Μούσα του Χρόνου

... 'Cause without your love, my life

Ain't nothing but this carnival of rust...

Σκοτάδι. Καταχνιά παντού

Κι υγρασία. Καταραμένη υγρασία,

Ο,τι δεν πρέπει για τα γηρατιά μου.

Πράγματι, πόσο καιρό έχω περάσει

Στο δωμάτιο τούτο;

Δεν ξέρω. Δε δύναμαι να μάθω.

Ο λόγος; Ένας: Δε βρίσκω

Το θάρρος

Να κοιτάξω τον καθρέφτη

Να δω πώς έγινα. Τι έγινα.

Πώς ζω. Αν ζω.

Όλα γύρω μου είναι άβια.

Η πέτρα φύλακας και δέσμιο το ατσάλι.

Τόσο καιρό, η μόνη συντροφιά.

Πόσο νέος είμαι,

Πόσο γέρος νιώθω...

Μούσα, του χρόνου σύντροφε,

 Μόνο εσύ καταλαβαίνεις.

Μονάχα εσύ στηρίζεις.

Ξέρεις ποιος είμαι.

Τι είμαι.

Με μετουσιώνεις.

Με ξαναζωντανεύεις.

Το γέρικο κορμί πονά

Το εξασθενημένο πνεύμα.

Από αρρώστια.

Από ανέχεια.

Από έλλειψη.

Εκείνης.

Μου λείπει. Το ξέρεις αυτό.

Αυτή. Που με τη θύμησή της μόνο

Ο ουρανός ξαστεριώνει

Ο ήχος σωπαίνει

Το ηλιοβασίλεμα,

Άρμα του Ήλιου,

Ζωοδότη της ψυχής,

Μοιάζει απέραντο, ακατάβλητο...

Έφυγε. Όλα έφυγαν.

Τα όνειρα, μακρυά κύματα της τρικυμίας.

Η θύμηση, απατηλή ανάμνηση του παρελθόντος.

Κι εγώ κλεισμένος

Στο κλουβί του μυαλού.

Σε χρειάζομαι, Μούσα του Χρόνου.

Ξέρεις να απαλύνεις το γήρας.

Της ψυχής.
Μη με εγκαταλείψεις.
Δώσε μου θάρρος να δω τον καθρέπτη.
Να δω τι έγινε.

Να νιώσω τι έκανα. Τι έπρεπε να γίνει.

Μούσα του Χρόνου,

Με σένα ζω.

Μη με εγκαταλείψεις.

Τέχνη της Ποιήσεως,

Που λέει κι ο Ποιητής.