Vampiria Chronicles

   Έρωτας. Απλός, ακατάβλητος, απροσδιόριστος, ορμητικός σα το κύμα που σκάει στον ανεμοδαρμένο απ' το σιρόκκο βράχο, έρωτας. Πιστεύω πως όλοι μας, μικροί ή μεγάλοι, σε σχέση ή ελεύθεροι, χαρούμενοι με τη ζωή ή νοσταλγοί του καραβιού που ονομαζόταν "εμείς", τον έχουμε νιώσει. Κι ειλικρινά, το ομορφότερο αίσθημα της φύσης, η κινητήρια δύναμη πάσας δύναμης, το έμβολο, η πηγή κάθε έκφρασης, είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να εκφραστεί με λόγια.

   Μα τι είναι έρωτας, αλήθεια; Τι είναι αυτό που μας διακατέχει όταν τον ή την σκεφτόμαστε; Αυτό που διαχέεται στο κορμί μας όταν είναι κοντά; Αυτό που μας τινάζει όταν αναφέρεται το όνομά τους, που γλυκαίνει την τραχιά κι εκλίπουσα κάθε συναισθήματος καρδιά μας, που μας νανουρίζει στην αγκαλιά τους, που κλέβει το φεγγάρι και το κλειδώνει σ' ένα στρογγυλό μεταξένιο κουτί;

   Ειλικρινά, απάντηση δεν υπάρχει. Δε μπορούμε να εκφράσουμε το τι νιώθουμε με κρύα λόγια, έρμαια των καιρών. Τώρα, θα μου πείτε, και τα ποιήματα μας αγγίζουν, και τα πεζογραφήματα μας συγκινούν. Και σίγουρα θα έχετε δίκιο. Μ' αναλογιστείτε: Τι από τα δύο μένει; Οι λέξεις, οι οποίες αποστηθίζονται, κι ως απόρροια θα μαθαίνονται δίχως να τις "νιώθουμε", ή τα αισθήματα πίσω από τις λέξεις, τα οποία έχουμε συνδυάσει μ' αυτές τόσο ποιητικά στο ερωτευμένο μας μυαλό, ώστε να θυμόμαστε τι περάσαμε, τι περνάμε ακόμη εξαιτίας των καιρών, εξαιτίας του έρωτα, εξαιτίας του ίδιου μας του εαυτού;

   Η απάντηση έρχεται εμπειρικά. Πρέπει να γνωρίσεις το έταιρόν σου ήμισυ, να περάσετε χρόνο μαζί. Να ζήσετε κάθε στιγμή σα να μην υπάρχει αύριο. Να μαραζώνεις μακρυά του, κι ένας ήλιος να παίρνει σάρκα κι οστά στο χαμόγελό σου όταν ξανασμίγετε... Και τότε θα καταλάβουμε την αξία του έρωτα:

Έρωτας είναι ό,τι μας ωθεί να κάνουμε ένα βήμα προς την αθανασία της ψυχής.

Ίσως, όμως, θα ήταν καλύτερα ν' αφήναμε το Βιτσέντζο να έκλεινε σήμερα:

Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου
Μα πιο καλά και πιο μακριά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου.

Funeral for a friend

   A favorite song...

   There are million things we can nag about: Our wallet being stolen, our nail being broken, our T-shirt being ripped off. Each thing has a certain effect on us: We will get angry, sad, or perhaps not even give a damn about it.

   There are thousands of reasons we can get sad about: A dead pet, a breakup, a person's depression can sadden us, catch us on surprise, and perhaps bring us to tears.

   What are those occasions, however, that make us depressed? In which cases do we feel we 're falling off the edge of the world? Is it an injury, either physical, mental or psychological, on us? Is it a disease that, either we, or a person close to us, posesses?

   Or is it the death of a person we dearly loved a sufficient reason for us to break down and cry?

   Someone may say that we couldn't save him. That, perhaps, it was written in the stars that he might die, and in such a terrible way. That we may have been pawns in "le grand jeux de la vie". They are wrong. We could control his destiny, we could change his fate... and yet we didn't. We chose to die at that instant. We no longer exist. We are heartless, emerging from the Abyss of the unknown.

   Each happening has an effect: Makes every moment count. It alson shows us we have feelings, and therefore, a soul. But to know when to get sad or not requires our judgement about which cases are worth our emotions, our feelings, our strength. He was such a case...

Sometimes, at night,

When the moon is blue

And stars collide,

I look outside.

I see a smile on the earth

And a fire in the sky.

They tell me that,

Even with broken wings,

I can fly.

   What happens when you will never forgive yourself for the loss of a friend, though...?

Why can't humans be human?

Can we give peace a chance...?

   Γιατί; Μόνο αυτό. Πέντε γράμματα. Μία ερώτηση. Ένα νόημα. Βαρύγδουπο νόημα. Γιατί; Γιατί να γίνεται όλο αυτό; Γιατί ν' αδιαφορούμε; Γιατί να νοιαζόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας παρά για τους άλλους; Γιατί;

   Σήμερα έγινε το απίστευτο. Μία τοξικομανής μητέρα συνελήφθη για μικροκλοπή από κατάστημα ρούχων. Ο ιδιοκτήτης, μη συμμεριζόμενος την απόγνωση κάλεσε την Αστυνομία, η οποία λειτούργησε, κατά κάποιον αξιοπερίεργο λόγο, αποτελεσματικά... Μα για λάθος λόγο. Και μέσα στο κρατητήριο, περιμένοντας να βγει η εισαγγελική απόφαση, η οποία φυσικά την αθώωσε (υπάρχει και κάπου το αίσθημα ανθρωπιάς, τελικά...), απαγχονίστηκε στο κελί της, με "πλεκτή θηλιά". Ως πράξη, ίδια με την Αντιγόνη. Ως κίνητρο... άκρα αντίθετα, δυστυχώς... Μα το αποτέλεσμα ένα. Απαγχονισμένη. Νεκρή.

   Δεν ήταν, όμως, η αυτοκτονία το ειδεχθές γεγονός, λυπηρό μεν από τη φύση του, μα κάτι συνηθισμένο τον παρόντα καιρό. Το πραγματικά απίστευτο είναι η αδιαφορία του κόσμου, ο οποίος χαρακτήρισε "τυπική συμπεριφορά τοξικομανούς". Κανείς δεν κοίταξε να τι συνέβαινε μέσα της, ουδείς ενδιαφέρθηκε για την ψυχοσύνθεσή της, τι βάσανα κι ανάγκες είχε, αυτή κι η οικογένειά της, τι την ώθησε να διαπράξει αυτή τη ληστεία. "Πρεζάκι ήταν, καλά έπαθε" είπε ένα άτομο. Κι αυτό το άτομο συμπληρώνει τον κανόνα της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης.

   Είμαστε όλοι βολεμένοι. Όλοι έχουμε  τη ζωή μας, τα προβλήματά μας και τα όνειρα που θέλουμε να ολοκληρώσουμε. Πάντοτε έχουμε τις αναποδιές μας, τις στιγμές μας, την ψυχοσύνθεση που μας χαρακτηρίζει και που πρέπει να προστατεύσουμε. Μα κανείς δεν κοιτά τα προβλήματα του άλλου, κανείς δεν σκοτίζεται για τα θέματα του διπλανού του, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την απελπισία, την απόγνωση, το αίσθημα μοναξιάς ενός ανθρώπου, μίας μητέρας περισσότερο. Κανείς.

   Ξαναφτάνω στο ερώτημά μου: Γιατί; Γιατί να μη νοιαζόμαστε; Γιατί ν' αδιαφορούμε; Γιατί να διαχεόμαστε από ατομισμό; "Άνθρωπος, φύσει κοινωνικό ον" είπε ο Αριστοτέλης. Γιατί δεν το κάνουμε, όμως;

   Δεν επιζητώ απάντηση. Δε θέλω κάποιος να μου πει γιατί. Θέλω, όποιος διαβάζει, να καθήσει ν' αναρωτηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσε χρήματα σ' έναν επαίτη, που τάισε κι ένδυσε με τα ρούχα του έναν άστεγο, που βοήθησε έναν άνθρωπο, παρισταμένης γενικής ανάγκης. Ν' αναλογιστεί τη θέση του ατόμου στην κοινωνία, πόσο ψηλά στις ηθικές αξίες πρέπει να εισέρχεται ο ίδιος και πόσο οι πάσχοντες συμπολίτες του... Και να σκεφτεί αν πρέπει και τι πρέπει ν' αλλάξει στη ζωή του, προκειμένου να συζεί σε μια ιδεώδη πολιτεία, μια κοινωνία αγάπης. Ουτοπία; Δε νομίζω. Ποτέ δε το θεώρησα ανέφικτο. Μα για ν' αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα ν' αλλάξουμε τον εαυτό μας.

   Έκατσα, έκλαψα από αυτή την είδηση. Ξαναέζησα τη ζωή μου κι αναδιαμορφώθηκα. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος που κάναμε τόσο καιρό. Ας αγαπήσουμε τον κόσμο ως το παν, κι ας εντάξουμε τον εαυτό μας μέσα του.

   Ι have seen the error of my ways, and I have atoned for the transgressions of my past...I am no longer that person....

We all are moonchildren, people. But some of us can still see the stars.

Carpe diem

   Επιβλητικός τίτλος, ειδικά για ένα τόσο ανούσιο κείμενο. Κι όμως, με δύο λέξεις εκφράζει το νόημα της ζωής, το στόχο των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν. Μα τι είναι η ζωή, και πώς πρέπει να τη ζήσουμε, προκειμένου να καταλάβουμε τι είναι η λεγόμενη "παντοδυναμία του ανθρώπου";

   Η ζωή είναι μία σφαίρα. Γυρνά σε κύκλους, με τις σπείρες της να σχηματίζουν αλληλουχία χρωμάτων. Τι γίνεται, όμως, όταν η ταχύτητά της μειώνεται τη στιγμή που συναντά ένα αντικείμενο, που εισέρχεται στο σώμα; Μένει πάντοτε εκεί σφηνωμένη, καταλήγοντας σε μία κατάσταση; Ή μήπως το τραύμα είναι διαμπερές, βγαίνει από την άλλη πλευρά του εμποδίου, και συνεχίζει, λαβωμένη, μα καθαρισμένη από το λαβύρινθο του πάθους, του μίσους, του πόνου;

   Η ζωή είναι δρόμος. Χιλιοειπωμένη φράση, μα τόσο σωστή συνάμα. Στρωμένη με άσφαλτο, χωματόδρομος ή ακατέργαστα βράχια, θα προχωρήσει. Με πολλές στροφές, με πινακίδες θαυμαστικών κι ανώμαλες ανηφόρες, μα πάντα στο τέλος θα σε περιμένει η ευθεία. Με μπάρες, λωρίδες κυκλοφορίας και νησίδες, οι οποίες σ' υποχρεώνουν ν' ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη διαδρομή, μα στο τέλος ο ανοιχτός δρόμος ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Φανάρια, τροχονόμοι, οι οποίοι σου λένε πότε να ξεκινήσεις, όμως τα πάντα τελειώνουν με το πάτημα του γκαζιού.

   Είσαι ελεύθερος ν' αρνηθείς τα πάντα όρια, να κάνεις ό,τι θέλεις στο δρόμο σου. Να τρέξεις με τη μέγιστη ταχύτητα ή να κλειδώσεις το το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Να βάλεις στη ζωή σου μέτρα ή να ζεις με τους δικούς σου κανόνες. Να ακολουθήσεις τις ιδέες των άλλων, ή να σχηματίσεις δικές σου. Να ζήσεις τη ζωή σου σ' ένα μουντό ασπρόμαυρο φόντο, ή να τη διαμορφώσεις σ' ένα μιούζικαλ, με τη μουσική στη διαπασών και χορογραφία που θα ζήλευε κι ο Χορευτής του Κρυστάλλινου Πατώματος. Να κλείσεις τα βλέφαρα, ή να αφήσεις ανοιχτά τα υπέροχα μάτια σου, όμοια με το τελευταίο κεχριμπάρι την τελευταία Πανσέληνο του Αυγούστου, ανοιχτά/

   Είμαστε ό,τι πιστεύουμε τον εαυτό μας να είναι. Κι αυτό φαίνεται μές από τα έργα και, κυρίως, μές απ' τις ιδέες.

Όλα τα καθορίζεις εσύ

"Άδραξε τη μέρα". Επιβλητικός τίτλος, πράγματι... Μα τόσο αληθινός συνάμα.

Ο θρόνος

Πάρε με... μέσα σου να κρυφτώ. 

Κάθησε. Ο θρόνος είναι πια άδειος.

Όλος δικός σου.

Όχι! Καλύτερα μην καθήσεις!

Δε θέλω ν' εδραιωθείς!
Θέλω να ταλανιζόμαστε στην αβεβαιότητα

Να μην ξέρουμε για το μετά

Να είμαστε μαζί για τη στιγμή

Να ζούμε σα να μην υπάρχει αύριο.

Τη μουσική των ονείρων μου

Τη συνέθεσες εσύ

Κι όμως, καλύτερα να ψιθυρίζουμε τους στίχους

Για να μην κατασταλάξουμε

Δε θέλω να βραχνιάσουμε

Μα σε χρειάζομαι

Πρέπει να σε δω, να μάθω πως είσαι καλά

Με τις αισθήσεις μου να καταλάβω πως είσαι χαρούμενη

Απλά και μόνο εγώ να καίγομαι

        Απλά δε μ' ενδιαφέρει

Κι όμως, μην καθήσεις!
Κλώτσα το θρόνο μακρυά

Ας μείνουμε στο παρόν

στη στιγμή

στην αιωνιότητα

Κι αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για θρόνους

Το μόνο που μπορώ να δώσω

Είναι μια καρέκλα.

Απλή, απέριττη, προϊόν του αυστηρού μινιμαλισμού

Κι εγω ξαπλωμένος κάτω

Να κοιτώ τ' αστέρια

Και να βλέπω εσένα.

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου...
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι ...
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου...
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι...

Journey through the music and feeling

   Εδώ και καιρό είχα γράψει ένα άρθρο για ένα άτομο. Αυτό το άτομο είναι στη ζωή μου κάμποσο καιρό, αν και τα κριτήρια που χωρίζω εγώ τους χρόνους είναι διαφορετικά από τα δικά σας. Έχει αλλάξει πολλούς τομείς της ζωής μου, θα μπορούσα μάλιστα να πω πως είναι η έμπνευσή μου για πολλά πράγματα. Δεν έχει σημασία το φύλο του, η ηλικία του ή το όνομά του. Το μόνο που έχει σημασία είναι απλά αυτό το άτομο.

   Τα κρύα λόγια, αποτυπωμένα στο ζοφερό Διαδίκτυο, δεν αρκούν. Οι ασπρόμαυρες εικόνες των ματιών μας δεν φθάνουν. Πολύ απλά γιατί αυτό το άτομο εισεχώρησε στη ζωή μας και τη γέμισε με φως, με χρώμα, με ζωντάνια, με αγάπη.

Πώς, θα αναρωτηθείτε εύλογα, θα γράψω το άρθρο; Τι θα πω; Ποια συναισθήματα θα προσπαθήσω να περάσω; Με ποιο τρόπο θα εξωτερικεύσω τη σειρά που επικρατεί στο πρώην χάος μέσα μου; Με τη μουσική, φυσικά.

That's the way: Για κάθε του γέλιο, μικρό ή διάπλατο, που σε κάνει να θες να λες βλακείες για να μην σταματήσει να σε φωτίζει με το γέλιο του. Το να βλέπεις ένα άτομο να γελά είναι κάτι αξιαγάπητο. Το να βλέπεις αυτό το άτομο να γελά... Απλά θέλεις να φυλακίσεις τη στιγμή... και ν' απαθανατίσεις την αιωνιότητα. Να θρυμματίσεις τις Συμπληγάδες Πέτρες με τα ασθενή σου χέρια. Έχεις την έμπνευση. Βρήκες τη δύναμη τώρα πια.

My Immortal: Για τις αποκαρδιωτικές στιγμές που δάκρυα ρέουν στα μάγουλά του. Εκεί φαίνονται, όμως, οι φίλοι. Η φιλία, σε ένα σκέλος της κι ένα συγκεκριμένο μέρος της, περιλαμβάνει το να παραστέκεσαι στο φίλο σου, όταν βέβαια σε θέλει κοντά του. Ο φίλος ανιδιοτελώς σκουπίζει τα δάκρυα, μ' αυταπάρνηση αγκαλιάζει τους ώμους, μετέπειτα την καρδιά, του θλιμμένου φίλου, του πεσμένου αδελφού. Το φως που βλέπουμε μετράται σε νανόμετρα. Το φως που εισπράττουμε από ένα χαμόγελο... απλά δεν έχει μέτρο.

Knockin' On Heaven's Door: Για όλες αυτές τις μέρες που, κατάκοπος, κουρασμένος, αλλά με διάθεση για φιλική κουβέντα, γυρνώ αποκαμωμένος το βράδυ σπίτι. Περνώ από το δικό του. Θέλω να το δω, να του φωνάξω "Γεια! Τι κάνεις;", να χτυπήσω την πόρτα του σπιτιού του... απλά για μια κουβέντα. Και δεν το κάνω. Φοβάμαι. Χρειάζομαι να το δω. Μα δεν μπορώ.

November Rain: Για εκείνες τις μέρες που έβρεχε. Εκείνες τις μέρες που όλα γύρω ήταν πνιγμένα στην υγρασία. Το κρύο που διαχεόταν μέσα στο δωμάτιο. Το ψύχος που έκανε τα χέρια να τρέμουν. Ακόμα κι αν ήταν καλοκαίρι. Ακόμα κι αν οι πυρκαγιές μαίνονταν πίσω σου. Κρύο απλά ψυχορραγούσεςα όταν δεν ήσουν κοντά του.

Babe I'm gonna leave you: Τελευταίο, μα καλύτερο, το αγαπημένο του τραγούδι. Πόσα δάκρυα, πόση πίκρα, πόση νοσταλγία, πόση στενοχώρια η στιγμή του τέλους. Το κλείσιμο στον εαυτό μας, η άρνηση να μιλήσουμε σε κανένα, η κλειστή πόρτα, όλα μας αποτρέπουν  από το να δούμε στην ευθεία. Πολλοί θα προβληθούν από το κλείσιμο της πόρτας. Ο αληθινός φίλος, όμως, γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από την πόρτα. Την ανοίγει. Κάθεται σιμά. Ακούει. Συμπάσχει.

   Η ζωή όλων μας έχει αναποδιές. Πάρα πολλές φορές έχουμε κλάψει, λυπηθεί, πονέσει. Μα τι θα ήταν η ζωή δίχως σκαμπανεβάσματα; Ο πόνος δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Πολύ περισσότερο, είναι η έκφραση της δύναμής μας. Είναι δυνατός όποιος πονάει, γιατί είναι δυνατός όποιος αισθάνεται. Η αδιαφορία είναι η έκφραση της κατωτερότητάς μας απέναντι στον άλλο, η απόκρυψη του αισθήματος "Ναι, μ' ενδιαφέρεις. Αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα". Απλά να θυμάστε ότι όποιος έχει τη δύναμη να κλαίει, θα έχει και τη δύναμη να συγχωρεί, και τη χαρά που θα νιώσει από το νέο του έρωτα, αγάπη, φιλία... το επόμενο βήμα της ζωής.

   ΥΓ: Όπως καταλάβατε, το άτομο αυτό υπήρξε σταθμός στη ζωή μου. Όσο καιρό το γνωρίζω, αναδιαμορφώθηκα ριζικά. Κι ελπίζω πως κι εγώ έμεινα στη μνήμη του για κάτι. Πράγματι, τελείωσε. Μα χαίρομαι που τελείωσε. Κι ανακατεύοντας δύο ποιήματα του Καβάφη:

Σα θαρραλέος, σαν έτοιμος από καιρό,

Γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις,

Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε,

Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις,

'Ηδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Perfect has one imperfection: It doesn't last.

But, after all, nothing lasts forever... even cold November rain.