Κι όμως, δεν ήταν οι λέξεις το κομμάτι που με ώθησε να γράψω αυτές τις σειρές... Ήταν το πάθος στη φωνή της, ένα πάθος όχι φανατισμένο, αλλά δικαιολογημένο και τεμηριωμένο.
Ας πούμε την αλήθεια: Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδος πάσχει. Μπήκε στην άκρη, παραμερίστηκε ώστε να μπουν σε πρώτο πλάνο άλλα, "φλέγοντα" ζητήματα της χώρας, όπως το οικονομικό (ας αναφερθούμε άλλη φορα...) και, ενώ ούτε σε αυτό τον τομέα είδαμε προκοπή, η παιδεία ανατέθηκε σε χέρια άπειρα, ανίδεα πολλές φορές ως προς το τι να κάνουν. Έτσι, αν και μερικές φορές βρέθηκαν διαμάντια ανάμεσα στη σκουριά, αυτά τα χέρια, ηθελημένα ή ακούσια, κατακρεούργησαν το πιο βασικό από όλα τα θέματα της χώρας... Σκότωσαν το μέλλον της, σε μια ανέλπιστη και, ίσως, άνευρη προσπάθεια να διασώσουν το παρελθόν. Μέγα λάθος. Η μαθητική και φοιτητική νεολαία ήταν, είναι και θα είναι το μέλλον της χώρας.
Χωρίς να το παίρνω χρονολογικά, αλλά μάλλον σταδιακά, μερικοί τομείς της παιδείας είναι αναγκαίο να αναθεωρηθούν και να αλλαχθούν. Για παραάδειγμα ας πάρουμε το δημοτικό σχολείο. Εκεί, οι μαθητές, όπου βρίσκονται στα πρώτα βήματα εκμάθησης της μητρικής τους γλώσσας, φορτώνονται και δύο ξένες (!), Αγγλικά και Γερμανικά ή Γαλλικά. Το αποτέλεσμα; Να μαθαίνουν τις ξένες γλώσσες καλύτερα από την ίδια τους τη διάλεκτο. Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά κι εγώ ένα διάστημα συνεννοούμουν καλύτερα στα Αγγλικά και στα Γαλικά παρά στα Ελληνικά, κι ακόμα, πολλές φορές θα βρω τον εαυτό μου να βρίσκει λέξεις στα Αγγλικά που δεν μπορεί να θυμηθεί στα Ελληνικά. Γιατί; Επειδή έτσι έμαθα. Τα Ελληνικά τα έμαθα - κι ακόμη τα μαθαίνω- λειψά, ενώ τα Αγγλικά - πραγματικά δεν θέλω να παινευτώ- τα έμαθα καλά. Όλα αυτά από ένα σύστημα που, πρακτικά, μου προσέφερε την παιδεία των άλλων χωρών.
Μετά από πολλές άλλες κατακρεουργήσεις της εκπαίδευσης, όπως το διαχωρισμός των Γυμνασίων σε Γαλλόφωνα και Γερμανόφωνα (κάτι άκουσα και για Ιταλικά), καθώς και το σύστημα των Λυκείων, το οποίο έχει ελλείψεις στον εργαστηριακό εξοπλισμό (όπου, φυσικά, υπάρχει...) και την εξειδικευτική φύση του, που επικεντρώνει στις κατευθύνσεις παρά στη σφαιρική εκπαίδευση, φτάνουμε στο φλέγον θέμα των πανεπιστημίων.
Πραγματικά, αν υπήρχε μόνο ένα θέμα που με στενοχωρεί, είναι αυτό. Μετά από μία ανολοκλήρωτη και κακή εκπαίδευση, θα έλεγε κανέις ότι το πανεπιστήμιο θα παρείχε την απαιτούμενη παιδεία για την εύρεση εργασίας. Δυστυχώς, κάθε άλλο παρά έτσι είναι τα πράγματα...
Με τέτοιο υπόβαθρο είναι αναμενόμενο (όχι λογικό, υπάρχει διαφορα) ότι η κορυφή, το πάνθεον των επιστημών θα ήταν κι αυτό σε ανάλογη κατάσταση. Πράγματι, η παιδεία που προσφέρει το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα είναι κατώτερη των προσδοκιών και, σίγουρα, πολύ χειρότερη σε σχέση με το αντίστοιχο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Αυτό ωθεί πολλούς να αναζητήσουν τη μόρφωσή τους -και την επικείμενη ασχολία τους- στα πανεπιστήμια του "εξωελλαδικού" χώρου... Και, από τη μία, είναι μεγάλο κρίμα, γιατί πολλοί είναι διάνοιες, για τις οποίες παίρνουν εύσημα εκείνα τα πανεπιστήμια... Από την άλλη, όμως, είναι και αναγκαίο, καθώς, δεν υπάρχει το υπόβαθρο για να αναδειχθούν εδώ. Ως αποτέλεσμα, η ελληνική παιδεία -για ακόμη μία φορά- μένει πασπαλισμένη με τη σκόνη της αδυναμίας...
Αν, όμως, κάποιος θέλει να αλλάξει τα πράγματα, το λογικό (για μένα) είναι να μείνει εδώ. Η Ελλάδα, και η παιδεία της πάνω απ' όλα, έχει ανάγκη από ένα σωστό ηγέτη, ο οποίος θα γκρεμίσει το στραβό πύργο της λανθασμένης και λανθάνουσας εκπαίδευσης συθέμελα και θα αρχίσει να τον ανοικοδομεί από τη βάση. Το μέλλον της χώρας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται ιππότες από λευκό νέον, οι οποίοι θα χύσουν αίμα κι ιδρώτα για την εκπαίδευση, και δεν θα αρκεστούν στα εμπειρικά πασαλείμματα. Έγω δεν πρόκειται να φύγω. Ίσως επειδή δεν έχω και τη δυνατότητα, αλλά κυρίως επειδή θέλω να συμβάλω εκ των έσω (όσο μπορώ) στην αλλαγή του συστήματος.
Κλείνοντας, πιο πάνω ανέφερα τους ιππότες από νέον. Για μένα, έτσι είναι οι άγγελοι, καθοδηγούμενοι από τον ηγέτη τους, τον Πρίγκηπα... Και, μακάρι να έρχονταν... μπας και διατηρούσαμε την ελληνική παιδεία ζωντανή.
Bloodied angels fast descending
Moving on a never - bending light
Fantom figures free forever
Out of shadows, shining ever bright
so true.
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίο λεξιλόγιο by the way.
συμφωνώ με όσα λες