Alice and the Cheshire Cat

A graceful angel of sin


Είναι κουραστικό
Όταν σε συμβουλεύουν
Τη στιγμή που δεν ζήτησες
Ακόμη μια φορά τη συμβουλή

Κι οι συμβουλές είναι οι ίδιες
Το ίδιο εκνευριστικές
Το ίδιο λογικές
Και πάντα ίδιες

Κι εσύ τα ξέρεις
Τα ήξερες τότε
Και τα ξέρεις τώρα
Τα έμαθες

Κι έτσι το μυαλό αφήνει το χάος να πνιγεί από τη λογική που δε ζητήθηκε ποτέ

Πέρα από το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα

Nocturne


Τώρα κοιμάμαι στα πατώματα
Στο'χω πει αυτό;
Όταν γυρνάω Ηράκλειο κοιμάμαι στο πάτωμα
Βλέπω το κρεβάτι μου
Το μονό κρεβάτι
Και σκέφτομαι ότι είναι κρεβάτι για δύο
Όπως ήταν τότε

Η μονή κουβέρτα
Τα μονά σεντόνια
Το μονό κρεβάτι
Είναι για δύο
Πώς να καλύψω το κενό
Στο μονό κρεβάτι μας;

Αλλά κι εκεί πέρα
Πάλι στο πάτωμα κοιμάμαι
Και το τηλέφωνο στο μαξιλάρι
Σε δεσπόζουσα θέση
Θα πάθω κάτι από τη ραδιενέργεια
Αλλά δεν τ'αλλάζω

Ξεροκέφαλος κι ασυμβίβαστος
Στο τι μου λένε οι άλλοι
Γιατί δε ζω τη ζωή τους
Ζω τη δική μου
Κι είναι ειρωνικό
Γιατί αυτό λένε οι άλλοι
Για μένα

Κάποιες βραδιές
Όπως και στα γενέθλιά μου
Έκατσα μόνος στο μπαλκόνι
Και μετρούσα τ'άστρα
Βγήκαν δώδεκα
Και πάντα δώδεκα θα βγαίνουν

Δικός σου

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο
Τὸ ξέρω 
Τὸ δοκίμασα
Δὲν ὠφελεῖ
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

Είν' αμάξια οι μόνοι κι οι σχέσεις τροχαία

Έχω τόσα να κάνω
Και δεν έχουν ουσία


   Και μου έχει κοστίσει όλη τη ζωή


   Σ' αγαπάω


Είχα πει πως θ'αλλάξω
Κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Nightmares by the sea

The white horses flow


  Είναι τόσο πολύπλοκο, ενώ είναι τόσο απλό

   Κι όταν αγαπάς λιώνεις για εκείνη

   Χωρίς πρέπει, χωρίς φόβους, απλά το κάνεις

   Κι ο πόνος είναι γλυκός, γιατί κι εκείνη είναι γλυκιά

   Και το γέλιο κρύβει τόση στενοχώρια, το κλάμα τέτοια λύτρωση

   Βυθιζόμαστε σε όνειρα απαλά, μαζί με το Mojo Pin μας

   Και το πικάπ να παίζει κάποια συμφωνία σε Σολ ύφεση

   Τη στιγμή που ψάχνουμε λίγη ακόμη ψεύτικη, επίπλαστη χαρά

   Να αντικαταστήσει το κενό (γιατί η καρδιά μαράζωσε)

   Απλά θέλω να ξέρεις

   Ότι θα βγούμε στη σκηνή πριν τα φώτα σβήσουν

   Και τότε θα μείνουν αναμμένα 






All young lovers know why
Nightmares blind their mind's eye

Εθισμός

 Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα

Καλωσήλθες
Κι άδειο το κρεβάτι μου
Κι άδεια η κάμαρα
Κι άδεια η ζωή

Κάπου μες στη θάλασσα τρεμοπαίζει
Ένα φως σιγανό
Είναι το χαμόγελό σου
Ο φάρος που το πλοίο μου οδηγεί

Και χρόνια κι αν περάσουν
Και στο πρόσωπό μου βάσανα κι αν δεις
Η πυξίδα μου θα δείχνει την ψυχή σου
Το ψηλότερο βουνό του Παραδείσου

Η ανάσα μου καπνό μυρίζει
Και της ζωής η τράπουλα ανακατεμένη
Συγχώρα το άδειο προσωπείο
Τα μάτια από πίσω κλαίνε και τα δάκρυα βαριά

Κάπου μεσοπέλαγα ο φάρος μου κινείται
Το λίκνο της ζωής
Το νόημα της βυθισμένης αυτοκρατοριας
Της Ατλαντίδος μου το μυστικό κρύβεται σε σένα

Don Giovanni

Tempo piu non v'e 

Είμαστε σα την όπερα του Don Giovanni εμείς οι δύο, πατέρα

Ακόμα, ύστερα από όλα αυτά, ακόμα με φοβίζεις

Ακόμα  κάθομαι κουλουριασμένος στο κρεβάτι μου, 
   κι έχουν περάσει τόσα χρόνια

Και θα δεις, στο τέλος θα βγαίνεις από τον τάφο σου
   και θα με τυρρανάς

Και πάλι
Οι δαίμονες μεγαλώνουν
Κι εγώ συνεχίζω να παλεύω

Και τα δάκρυα πέφτουν
Στα μάγουλά μου
Τόσο απαλά

Επιβεβλημένα προσωπεία

Κι εγώ να σου χρωστάω που ζω 

Ακόμα φοράμε μάσκες
Κι ακόμα στους ρόλους μας αφοσιωμένοι
Κι είμαστε στην άκρη της σκηνής
Κοιτώντας κάτω
Κι η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το κοινό φαντάζει άπειρη

Ως πότε θα παίζουμε τους ρόλους;
Ως πότε θα κατοικούμε ως επιβεβλημένα προσωπεία
                          ο ένας στον άλλο;
Θα περιμένουμε ο ένας να τελειώσει τα λόγια του ο άλλος
                          για τη σειρά του;

Γιατί εγώ δε θέλω αυτό
Γιατί δε θέλω να με κρατάει κάτι από τα όνειρά μου
Και γιατί τα ονειρά μου είσαι εσύ 

Γιατί είσαι εσύ
Γιατί το εσύ και το εγώ κάνουν το εμείς
Για τα πάντα που είσαι
Από το πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού σου
Μέχρι το φως που κλείνεις στην καρδιά

Γιατί σ'αγαπάω

And look at me
As I'm dying
A death so sweet
And so light
For he who never died
Can never say one lived
And the stage seems so dark
And so mundane as you shall
Not appear, nor haveth you
Woken the dreaded Ophelia from her sleep place
Nor the mighty love of Julliet
Prevented the dagger from scarring her silk skin


Γιατί η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη
Κι όλοι εμείς στα νύχια της οι βαφτισμένοι
Κι αν η αγάπη είναι γεμάτη σημάδια να μαντέψω
Συγχώρα με αν δεν προλαβαίνω πάντα να τα δω
Συγχώρα με που προλαβαίνω πάντα να αμυνθώ

Από το άπειρο σε εσένα

Στους δρόμους των ονείρων σου θε' να'ρθω
Το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω


Και σε κοιτάζω
Και σε μυρίζω
Και σε λατρεύω

Σου δέομαι:
Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα
Καλυμμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών 


Είμαστε τόσο ψηλά
Και τα βήματά μας ελαφριά
Κι οι καρδιές μας διχαμένες


Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη 


Κι εγώ σ' αγαπάω
Και σε προσέχω
Και πεθαίνω για σένα κάθε μέρα


Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα


Κι αν η μοίρα
Επιφυλάσσει παιχνίδια
Δε θα μου πάρει την αγάπη μου για σένα, ακούς; 

Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να σ' αγαπάω



Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ένωση
 Τι όμορφη που είσαι Η ομορφιά σου με τρομάζει
Και σε πεινάω Και σε διψάω Και σου δέομαι: Κρύψου


Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να σ' ερωτεύομαι


Να με θυμάσαι- μούλεγες- έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς νάχω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου

Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να αναπνέω εσένα


Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα,
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα `ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου