Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Carpe diem

   Επιβλητικός τίτλος, ειδικά για ένα τόσο ανούσιο κείμενο. Κι όμως, με δύο λέξεις εκφράζει το νόημα της ζωής, το στόχο των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν. Μα τι είναι η ζωή, και πώς πρέπει να τη ζήσουμε, προκειμένου να καταλάβουμε τι είναι η λεγόμενη "παντοδυναμία του ανθρώπου";

   Η ζωή είναι μία σφαίρα. Γυρνά σε κύκλους, με τις σπείρες της να σχηματίζουν αλληλουχία χρωμάτων. Τι γίνεται, όμως, όταν η ταχύτητά της μειώνεται τη στιγμή που συναντά ένα αντικείμενο, που εισέρχεται στο σώμα; Μένει πάντοτε εκεί σφηνωμένη, καταλήγοντας σε μία κατάσταση; Ή μήπως το τραύμα είναι διαμπερές, βγαίνει από την άλλη πλευρά του εμποδίου, και συνεχίζει, λαβωμένη, μα καθαρισμένη από το λαβύρινθο του πάθους, του μίσους, του πόνου;

   Η ζωή είναι δρόμος. Χιλιοειπωμένη φράση, μα τόσο σωστή συνάμα. Στρωμένη με άσφαλτο, χωματόδρομος ή ακατέργαστα βράχια, θα προχωρήσει. Με πολλές στροφές, με πινακίδες θαυμαστικών κι ανώμαλες ανηφόρες, μα πάντα στο τέλος θα σε περιμένει η ευθεία. Με μπάρες, λωρίδες κυκλοφορίας και νησίδες, οι οποίες σ' υποχρεώνουν ν' ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη διαδρομή, μα στο τέλος ο ανοιχτός δρόμος ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Φανάρια, τροχονόμοι, οι οποίοι σου λένε πότε να ξεκινήσεις, όμως τα πάντα τελειώνουν με το πάτημα του γκαζιού.

   Είσαι ελεύθερος ν' αρνηθείς τα πάντα όρια, να κάνεις ό,τι θέλεις στο δρόμο σου. Να τρέξεις με τη μέγιστη ταχύτητα ή να κλειδώσεις το το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Να βάλεις στη ζωή σου μέτρα ή να ζεις με τους δικούς σου κανόνες. Να ακολουθήσεις τις ιδέες των άλλων, ή να σχηματίσεις δικές σου. Να ζήσεις τη ζωή σου σ' ένα μουντό ασπρόμαυρο φόντο, ή να τη διαμορφώσεις σ' ένα μιούζικαλ, με τη μουσική στη διαπασών και χορογραφία που θα ζήλευε κι ο Χορευτής του Κρυστάλλινου Πατώματος. Να κλείσεις τα βλέφαρα, ή να αφήσεις ανοιχτά τα υπέροχα μάτια σου, όμοια με το τελευταίο κεχριμπάρι την τελευταία Πανσέληνο του Αυγούστου, ανοιχτά/

   Είμαστε ό,τι πιστεύουμε τον εαυτό μας να είναι. Κι αυτό φαίνεται μές από τα έργα και, κυρίως, μές απ' τις ιδέες.

Όλα τα καθορίζεις εσύ

"Άδραξε τη μέρα". Επιβλητικός τίτλος, πράγματι... Μα τόσο αληθινός συνάμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου