Ο θρόνος

Πάρε με... μέσα σου να κρυφτώ. 

Κάθησε. Ο θρόνος είναι πια άδειος.

Όλος δικός σου.

Όχι! Καλύτερα μην καθήσεις!

Δε θέλω ν' εδραιωθείς!
Θέλω να ταλανιζόμαστε στην αβεβαιότητα

Να μην ξέρουμε για το μετά

Να είμαστε μαζί για τη στιγμή

Να ζούμε σα να μην υπάρχει αύριο.

Τη μουσική των ονείρων μου

Τη συνέθεσες εσύ

Κι όμως, καλύτερα να ψιθυρίζουμε τους στίχους

Για να μην κατασταλάξουμε

Δε θέλω να βραχνιάσουμε

Μα σε χρειάζομαι

Πρέπει να σε δω, να μάθω πως είσαι καλά

Με τις αισθήσεις μου να καταλάβω πως είσαι χαρούμενη

Απλά και μόνο εγώ να καίγομαι

        Απλά δε μ' ενδιαφέρει

Κι όμως, μην καθήσεις!
Κλώτσα το θρόνο μακρυά

Ας μείνουμε στο παρόν

στη στιγμή

στην αιωνιότητα

Κι αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για θρόνους

Το μόνο που μπορώ να δώσω

Είναι μια καρέκλα.

Απλή, απέριττη, προϊόν του αυστηρού μινιμαλισμού

Κι εγω ξαπλωμένος κάτω

Να κοιτώ τ' αστέρια

Και να βλέπω εσένα.

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου...
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι ...
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου...
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι...