Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Τhe past. The present and the future. (title credits: Chatzo Permaganate=) )

   Song of haze: Buckethead - Padmasana 
 

   Συχνά κάθομαι κι αναλογίζομαι το χρόνο - ή, καλύτερα, τους χρόνους - και τα γεγονότα, καθώς και τις μελλοντικές ενέργειες. Συλλογίζομαι τι έχω κάνει, τι μου έχει συμβεί και συμβαίνει τώρα, καθώς και τι μου επιφυλάσσει το "άγνωστο" σε μένα μέλλον. Βρίσκω τον εαυτό μου να στενοχωριέται, να γελά, να θυμώνει, να μετανιώνει για όσα έγιναν, καθώς και να φοβάται, να ελπίζει, να ανησυχεί, να αγωνιά για το μέλλον. Όλοι μας το κάνουμε. Ανάμεσα στους στοχασμούς για τους δύο αυτούς χρόνους, όμως,  ξεχνάμε το παρόν. Μέγα λάθος.

   Το παρόν είναι ο πιο αξιοσημείωτος, ο πιο αξιοπερίεργος χρόνος. Μερικοί λένε πως το παρόν ισούται με μία ημέρα ή μία εβδομάδα, άλλοι πως κι η δεδομένη στιγμή είναι το μεταίχμιο από το παρελθόν στο μέλλον - id est, δεν δέχονται την ύπαρξή του ως χρόνο, εφόσον δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια που υποδεικνύει την ύπαρξή του. Απ' ό,τι φαίνεται, οι απόψεις διίστανται, κι όλοι έχουν τη δική τους.

   Εμείς δίνουμε την αξία που θέλουμε στο χρόνο μας. Εμείς αποφασίζουμε πότε αρχίζει το ένα χρονικό πεδίο και πότε κλείνει. Ανάλογα με την κατάσταση, έχουμε την πλήρη ελευθερία να αρχίσουμε και να λήξουμε το παρόν.
"Η στιγμή μας είναι η αιωνιότητά μας" είχε πει η δεσποινίς angel, και συμφωνώ απόλυτα. Το παρόν δεν μετράται με συμβατικά μέσα, όπως τα κλάσματα του λεπτού. Το παρόν είναι μια κατάσταση στην οποία επερχόμαστε, μια συνθήκη που υπογράφουμε με τον εαυτό μας, με το Θεό μας (την αγάπη για μένα), με το σύμπαν μας. 

   Κι είναι ιδιαίτερα έξαφνη η αρχή και το τέλος της: Ένα γεγονός, μία αιφνίδια φωτοβολίδα στον ασυννέφιαστο ουρανό της ηρεμίας μας, θα γίνει ο βατήρας για το παρόν. Αυτός ο χρόνος που ήταν πριν ονομάζεται παρελθόν, και διαγράφεται από τα αστέρια. Ο χρόνος που θα ακολουθήσει λέγεται μέλλον, κι αρχίζει όταν άλλο ένα αιφνίδιο γεγονός, η ρίψη της καρό σημαίας, λήξει το όνειρο, καλό ή κακό. Ο χρόνος που γεφυρώνει το τι έγινε με το τι θα γίνει, η αναχώρηση από την ακτή μέχρι την σε άλλη χώρα,  η διαφυγή από την Τροία μέχρι την άφιξη στην Ιταλία (ανεξάρτητα από το πως νιώθεις όταν φτασεις) ... αυτά είναι το παρόν. Η διαδρομή. Ένα ταξίδι μέσα από εικόνες, ήχους, χρώματα, μελωδίες, συναισθήματα.

   Όταν, τελικά, φτάσουμε στον προορισμό μας, θα έχουμε παράλογα συναισθήματα: Αν ήταν το ταξίδι άσχημο, για κάποιο περίεργο λόγο δε θα μπορέσουμε να το αποβάλουμε από τη μνήμη μας. Αν, πάλι, ήταν ωραίο, θα καταλάβουμε ότι όλα τα ωραία τελειώνουν και θα στενοχωρηθούμε ξανά. Ίσως για λίγο καιρό, ίσως για πολύ. Στο τέλος, όμως, θα καταλάβουμε την αδυναμία μας μπροστά στη φύση, η οποία επιφέρει το τέλος... και θα χαρούμε εν τέλει, επειδή ζήσαμε το παρόν στο έπακρο, και τώρα, γνωρίζοντας πως όλα ανήκουν στο παρελθόν, θα ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, με θάρρος, με αγάπη. Θα βρούμε κάτι καλύτερο, κάτι που θα μας επιφέρει πιο έντονα συναισθήματα.
Μία δυνατή νεροποντή έπεται ένα ακόμη πιο δυνατό ουράνιο τόξο. Πάντα. Κι αυτό είναι παρήγορη αλήθεια.

   Κλείνοντας, πολλοί λένε πως δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, πόσο χρόνο έχουν μέχρι να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, για πόσο ακόμα θα βγαίνουν με φίλους, τι θα κάνουν και πολλά άλλα. Ο άνθρωπος διαμορφώνει το μέλλον του. Χρειάζεται να αναλογιστεί, να διαβάσει το παρελθόν, να δει την πορεία των πράξεών του και τον αντίκτυπο που είχε η καθεμιά. Είναι ανάγκη να δει το παρόν, να εξετάσει τι κάνει, και τι του γίνεται, να βρει τις ατέλειες και να τις τελειοποιήσει. Μόνο τότε, μόνο γνωρίζοντας την πορεία του παρελθόντος κι αλλάζοντας το παρόν, θα καταφέρει να γράψει το μέλλον. Οι απόψεις περί αγνώστου κι αμεταβλήτου της μοίρας ηχούν ψεύτικες, απαισιόδοξες κι ανακριβείς. Ο άνθρωπος σχεδιάζει το μέλλον του, χαράσσει την πορεία του. Αν η μοίρα μοιάζει στο μυαλό σαν ένα βιβλίο, πάντα μπορούμε και ν' επανεγγράψουμε τις αράδες.

   Κι αν πραγματικά κάποιος θεωρεί πως η ζωή του φαντάζει κόλαση, οι ερωτήσεις είναι δύο: Κόλαση συγκρινόμενη με τι; Κι αν είναι ειλικρινά τα πράγματα έτσι, γιατί δεν τη αλλάζεις; Έχεις τον τρόπο ;) .

         "Αγαπάμε, όχι βρίσκοντας το τέλειο πρόσωπο, μα μαθαίνοντας να βλέπουμε ένα ατελές τέλεια στο βάθος του καιρού"

2 σχόλια: