Μην ψάχνεις για διαμάντια στις ακρογιαλιές που περπατάς 

Αλλά βρες τον χαμένο εαυτό σου μέσα στα όνειρα και τις στιγμές που παρατάς…
Κι αν ποτέ σου αισθανθείς πως η ζωή σου γυρίζει την πλάτη μην φοβηθείς να της χαμογελάσεις 

Γιατί έτσι εκείνη θέλησε την άλλη της πλευρά εσύ να δοκιμάσεις…

Αφήνω τα ίχνη μου παντού για να τα δεις 

Δεν θέλω να φύγεις, θέλω γρήγορα μέσα στην αγκαλιά μου εσύ να μπεις…
Δεν φοβήθηκε ποτέ της η ψυχή μου μονάχη της να περπατά μέσα στην ζωή σαν τον αλήτη 

Μα ποτέ της δεν σταμάτησε να αναζητά ένα σταθμό κι ένα σπίτι…

Θα προχωράς μαθαίνοντας καλύτερα την ζωή που κλήθηκες να ζήσεις 

Γιατί θα δεις ότι θα έρθουν στιγμές που πικρά σε μια απόμερη γωνιά θα δακρύσεις…
Κι όταν νιώσεις πως ήρθε η ώρα το αστέρι σου να δύσει... 

Μην ανησυχείς, γιατί πάντα θα υπάρχει μια ψυχή απ’ την οποία την ανάμνησή σου 

                                                                           κανείς δεν θα μπορέσει να την σβήσει…

 

Δυστυχώς δεν μπόρεσα  να βρω τίτλο, τόσα χρόνια...

Πανσέληνος

Πανσέληνος. Ένα φαινόμενο που ερμηνεύεται από πολλές πλευρές:

Από επιστημονική πλευρά, ονομάζεται η σεληνιακή φάση, κατά την οποία ο δορυφόρος της Γης η Σελήνη φαίνεται «πασιφαής», δηλαδή όλο το ημισφαίριό της, το στραμμένο προς τη Γη φαίνεται ως ένας πλήρης φωτεινός κυκλικός δίσκος.

Από φιλοσοφική πλευρά, είναι η μέρα του μήνα όπου ο άνθρωπος καταφέρνει κι επικοινωνεί με τα ενδόμυχά του, και "βγαίνει" το αληθινό εγώ.

Από λογοτεχνική / κινηματογραφική πλευρά, τη νύχτα της Πανσελήνου οι μολυσμένοι με το στίγμα άνθρωποι γίνονται λυκάνθρωποι, και οι νεκροζωντανοί επιστρέφουν στην επιφάνεια, προκειμένου να γευτούν ανθρώπινη σάρκα.

Από πλευρά κρατικής κι ιδιωτικής οικονομίας, οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μέρη αναψυχής μένουν ανοικτά τη νύχτα αυτή, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες.

Από την πλευρά μου... Είναι να είμαι ξαπλωμένος ανάσκελα στην άμμο και να σκέφτομαι... εκείνες τις στιγμές.

Και τα πρόσωπα αλλάζουν, όμως.

Ανάμεσα σε δυο ξένους, η Πανσέληνος είναι ένα απλό, αν και αρκετά όμορφο, φαινόμενο.

Ανάμεσα σε μια παρέα, η Πανσέληνος είναι να παίζουμε κιθάρα και να τραγουδάμε μπαλάντες γύρω από τη φωτιά.

Ανάμεσα σε δύο πολύ καλούς φίλους, είναι να μιλάμε για τα πάντα, όσο ρηχά ή βαθιά κι αν είναι, κάτω από το άπλετο φως της.

Ανάμεσα στην οικογένεια, είναι να καθόμαστε στο σαλόνι και να δούμε μια όμορφη ταινία αγκαλιασμένοι.

Ανάμεσα σε δυο εραστές, είναι να σε κρατώ και να με κρατάς σφιχτά κάτω από την απεραντότητα του διαστήματος...

Σε μένα... σημαίνει τα πάντα.

Πανσέληνος... ένα απλό φαινόμενο... που ο καθένας έχει την άποψή του.

Μήπως δεν είναι και τόσο απλό, τελικά;

Τραγούδια έμπνευσης:
Ozzy Osbourne - Goodbye to romance
Opeth - Soldier of fortune

Αλλά, η πραγματική έμπνευση έρχεται με την παρέα...

Moonlight sonata... for a dive in the heart

   (Ως μουσική έμπνευση, η μελωδία του Μπετόβεν, και προτείνω σθεναρά να την ακούσετε παράλληλα)
  
   2 λέξεις.

   Μονάχα 2 λέξεις. 8 γράμματα.

   Ένα νόημα. Όλος ο κόσμος

   Σε αγαπάω.

   Τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, όμως; Για μερικούς τίποτα. Για σένα λίγα. Για μένα τα πάντα. Η φράση αυτή είναι ό,τι με κάνει να ζω, να κινούμαι, να κάθομαι στην άμμο, να κοιτώ τ' αστέρια και να ελπίζω. Είναι αυτή η δύναμη που με κάνει κι ατενίζω το μέλλον μ' αισιοδοξία, που διώχνει τους δαίμονες από το μυαλό μου...

   Όλοι μας έχουμε έλθει αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις, περιστάσεις που μας ρίχνουν, μας τσαλαπατούν και, πολλές φορές, μας καταστρέφουν. Το ηθικό μας τσακίζεται, το εγώ μας γκρεμίζεται κι εμείς νιώθουμε μόνοι, πληγωμένοι... μισοί. Αισθανόμαστε χαμένοι σε ένα ξένο κόσμο, μοναχικοί σε ένα περιβάλλον αγάπης... Χαμένες ψυχές, οι οποίες κολυμπούν αέναα σε μία γυάλα... Αυτά τα έχουμε ξαναπεί. "Ο Παράδεισος δε φτιάχτηκε για μας"...

Ή, μήπως, έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να ανέβουμε το σκάλα προς τον ουρανό, να γίνουμε άνθρωποι... Να αγαπήσουμε...;

   Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό...

Σαν Εξυπερύ - Μικρός Πρίγκηπας

   Η αγάπη έρχεται έξαφνα, απρόσμενα, και προς (αλλά και από) άτομα που δεν το περιμένεις. Κι είναι πολλές φορές ετερόκλητη: ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών, γενέθλιων χωρών, με εντελώς διαφορετικές απόψεις σε πολλά θέματα συνδέονται με τους δεσμούς της αγάπης, του έρωτα και της ανείπωτης ευτυχίας που προκαλεί ο ένας στον άλλο. Αυτές οι διαφορές όμως, ήδη ασήμαντες από τη φύση τους, μοιάζουν μηδαμινές μπροστά στο μυστήριο της αγάπης. Έχει σημασία η διαφορά στο θρήσκευμα, για παράδειγμα, μεταξύ ενός ζευγαριού, ιδίως στο σημείο που θα χωρίσει εξαιτίας της; Ή, μήπως, οι απόψεις περί μερικών θεμάτων αξίζουν τη δυστυχία των ερωτευμένων;

   Η αγάπη είναι ό,τι μας κάνει να ζούμε. Είναι η αιτία που υπάρχουμε, και ο στόχος μας είναι να λάβουμε ευτυχία, έχοντας ήδη δώσει. Δεν είναι λεπτό ζήτημα. Δεν πρέπει να το σκεφτούμε βιαστικά. Χρειάζεται βαθύς συλλογισμός σχετικά με τον εαυτό μας και, κυρίως, σχετικά με τον άλλο. Για να καταλάβουμε αν ζούμε... πρέπει να πεθάνουμε. Ή, τουλάχιστον, να σκοτώσουμε τον εγωιστή εαυτό μας. Να δούμε τα λάθη του παρελθόντος, να τα διορθώσουμε και να μετατρέψουμε το δαιμονικό σκοτάδι σε αγγελικό φως. ΘΑ πεθάνουμε. Στην ουσία, καταστρέφουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, προκειμένου να αναδιαμορφωθούμε σύμφωνα με την ευτυχία του άλλου. Κι είναι ειρωνικό, γιατί ο άλλος μας αγάπησε για αυτό που είμαστε.

   Μα, σε αυτό ακριβώς έγκειται η αγάπη. Να κάνεις τα πάντα προκειμένου να κάνεις το ταίρι σου ευτυχισμένο, παρόλο που το μόνο που χρειάζεται... είναι να μην αλλάξεις τίποτα. Να συνεχίσεις όπως είσαι. Να ζήσεις. Κι αυτό είναι το συστατικό της ευτυχίας... Ο άλλος φωτίζει το μονοπάτι σου. Κι αυτό το μαθαίνεις όταν σβήσεις το φεγγάρι.

   Ως επίλογο, ένα προσωπικό μήνυμα στον άγνωστο Θεό, την αγάπη, και κυρίως στο πρόσωπο που εκφράζει τη ζωή μου: Ξέρω πως δε με βλέπεις με αυτόν τον τρόπο, και πιθανότατα ποτέ δε θα με δεις. Θέλω απλά να ξέρεις ότι δε με νοιάζει. Εγώ σε λατρεύω όπως είσαι, και δεν θέλω να πιεστείς για τίποτα. Αν είσαι με άλλον, εγώ θα είμαι ευτυχισμένος, γιατί αυτό ακριβώς που θέλω ειναι η ευτυχία σου. Είσαι ένας άγγελος, και τίποτα δεν το αναιρεί, ούτε πρόκειται να το αναιρέσει αυτό.

Το μόνο που ζητάω... είναι να με αφήσεις να σε αγαπάω. Τίποτα περισσότερο.

I can't make you love me, want me, or even try to understand my feelings towards you. I can only hope that someday you will...

Ήρωας. Το εγώ. Το εσύ. Το αυτοί.

   Σήμερα το απόγευμα, ακούγοντας μία θλιμμένη μελωδία, ξαφνικά οι αισθήσεις μου μούδιασαν, το κεφάλι μου καθάρισε, και κατάλαβα μια αλήθεια: Χρειαζόμαστε ήρωες.

  Ποιος είναι, όμως, ο ήρωας; Είναι ο χρισμένος με μεγάλη ρώμη νέος, που φοράει μπέρτα και πετάει; Ήρωα ονομάζουμε έναν με στολή, που χειρίζεται εξαρτήματα και οδηγά αυτοκίνητα τεχνολογίας υψηλότερης από του στρατού; Όχι. Ήρωα ονομάζουμε όποιον  προσπαθεί, όποιον τολμά.

   Ήρωας είναι αυτός που θα πασχίσει, που θα αφιερώσει τη ζωή του για το καλό. Τίνων το καλό, όμως; Όλου του κόσμου. Είναι ο απλός άνθρωπος που θα μοχθήσει για να ανεβάσει τους πεσμένους και θα συνεστίσει τους αλαζόνες, που θα σώσει τους κατατρεγμένους από τον ίδιο τους τον εαυτό στα ανήλιαγα κελάρια της ψυχής τους. Είναι ο άνθρωπος που θα σταματήσει την αδικία που βλέπει μπροστά του και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ανατρέψει όσο μπορεί την εξάπλωσή της.

   Ήρωες θέλουμε να γίνουμε όλοι. Άλλοι προς επίτευξη προσωπικού στόχου, άλλοι προκειμένου να γητεύσουν με μυστικιστικά κόλπα τον έρωτά τους... Κι άλλοι επειδή πραγματικά θέλουν να σώσουν ένα κομμάτι του κόσμου τους... Ένα κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού. Ο άνθρωπος, το ποιόν του, φαίνεται μέσα από τις πράξεις του. Ο εαυτός του διαμορφώνεται μέσα από το περιβάλλον του...Κυρίως από τους ανθρώπους. Η ψυχή μας σχεδιάζεται μέσα από τον κόσμο μας, με το χέρι του Θεού μας... Το χέρι του εαυτού μας.

   Είναι, όμως, μόνο το καλό (σε αόριστο πεδίο πάντα) αρκετό για να διαμορφώσει το είναι μας; Μπορούμε να φτιάξουμε το εγώ από το αυτοί; Ή μήπως χρειάζεται κάτι το παραπάνω; 

Ναι, είναι αναγκαίο κάτι ακόμα για να γίνουμε ήρωες, για να γίνουμε άνθρωποι... Πρέπει να διαμορφώσουμε το εγώ μας γύρω από το εσύ.

   Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως χρειάζομαι εσένα. "Σε δέομαι", όπως λέει ο Ρίτσος στο Σάρκινο λόγο. Πόσο δίκιο είχε... Δεν μπορώ να υπάρξω ολοκληρωμένος αν δεν σε έχω δίπλα μου... Αν δεν έρθω μπροστά σου και πω "Δεν με ενοχλεί που δε με βλέπεις έτσι, και δε θέλω να νιώθεις τύψεις για αυτό... Το μόνο που θέλω είναι να με αφήσεις  να σε κοιτάω, να μου επιτρέπεις να ακούω τα γέλια σου. Να με αφήσεις να σε αγαπάω." Σε αυτό έγκειται και ο πυρήνας της ευτυχίας μου: Να βάζω εσένα πάνω από τα πάντα. Έτσι αρχίζω σαν ήρωας. Έτσι θα σωθεί ο κόσμος μου.

   Ίσως να κάνω και λάθος. Ίσως να μην είναι έτσι τα πράγματα. Ίσως ο ήρωας, όπως λένε πολλοί, να είναι ο άνθρωπος, ο οποίος καταφέρνει κι ανταπεξέρχεται τη δυστυχία που του προκάλεσε ένας ανάξιος για τα δάκρυά του άνθρωπος, την κατατρεγμένη και διψώσα για αγάπη ψυχή του μόνος του, και στρέφει τα νώτα του στο καλό των άλλων. Και σίγουρα έχουν δίκιο εν μέρει. Πόσο μπορεί, όμως, να αντέξει αυτή την κατάσταση; Πόσο θα μοιράζει φως, ενώ το σκοτάδι μέσα του εντείνεται; Ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο. Το  εγώ χρειάζεται το εσύ για να κάνει το αυτοί ευτυχισμένο. Αυτός είναι ο ιππότης από νέον. Ένας απλός άνθρωπος με αισθήματα και αγάπη στη ζωή του. Σε αυτό έγκειται ο ήρωας.

   Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, πώς μου ήρθε και μίλησα για τους ήρωες. Θα είναι μάλλον ένας άγγελος που μου τριβελίζει το μυαλό, που μπλέκεται στα σκοτεινά του σοκάκια και τα γεμίζει εκτυφλωτικό φως. Και μακάρι να μου επιτρέψει να ζω.

Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις.
Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει ! ομορφιά σου.
Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους,
ορατή μόνο σ' εμένα.

Φιλία... ο λυτρωτής της στενοχώριας.

Αν ποτέ σου κλάψεις

Κι άμα στενοχωρηθείς

Σκέψου πως υπάρχει

Ένας μικρός κόσμος

Κάτω από τα βλέφαρά σου...

Σκέψου ένα κόσμο

Όπου θα είσαι εσύ

Και οι φίλοι θα πλαισιώνουν

Την κάθε σου στιγμή

Και, άμα ποτέ σου θέλεις

Σκέψου πως υπάρχω εγώ...

Ένας καλός σου φίλος

Μία ανάμνηση από το παρελθόν

Που κάθε μέρα στη σκιά σου

Τον αγέρα οσμίζεται ψυχρόν...

Είναι ο αέρας που εκπνέεις

Ακόμα κι αν δε τον παρατηρείς

Και μόνο με την ανάσα σου

Γίνομαι περιχαρής!

Και, άμα ποτέ σου θέλεις, αν δεν κουραστείς

Σκέψου πως υπάρχω εγώ

Να σου λέω μέσα από την καρδιά μου

Άγγελέ μου, σ' αγαπώ!

Αφιερωμένο στη δεσποινιδα angel...

Ένας ταπεινός προσκυνητής

Κύριοι υπουργοί... Ένας συντάκτης.

Κύριοι υπουργοί,

           Σήμερα πληροφορηθήκαμε ότι έχετε ανοίξει "πόλεμο" εναντίων των μπλογκ. Αυτή η είδηση ήταν ξαφνική, χωρίς ειδοποίηση και δίχως εξήγηση, αφήνοντας τη φαντασία να οργιάζει.

           Κύριοι υπουργοί, τι είναι το μπλογκ, ή αλλοτρίως επονομαζόμενο, ιστολόγιο; Είναι ένας χώρος του διαδικτύου, μερικές φορές προσωπικός, μερικές φορές με ευρύ αναγνωστικό πεδίο, στο οποίο οι συντάκτες γράφουν άρθρα σχετικά με τη διάθεσή τους: Πολλοί δημοσιεύουν ποιήματα, άλλοι φωτογραφίες, κάποιοι τρίτοι σκέψεις τους... και μερικοί τα γεγονότα από τη δική τους οπτική γωνία.

           Με αυτούς τους τελευταίους είμαι σίγουρος πως είστε σε κόντρα, κύριοι υπουργοί. Πιστεύετε ότι εξαπατούν τον κόσμο. Ότι λένε στην άβουλη μάζα τη μισή "αλήθεια". Ότι τους βάζουν σε μονόδρομο και τους φανατίζουν. Φοβάστε ότι συγκροτείται ένα είδος στρατού, έτοιμος να ανατρέψει την κυβέρνηση και τη Βουλή. Και όλα αυτά από τα ιστολόγια.

           Κύριοι υπουργοί, πόσο λάθος κάνετε...

           Κύριοι υπουργοί, μέσα στην προσπάθεια να επιβάλλετε την "αλήθεια" σας, αδυνατείτε να καταλάβετε το λάθος σας. Ο κοιμισμένος κόσμος έχει αφυπνιστεί. Τα ιστολόγια το αποδεικνύουν: ο καθείς μπορεί να αναρτήσει ένα άρθρο, το οποίο μπορεί να σχολιάσει ο καθένας. Πράγματι, υπάρχουν και αυτοί που δε χάνουν ευκαιρία να σχολιάσουν με το χειρότερο τρόπο, αλλά μπορεί να επιβληθεί έλεγχος! Σε αυτά τα άρθρα δεν κυριαρχεί το αίσθημα της πλάνης του λαού, αλλά η δίψα για αλήθεια και αξιοπρεπή ενημέρωση. Αυτό ακριβώς προσπαθείτε να πατάξετε.

           Κύριοι υπουργοί, μέσα στην απερισκεψία σας κάνατε ένα λάθος. Μέσα στην αλαζονεία σας αποτύχατε να διαπιστώσετε το μέγεθος της ζημιάς: Ο λαός ξύπνησε, και θέλει να αφυπνίσει και το υπόλοιπο μέρος του. Για αυτό το λόγο υπάρχουν τα μπλογκ. Αυτό προσπαθείτε να αποτρέψετε.

           Χμ... ίσως να αγανάκτησα για το τίποτα... Ίσως αύριο ξυπνήσετε και δείτε ότι η Ελλάδα πεθαίνει από τον "καρκίνο" της, μία βδελυρή αρρώστια που την κατατρώει σιγά σιγά.... και ίσως επικεντρώσετε την προσοχή σας εκεί. Μακάρι να γίνει κάτι τέτοιο, και αυτό το άρθρο να μην ισχύσει ποτέ. Δυστυχώς, όμως, δεν πρόκειται να γίνει...

           Κύριοι υπουργοί, πραγματικά δεν μπορώ παρά να απορώ. Να απορώ με τις απόψεις σας περί ελευθερίας. Τολμώ να πω πως έμεινα σύξυλος όταν αποποινικοποιήσατε τα ναρκωτικά. Αλλά το θέμα αυτό χωλαίνει μπροστά στην τόσο παιδιάστικη και με μισή καρδιά προσπάθειά σας να σιωπήσετε τα στόματα μερικών ιδεολόγων....

Σε αυτό έγκειται η δημοκρατία;

Ειλικρινώς υμέτερος,

Ένας ιδιοκτήτης ιστολογίου, ο οποίος θέλει να συνεχίσει να γράφει σε αυτό, και απλά δεν ανέχεται να του παίρνουν την ελευθερία να χειρίζεται το μέσο εξωτερίκευσης των συναισθημάτων του, όταν δε μπορεί να συναντηθεί με τους φίλους του!

http://youtu.be/FDprOYJ3CJo