Can we give peace a chance...?
Γιατί; Μόνο αυτό. Πέντε γράμματα. Μία ερώτηση. Ένα νόημα. Βαρύγδουπο νόημα. Γιατί; Γιατί να γίνεται όλο αυτό; Γιατί ν' αδιαφορούμε; Γιατί να νοιαζόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας παρά για τους άλλους; Γιατί;
Σήμερα έγινε το απίστευτο. Μία τοξικομανής μητέρα συνελήφθη για μικροκλοπή από κατάστημα ρούχων. Ο ιδιοκτήτης, μη συμμεριζόμενος την απόγνωση κάλεσε την Αστυνομία, η οποία λειτούργησε, κατά κάποιον αξιοπερίεργο λόγο, αποτελεσματικά... Μα για λάθος λόγο. Και μέσα στο κρατητήριο, περιμένοντας να βγει η εισαγγελική απόφαση, η οποία φυσικά την αθώωσε (υπάρχει και κάπου το αίσθημα ανθρωπιάς, τελικά...), απαγχονίστηκε στο κελί της, με "πλεκτή θηλιά". Ως πράξη, ίδια με την Αντιγόνη. Ως κίνητρο... άκρα αντίθετα, δυστυχώς... Μα το αποτέλεσμα ένα. Απαγχονισμένη. Νεκρή.
Δεν ήταν, όμως, η αυτοκτονία το ειδεχθές γεγονός, λυπηρό μεν από τη φύση του, μα κάτι συνηθισμένο τον παρόντα καιρό. Το πραγματικά απίστευτο είναι η αδιαφορία του κόσμου, ο οποίος χαρακτήρισε "τυπική συμπεριφορά τοξικομανούς". Κανείς δεν κοίταξε να τι συνέβαινε μέσα της, ουδείς ενδιαφέρθηκε για την ψυχοσύνθεσή της, τι βάσανα κι ανάγκες είχε, αυτή κι η οικογένειά της, τι την ώθησε να διαπράξει αυτή τη ληστεία. "Πρεζάκι ήταν, καλά έπαθε" είπε ένα άτομο. Κι αυτό το άτομο συμπληρώνει τον κανόνα της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης.
Είμαστε όλοι βολεμένοι. Όλοι έχουμε τη ζωή μας, τα προβλήματά μας και τα όνειρα που θέλουμε να ολοκληρώσουμε. Πάντοτε έχουμε τις αναποδιές μας, τις στιγμές μας, την ψυχοσύνθεση που μας χαρακτηρίζει και που πρέπει να προστατεύσουμε. Μα κανείς δεν κοιτά τα προβλήματα του άλλου, κανείς δεν σκοτίζεται για τα θέματα του διπλανού του, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την απελπισία, την απόγνωση, το αίσθημα μοναξιάς ενός ανθρώπου, μίας μητέρας περισσότερο. Κανείς.
Ξαναφτάνω στο ερώτημά μου: Γιατί; Γιατί να μη νοιαζόμαστε; Γιατί ν' αδιαφορούμε; Γιατί να διαχεόμαστε από ατομισμό; "Άνθρωπος, φύσει κοινωνικό ον" είπε ο Αριστοτέλης. Γιατί δεν το κάνουμε, όμως;
Δεν επιζητώ απάντηση. Δε θέλω κάποιος να μου πει γιατί. Θέλω, όποιος διαβάζει, να καθήσει ν' αναρωτηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσε χρήματα σ' έναν επαίτη, που τάισε κι ένδυσε με τα ρούχα του έναν άστεγο, που βοήθησε έναν άνθρωπο, παρισταμένης γενικής ανάγκης. Ν' αναλογιστεί τη θέση του ατόμου στην κοινωνία, πόσο ψηλά στις ηθικές αξίες πρέπει να εισέρχεται ο ίδιος και πόσο οι πάσχοντες συμπολίτες του... Και να σκεφτεί αν πρέπει και τι πρέπει ν' αλλάξει στη ζωή του, προκειμένου να συζεί σε μια ιδεώδη πολιτεία, μια κοινωνία αγάπης. Ουτοπία; Δε νομίζω. Ποτέ δε το θεώρησα ανέφικτο. Μα για ν' αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα ν' αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Έκατσα, έκλαψα από αυτή την είδηση. Ξαναέζησα τη ζωή μου κι αναδιαμορφώθηκα. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος που κάναμε τόσο καιρό. Ας αγαπήσουμε τον κόσμο ως το παν, κι ας εντάξουμε τον εαυτό μας μέσα του.
Ι have seen the error of my ways, and I have atoned for the transgressions of my past...I am no longer that person....
We all are moonchildren, people. But some of us can still see the stars.
Γιατί; Μόνο αυτό. Πέντε γράμματα. Μία ερώτηση. Ένα νόημα. Βαρύγδουπο νόημα. Γιατί; Γιατί να γίνεται όλο αυτό; Γιατί ν' αδιαφορούμε; Γιατί να νοιαζόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας παρά για τους άλλους; Γιατί;
Σήμερα έγινε το απίστευτο. Μία τοξικομανής μητέρα συνελήφθη για μικροκλοπή από κατάστημα ρούχων. Ο ιδιοκτήτης, μη συμμεριζόμενος την απόγνωση κάλεσε την Αστυνομία, η οποία λειτούργησε, κατά κάποιον αξιοπερίεργο λόγο, αποτελεσματικά... Μα για λάθος λόγο. Και μέσα στο κρατητήριο, περιμένοντας να βγει η εισαγγελική απόφαση, η οποία φυσικά την αθώωσε (υπάρχει και κάπου το αίσθημα ανθρωπιάς, τελικά...), απαγχονίστηκε στο κελί της, με "πλεκτή θηλιά". Ως πράξη, ίδια με την Αντιγόνη. Ως κίνητρο... άκρα αντίθετα, δυστυχώς... Μα το αποτέλεσμα ένα. Απαγχονισμένη. Νεκρή.
Δεν ήταν, όμως, η αυτοκτονία το ειδεχθές γεγονός, λυπηρό μεν από τη φύση του, μα κάτι συνηθισμένο τον παρόντα καιρό. Το πραγματικά απίστευτο είναι η αδιαφορία του κόσμου, ο οποίος χαρακτήρισε "τυπική συμπεριφορά τοξικομανούς". Κανείς δεν κοίταξε να τι συνέβαινε μέσα της, ουδείς ενδιαφέρθηκε για την ψυχοσύνθεσή της, τι βάσανα κι ανάγκες είχε, αυτή κι η οικογένειά της, τι την ώθησε να διαπράξει αυτή τη ληστεία. "Πρεζάκι ήταν, καλά έπαθε" είπε ένα άτομο. Κι αυτό το άτομο συμπληρώνει τον κανόνα της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης.
Είμαστε όλοι βολεμένοι. Όλοι έχουμε τη ζωή μας, τα προβλήματά μας και τα όνειρα που θέλουμε να ολοκληρώσουμε. Πάντοτε έχουμε τις αναποδιές μας, τις στιγμές μας, την ψυχοσύνθεση που μας χαρακτηρίζει και που πρέπει να προστατεύσουμε. Μα κανείς δεν κοιτά τα προβλήματα του άλλου, κανείς δεν σκοτίζεται για τα θέματα του διπλανού του, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την απελπισία, την απόγνωση, το αίσθημα μοναξιάς ενός ανθρώπου, μίας μητέρας περισσότερο. Κανείς.
Ξαναφτάνω στο ερώτημά μου: Γιατί; Γιατί να μη νοιαζόμαστε; Γιατί ν' αδιαφορούμε; Γιατί να διαχεόμαστε από ατομισμό; "Άνθρωπος, φύσει κοινωνικό ον" είπε ο Αριστοτέλης. Γιατί δεν το κάνουμε, όμως;
Δεν επιζητώ απάντηση. Δε θέλω κάποιος να μου πει γιατί. Θέλω, όποιος διαβάζει, να καθήσει ν' αναρωτηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσε χρήματα σ' έναν επαίτη, που τάισε κι ένδυσε με τα ρούχα του έναν άστεγο, που βοήθησε έναν άνθρωπο, παρισταμένης γενικής ανάγκης. Ν' αναλογιστεί τη θέση του ατόμου στην κοινωνία, πόσο ψηλά στις ηθικές αξίες πρέπει να εισέρχεται ο ίδιος και πόσο οι πάσχοντες συμπολίτες του... Και να σκεφτεί αν πρέπει και τι πρέπει ν' αλλάξει στη ζωή του, προκειμένου να συζεί σε μια ιδεώδη πολιτεία, μια κοινωνία αγάπης. Ουτοπία; Δε νομίζω. Ποτέ δε το θεώρησα ανέφικτο. Μα για ν' αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα ν' αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Έκατσα, έκλαψα από αυτή την είδηση. Ξαναέζησα τη ζωή μου κι αναδιαμορφώθηκα. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος που κάναμε τόσο καιρό. Ας αγαπήσουμε τον κόσμο ως το παν, κι ας εντάξουμε τον εαυτό μας μέσα του.
Ι have seen the error of my ways, and I have atoned for the transgressions of my past...I am no longer that person....
We all are moonchildren, people. But some of us can still see the stars.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου