Εδώ και καιρό είχα γράψει ένα άρθρο για ένα άτομο. Αυτό το άτομο είναι στη ζωή μου κάμποσο καιρό, αν και τα κριτήρια που χωρίζω εγώ τους χρόνους είναι διαφορετικά από τα δικά σας. Έχει αλλάξει πολλούς τομείς της ζωής μου, θα μπορούσα μάλιστα να πω πως είναι η έμπνευσή μου για πολλά πράγματα. Δεν έχει σημασία το φύλο του, η ηλικία του ή το όνομά του. Το μόνο που έχει σημασία είναι απλά αυτό το άτομο.
Τα κρύα λόγια, αποτυπωμένα στο ζοφερό Διαδίκτυο, δεν αρκούν. Οι ασπρόμαυρες εικόνες των ματιών μας δεν φθάνουν. Πολύ απλά γιατί αυτό το άτομο εισεχώρησε στη ζωή μας και τη γέμισε με φως, με χρώμα, με ζωντάνια, με αγάπη.
Πώς, θα αναρωτηθείτε εύλογα, θα γράψω το άρθρο; Τι θα πω; Ποια συναισθήματα θα προσπαθήσω να περάσω; Με ποιο τρόπο θα εξωτερικεύσω τη σειρά που επικρατεί στο πρώην χάος μέσα μου; Με τη μουσική, φυσικά.
That's the way: Για κάθε του γέλιο, μικρό ή διάπλατο, που σε κάνει να θες να λες βλακείες για να μην σταματήσει να σε φωτίζει με το γέλιο του. Το να βλέπεις ένα άτομο να γελά είναι κάτι αξιαγάπητο. Το να βλέπεις αυτό το άτομο να γελά... Απλά θέλεις να φυλακίσεις τη στιγμή... και ν' απαθανατίσεις την αιωνιότητα. Να θρυμματίσεις τις Συμπληγάδες Πέτρες με τα ασθενή σου χέρια. Έχεις την έμπνευση. Βρήκες τη δύναμη τώρα πια.
My Immortal: Για τις αποκαρδιωτικές στιγμές που δάκρυα ρέουν στα μάγουλά του. Εκεί φαίνονται, όμως, οι φίλοι. Η φιλία, σε ένα σκέλος της κι ένα συγκεκριμένο μέρος της, περιλαμβάνει το να παραστέκεσαι στο φίλο σου, όταν βέβαια σε θέλει κοντά του. Ο φίλος ανιδιοτελώς σκουπίζει τα δάκρυα, μ' αυταπάρνηση αγκαλιάζει τους ώμους, μετέπειτα την καρδιά, του θλιμμένου φίλου, του πεσμένου αδελφού. Το φως που βλέπουμε μετράται σε νανόμετρα. Το φως που εισπράττουμε από ένα χαμόγελο... απλά δεν έχει μέτρο.
Knockin' On Heaven's Door: Για όλες αυτές τις μέρες που, κατάκοπος, κουρασμένος, αλλά με διάθεση για φιλική κουβέντα, γυρνώ αποκαμωμένος το βράδυ σπίτι. Περνώ από το δικό του. Θέλω να το δω, να του φωνάξω "Γεια! Τι κάνεις;", να χτυπήσω την πόρτα του σπιτιού του... απλά για μια κουβέντα. Και δεν το κάνω. Φοβάμαι. Χρειάζομαι να το δω. Μα δεν μπορώ.
November Rain: Για εκείνες τις μέρες που έβρεχε. Εκείνες τις μέρες που όλα γύρω ήταν πνιγμένα στην υγρασία. Το κρύο που διαχεόταν μέσα στο δωμάτιο. Το ψύχος που έκανε τα χέρια να τρέμουν. Ακόμα κι αν ήταν καλοκαίρι. Ακόμα κι αν οι πυρκαγιές μαίνονταν πίσω σου. Κρύο απλά ψυχορραγούσεςα όταν δεν ήσουν κοντά του.
Babe I'm gonna leave you: Τελευταίο, μα καλύτερο, το αγαπημένο του τραγούδι. Πόσα δάκρυα, πόση πίκρα, πόση νοσταλγία, πόση στενοχώρια η στιγμή του τέλους. Το κλείσιμο στον εαυτό μας, η άρνηση να μιλήσουμε σε κανένα, η κλειστή πόρτα, όλα μας αποτρέπουν από το να δούμε στην ευθεία. Πολλοί θα προβληθούν από το κλείσιμο της πόρτας. Ο αληθινός φίλος, όμως, γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από την πόρτα. Την ανοίγει. Κάθεται σιμά. Ακούει. Συμπάσχει.
Η ζωή όλων μας έχει αναποδιές. Πάρα πολλές φορές έχουμε κλάψει, λυπηθεί, πονέσει. Μα τι θα ήταν η ζωή δίχως σκαμπανεβάσματα; Ο πόνος δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Πολύ περισσότερο, είναι η έκφραση της δύναμής μας. Είναι δυνατός όποιος πονάει, γιατί είναι δυνατός όποιος αισθάνεται. Η αδιαφορία είναι η έκφραση της κατωτερότητάς μας απέναντι στον άλλο, η απόκρυψη του αισθήματος "Ναι, μ' ενδιαφέρεις. Αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα". Απλά να θυμάστε ότι όποιος έχει τη δύναμη να κλαίει, θα έχει και τη δύναμη να συγχωρεί, και τη χαρά που θα νιώσει από το νέο του έρωτα, αγάπη, φιλία... το επόμενο βήμα της ζωής.
ΥΓ: Όπως καταλάβατε, το άτομο αυτό υπήρξε σταθμός στη ζωή μου. Όσο καιρό το γνωρίζω, αναδιαμορφώθηκα ριζικά. Κι ελπίζω πως κι εγώ έμεινα στη μνήμη του για κάτι. Πράγματι, τελείωσε. Μα χαίρομαι που τελείωσε. Κι ανακατεύοντας δύο ποιήματα του Καβάφη:
Σα θαρραλέος, σαν έτοιμος από καιρό,
Γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις,
Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε,
Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις,
'Ηδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Perfect has one imperfection: It doesn't last.
But, after all, nothing lasts forever... even cold November rain.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου