Under the moonspell...

  She who never touches the ground.
Spreading an eclipse.
Where never the sun shines

At her feet.

   Ψάχνοντας,  βαθιά μέσα στη νύχτα, μουσική να με κοιμήσει, ή έστω να είναι αρκετά βαριά ώστε να με κρατήσει ξάγρυπνο μέσα στο ομιχλώδες δειλινό, βρήκα κατά τύχη τους Moonspell, ένα συγκρότημα που παρεπιπτόντως είναι από τα αγαπημένα ενός φίλου. Πέρα από τη σαφή δύναμη που έχουν τα κομμάτια τους, το όνομά τους και μόνο μου προξένησε εντύπωση, και στάθηκε αφορμή και καταλύτης για το παρόν άρθρο.

   Moonspell... Το ξόρκι της Σελήνης. Σύμφωνα με τους folklore θρύλους, τα δυνατότερα μάγια πρέπει να τελούνται υπό το υποτονικό, αργυρό, μεταξένιο φως της Πανσελήνου. Τα πρόσωπα τη νύχτα διαγράφονται χρυσά, τα μάτια, ως άλλα κεχριμπάρια, λάμπουν ανεξέλεγκτα, η καρδιά χτυπά αρρυθμικά πολύ, ώστε να ταιριάζει με την επικείμενη παλίρροια, το αίμα φαίνεται μαύρο, υποδηλώνοντας τη μαυρίλα που πολλές φορές κατοικεί μέσα μας, και καθαρά καθιστώντας σαφές πως είμαστε ανίσχυροι μπροστά στη μαγεία στης σελήνης. Παρατηρητές στη μαγεία της φύσης. Θνητοί μπροστά στο Θεό.

   Αυτό ακριβώς είναι κι ο Έρωτας. Ξόρκι της Σελήνης. Με ένα απλό άγγιγμα, με μία ματιά, και κάτω από το φως της Πανσελήνου μέσα μας, γινόμαστε δέσμιοι στα μάγια του, η ψυχή μας υποδουλώνεται σε έναν αυτοκράτορα, ένα σατράπη που τόσο πολύ θέλουμε, που τόσο απεγνωσμένα επιζητούμε. Ίσως ακούγεται μαζοχιστικό, αλλά αυτός είναι ο έρωτας, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων.

   Θα πονέσεις στον Έρωτα. Θα γίνεις δέσμιος των προσταγών του. Η ελεύθερη βούληση ρίπτεται στον κάλαθο της ανακύκλωσης, και μία φορά θα ριφθεί στα σκουπίδια, προκειμένου να τελεστεί ολική καταστροφή. Πολλές φορές θα κάνεις πράγματα αντίθετα στα πιστεύω σου, αντίθετα στην ψυχή σου την ίδια. Άπειρες φορές θα πιάσεις, σε μία κρίση συνείδησης, τον εαυτό σου ναν έχει γίνει έρμαιο καταστάσεων που, αν είχες το μυαλό σου εναργές και νηφάλιο, θα είχες αποφύγει. Κι όταν τελικά επέλθει η κάθαρση, όταν πούμε την τελευταία καληνύχτα πριν ξημερώσει και χαθεί η Σελήνη και το ξόρκι, θα μείνουμε μισοί άνθρωποι, πληγωμένοι, λαβωμένοι, με το κατάμαυρο αίμα να μας θυμίζει το λάθος που κάναμε.

   Αυτή είναι η μία πλευρά του Έρωτα. Ναι, θα κλάψεις. Ναι, θα φοβηθείς. Υπάρχει, όμως, και μία πλευρά, η οποία σε κάνει να ξεχνάς αυτά τα άχθη που υποβάλλεις στον εαυτό σου. Ο Έρωτας είναι ο δικτάτορας του μυαλού σου. Είναι, όμως, ο λυτρωτής της ψυχής σου.  Μέσω αυτού φθάνουμε στο έπακρο της ψυχικής θέωσης. Αναδεικνύοντας τον άνθρωπο μέσα μας, γινόμαστε οι θεοί που τόσο πολύ επιζητούσαμε.

   Ο Έρωτας δεν είναι μια ήρεμη κατάσταση. Ό,τι βλέπουμε στις ταινίες περί έρωτος, όπως την απαλή μουσική του πικάπ, το βαλς στην αίθουσα χορού, το αμοιβαίο στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, είναι η μία πλευρά. Υπάρχει, όμως, κι άλλη μία, πιο βαριά, και συνάμα πιο ανεβαστική, έντον, μα και συναρπαστική, πλευρά. Οι black metal μελωδίες, το τανγκό στη βροχή υπό το φως της Σελήνης, ο παθιασμένος έρωτας κάτω από το δέντρο, ανήκουν στην άλλη πλευρά του νομίσματος που ονομάζεται Έρωτας.

   Heaven or Hell, λοιπόν, είναι ο Έρωτας; Και τα δύο. Τα σκαμπανεβάσματα είναι αναπόφευκτα. Θα καταρρακωθούμε κάποτε, θα πονέσουμε, θα δακρύσουμε. Μα τη βροχή έπεται το ουράνιο τόξο. Θα σηκωθούμε από τα συντρίμμια της ψυχής μας, θα χτίσουμε εκ νέου το ναό της ζωής μας, πιο μεγαλόπρεπο και πιο καλαίσθητο από πριν. Ο πόνος της πτώσης θα περάσει, η πληγή θα ιαθεί, και στη θέση της θλίψης θα εδραιωθεί ανείπωτη χαρά.

   Γιατί, σε τελική ανάλυση, ο Έρωτας είναι το Ξόρκι της Σελήνης...