Μερικές φορές, ένα ταξίδι επιβάλλεται. Μία κατάσταση, ένα άτομο, ένα γεγονός, μία αιτία γενικότερα, θα μας αναγκάσουν να κάνουμε το μεγάλο ταξίδι της ζωής. Η Ιθάκη περιμένει, λουσμένη στον παντοκράτορα Ήλιο, το ύψιστον Αγαθό του αισθητού μας κόσμου, ενώ η προ πολλού χαμένη Αλεξάνδρεια βυθίζεται αργά, νωχελικά, στην τρικυμιώδη θάλασσα.
"Πάντα στο νου σου να έχεις την Ιθάκη" είπε ο Καβάφης. Πράγματι, έχει δίκιο ως προς το πόσο σημαντικός είναι ο στόχος. Η Ιθάκη δεν είναι ένα μέρος, όπου ωθούμαστε να επισκεφθούμε για να νιώσουμε επιτηδευμένη ηρεμία. Δεν είναι μία πλαζ, μια παραλία, όπου θα απολαύσουμε το ευκαιριακό μαύρισμα., κυνοφιλίες κι "αγοραίους έρωτες". Δεν είναι ένα μέγαρο, του οποίου τα μαρμάρινα πατώματα σου προξενούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, της θαλπωρής, της ζεστασιάς το ψυχρό βράδυ με την κρύα Νοεμβριανή Βροχή.
Όχι. Η Ιθάκη είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Κάτι πολύ πιο σίγουρο από τις φιλίες με διπρόσωπα άτομα, κάτι πολύ πιο ασφαλές από τα χρυσά παλάτια που σου τάζονται κατά καιρούς.
Η Ιθάκη είναι το μέρος που είσαι πραγματικά καλά. Είναι το μέρος όπου η ψυχή σου φθάνει στο αποκορύφωμα της ευμένειάς της. Όπου, φθάνοντας εκεί, ο χρόνος σταματά, η νύχτα ποτέ δεν πέφτει βαριά, και το ηλιοβασίλεμα μοιάζει αιώνιο, αείχρονο, όπως επιβάλλει τις χρυσοκόκκινες πινελιές του στη θάλασσα, στην οποία η νηνεμία είναι ατέρμονη, και μοιάζει με το φρουρό της θεϊκής αυτής ουτοπίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου