Ήρωας. Το εγώ. Το εσύ. Το αυτοί.

   Σήμερα το απόγευμα, ακούγοντας μία θλιμμένη μελωδία, ξαφνικά οι αισθήσεις μου μούδιασαν, το κεφάλι μου καθάρισε, και κατάλαβα μια αλήθεια: Χρειαζόμαστε ήρωες.

  Ποιος είναι, όμως, ο ήρωας; Είναι ο χρισμένος με μεγάλη ρώμη νέος, που φοράει μπέρτα και πετάει; Ήρωα ονομάζουμε έναν με στολή, που χειρίζεται εξαρτήματα και οδηγά αυτοκίνητα τεχνολογίας υψηλότερης από του στρατού; Όχι. Ήρωα ονομάζουμε όποιον  προσπαθεί, όποιον τολμά.

   Ήρωας είναι αυτός που θα πασχίσει, που θα αφιερώσει τη ζωή του για το καλό. Τίνων το καλό, όμως; Όλου του κόσμου. Είναι ο απλός άνθρωπος που θα μοχθήσει για να ανεβάσει τους πεσμένους και θα συνεστίσει τους αλαζόνες, που θα σώσει τους κατατρεγμένους από τον ίδιο τους τον εαυτό στα ανήλιαγα κελάρια της ψυχής τους. Είναι ο άνθρωπος που θα σταματήσει την αδικία που βλέπει μπροστά του και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ανατρέψει όσο μπορεί την εξάπλωσή της.

   Ήρωες θέλουμε να γίνουμε όλοι. Άλλοι προς επίτευξη προσωπικού στόχου, άλλοι προκειμένου να γητεύσουν με μυστικιστικά κόλπα τον έρωτά τους... Κι άλλοι επειδή πραγματικά θέλουν να σώσουν ένα κομμάτι του κόσμου τους... Ένα κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού. Ο άνθρωπος, το ποιόν του, φαίνεται μέσα από τις πράξεις του. Ο εαυτός του διαμορφώνεται μέσα από το περιβάλλον του...Κυρίως από τους ανθρώπους. Η ψυχή μας σχεδιάζεται μέσα από τον κόσμο μας, με το χέρι του Θεού μας... Το χέρι του εαυτού μας.

   Είναι, όμως, μόνο το καλό (σε αόριστο πεδίο πάντα) αρκετό για να διαμορφώσει το είναι μας; Μπορούμε να φτιάξουμε το εγώ από το αυτοί; Ή μήπως χρειάζεται κάτι το παραπάνω; 

Ναι, είναι αναγκαίο κάτι ακόμα για να γίνουμε ήρωες, για να γίνουμε άνθρωποι... Πρέπει να διαμορφώσουμε το εγώ μας γύρω από το εσύ.

   Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως χρειάζομαι εσένα. "Σε δέομαι", όπως λέει ο Ρίτσος στο Σάρκινο λόγο. Πόσο δίκιο είχε... Δεν μπορώ να υπάρξω ολοκληρωμένος αν δεν σε έχω δίπλα μου... Αν δεν έρθω μπροστά σου και πω "Δεν με ενοχλεί που δε με βλέπεις έτσι, και δε θέλω να νιώθεις τύψεις για αυτό... Το μόνο που θέλω είναι να με αφήσεις  να σε κοιτάω, να μου επιτρέπεις να ακούω τα γέλια σου. Να με αφήσεις να σε αγαπάω." Σε αυτό έγκειται και ο πυρήνας της ευτυχίας μου: Να βάζω εσένα πάνω από τα πάντα. Έτσι αρχίζω σαν ήρωας. Έτσι θα σωθεί ο κόσμος μου.

   Ίσως να κάνω και λάθος. Ίσως να μην είναι έτσι τα πράγματα. Ίσως ο ήρωας, όπως λένε πολλοί, να είναι ο άνθρωπος, ο οποίος καταφέρνει κι ανταπεξέρχεται τη δυστυχία που του προκάλεσε ένας ανάξιος για τα δάκρυά του άνθρωπος, την κατατρεγμένη και διψώσα για αγάπη ψυχή του μόνος του, και στρέφει τα νώτα του στο καλό των άλλων. Και σίγουρα έχουν δίκιο εν μέρει. Πόσο μπορεί, όμως, να αντέξει αυτή την κατάσταση; Πόσο θα μοιράζει φως, ενώ το σκοτάδι μέσα του εντείνεται; Ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο. Το  εγώ χρειάζεται το εσύ για να κάνει το αυτοί ευτυχισμένο. Αυτός είναι ο ιππότης από νέον. Ένας απλός άνθρωπος με αισθήματα και αγάπη στη ζωή του. Σε αυτό έγκειται ο ήρωας.

   Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, πώς μου ήρθε και μίλησα για τους ήρωες. Θα είναι μάλλον ένας άγγελος που μου τριβελίζει το μυαλό, που μπλέκεται στα σκοτεινά του σοκάκια και τα γεμίζει εκτυφλωτικό φως. Και μακάρι να μου επιτρέψει να ζω.

Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις.
Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει ! ομορφιά σου.
Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους,
ορατή μόνο σ' εμένα.