Θεωρώ πως όλοι ξέρουμε την ιστορία του Αλέξη. Αλλά και πάλι, θα την πω για όποιον την αγνοεί
Remember, remember. 6 Δεκεμβρίου 2008. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από τη στυγερή δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η κοινωνική, η πολιτική κι η διεθνής σκηνή της χώρας στιγματίζεται από το ειδεχθές γεγονός. Ένα παιδί νεκρό. Από πυρά. Αστυνομικού. Στα Εξάρχεια. Στην Αθήνα. Το προπύργιο της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ασφάλειας. Τώρα πια κοντεύει να μετατραπεί σε ανέκδοτο η πολιτι(στι)κή της ισχύς.
See, see. 6 Δεκεμβρίου 2011. Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, η Ελλάδα συγκλονίζεται και πάλι. Διαμέσου των εκδηλώσεων "ειρηνικής" διαμαρτυρίας (μα ΕΠΡΕΠΕ να είναι!!!), το ελληνικό κράτος συνταράσσεται από το μόνιμο πρόβλημα των κουκουλοφόρων. Οι καταστροφές, πολλές. Οι διαδηλώσεις, αμαυρωμένες. Η μνήμη του Αλέξη, βεβηλωμένη σε κάθε πέτρα που εκτινασσόταν ενάντια στις τράπεζες, στα κομματικά γραφεία και τα ΜΑΤ. Το δίκιο, χαμένο. Η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, αγκομαχεί, βλέποντας να ξεσπά ο "εμφύλιος της μίας μέρας" να λαμβάνει σάρκα κι οστά.
Θεωρώ, όμως, ότι η βαθύτερη αιτία βρίσκεται μέσα στην αρρωστημένη μορφή της σημερινής πραγματικότητας. Υπαίτιος είναι η ίδια η πολιτεία, η οποία, αδυνατώντας να λύσει τα προβλήματα που την κατατρέχουν εξ απάντων των αιώνων, έτι δε πλείον σήμερα, απλά αφήνεται έρμαιο, λεία στα πεινασμένα, βρώμικα χέρια των οπαδών του χάους, μιας νέας μορφής δημαγωγών, των διψώντων για καταστροφή, των αρχών της καταστροφής, των φορέων της ανομίας. Των ίδιων μας των σκοτεινών πλευρών της ψυχής μας, οι οποίες μας επιτρέπουν να διαπράττουμε ανίερες παρανομίες, αναδεικνύοντας πόσο χαμηλά είναι το ήθος μας σε σχέση με το ήθος της Αντιγόνης και τόσων άλλων, υπαρκτών ή ανύπαρκτων, ηρώων, οι οποίοι αφιέρωσαν τα πάντα για το καλό, το σωστό, το αγαθό.
Επιστρέφοντας στο 2008, ακολουθεί η επόμενη παράγραφος:
Ας επανέλθουμε στο 2011:
Πλάνη. Οικτρά πλάνη. Ο ανθρώπινος νους απλά δεν μπορεί να το χωρέσει. Τόσα λάθη για κάτι τόσο σωστό. Τα κόκκαλα του Αλέξη τρίζουν, το αίμα που κύλισε στο στενό των Εξαρχίων εκείνο το μοιραίο βράδυ, ακόμα κυλάει, κι απαιτεί να σταματήσει. Εμείς, όμως, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να αυξάνουμε τη ροή, χύνοντας και το αίμα των αθώων. "Ήλθε η ώρα για τις δικές μας μέρες" ήταν ένα σύνθημα που ακούστηκε σήμερα. Πού 'ν' τες; Πώς θα λάβουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν εμείς οι ίδιοι κλωτσάμε την ευκαιρία; Τι μας διαχωρίζει τώρα πια από αυτούς, τους οποίους αντιπαλεύουμε; Νιώθω βρώμικος, μαγαρισμένος, με αίμα να κυλά στα χέρια μου. Η ελευθερία θέλει αγάπη. Η βία φέρνει μόνο βία.
Ένα τέτοιο γεγονός, όπως κι άλλα παρεμφερή του, είναι παραβιάσεις της φύσης, και καλό, αναγκαίο, θα είναι να μην επαναληφθούν ποτέ. με μία ακραία πράξη, όμως, και μία θέση όπως αυτή, πέρα από τα τέρατα που ακολουθούν, τα τέρατα που είδαμε σήμερα, υπάρχει πάντα και κάτι καλό, κάτι, το οποίο μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε. Όπως και στη μυθολογία, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας απελευθερώνονται μύρια Κακά. Στο τέλος, όμως, απελευθερώνεται ένα Καλό μεγαλύτερο από όλα: Η Ελπίδα. Αυτό που πρέπει, όμως, να κάνουμε, είναι να την αξιοποιήσουμε σύμφωνα με το ευρύτερο συμφέρον.
Remember, remember. 6 Δεκεμβρίου 2008. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από τη στυγερή δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η κοινωνική, η πολιτική κι η διεθνής σκηνή της χώρας στιγματίζεται από το ειδεχθές γεγονός. Ένα παιδί νεκρό. Από πυρά. Αστυνομικού. Στα Εξάρχεια. Στην Αθήνα. Το προπύργιο της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ασφάλειας. Τώρα πια κοντεύει να μετατραπεί σε ανέκδοτο η πολιτι(στι)κή της ισχύς.
"Τις πταίει", όμως; Οι περισσότεροι κατηγόρησαν τον αστυνομικό ο οποίος, είτε εν ψυχρώ είτε εν βρασμώ ψυχής, σήκωσε το εκτελεστικό του όργανο και κατέστρεψε τη ζωή του ιδίου, καθώς και τόσων άλλων ανθρώπων. Αρκετοί κατηγόρησαν τον ίδιο το νεαρό, θεωρώντας τη στάση του προκλητική και τη νοοτροπία του ανεύθυνη (σύμφωνα με τη μαρτυρία του δράστη, ο Αλέξης μαζί με την παρέα του κορόιδευαν τον ίδιο και τους συναδέλφους του, αν και τα τεκμήρια δείχνουν διαφορετική σκηνή). Λίγοι κατηγόρησαν την παρέα του δεκαπεντάχρονου από τη μια και τους συναδέλφους του αστυνομικού από την άλλη. Οι μεν προέβησαν, σύμφωνα πάντα με τους κατήγορους, σε αξιόποινες πράξεις, παρακωλύοντας το έργο απονομής δικαιοσύνης των οργάνων επιβολής της τάξης, ενώ οι δε, επειδή δεν προσπάθησαν ή ίσως δοκίμασαν ανεπιτυχώς να ηρεμήσουν και να εκλογικεύσουν το μαινόμενο φονιά.
See, see. 6 Δεκεμβρίου 2011. Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, η Ελλάδα συγκλονίζεται και πάλι. Διαμέσου των εκδηλώσεων "ειρηνικής" διαμαρτυρίας (μα ΕΠΡΕΠΕ να είναι!!!), το ελληνικό κράτος συνταράσσεται από το μόνιμο πρόβλημα των κουκουλοφόρων. Οι καταστροφές, πολλές. Οι διαδηλώσεις, αμαυρωμένες. Η μνήμη του Αλέξη, βεβηλωμένη σε κάθε πέτρα που εκτινασσόταν ενάντια στις τράπεζες, στα κομματικά γραφεία και τα ΜΑΤ. Το δίκιο, χαμένο. Η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, αγκομαχεί, βλέποντας να ξεσπά ο "εμφύλιος της μίας μέρας" να λαμβάνει σάρκα κι οστά.
"Τις πταίει"; Όλοι φταίνε. Όλοι φταίμε για κάτι. Όλοι έχουμε λάβει μέρος στο θάνατο της Ελλάδας μας. Οι αστυνομικοί, που "βαρούσαν στο ψαχνό", παρασύροντας ακόμα κι αθώους πολίτες. Οι κουκουλοφόροι (που ΠΟΛΥ κακώς ονομάζονται από τα ΜΜΕ αναρχικοί - αλλά, θα μου πείτε, τα ΜΜΕ δεν εξυπηρετούν συμφέροντα; ), οι οποίοι πέταξαν πέτρες σε τράπεζες και γραφεία, στα οποία υπήρχαν αθώοι άνθρωποι μεσα, κι οι οποίοι έδωσαν το έναυσμα στα ΜΑΤ να αρχίσουν το ανθρωποκυνηγητό (ας δούμε και τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης).
Θεωρώ, όμως, ότι η βαθύτερη αιτία βρίσκεται μέσα στην αρρωστημένη μορφή της σημερινής πραγματικότητας. Υπαίτιος είναι η ίδια η πολιτεία, η οποία, αδυνατώντας να λύσει τα προβλήματα που την κατατρέχουν εξ απάντων των αιώνων, έτι δε πλείον σήμερα, απλά αφήνεται έρμαιο, λεία στα πεινασμένα, βρώμικα χέρια των οπαδών του χάους, μιας νέας μορφής δημαγωγών, των διψώντων για καταστροφή, των αρχών της καταστροφής, των φορέων της ανομίας. Των ίδιων μας των σκοτεινών πλευρών της ψυχής μας, οι οποίες μας επιτρέπουν να διαπράττουμε ανίερες παρανομίες, αναδεικνύοντας πόσο χαμηλά είναι το ήθος μας σε σχέση με το ήθος της Αντιγόνης και τόσων άλλων, υπαρκτών ή ανύπαρκτων, ηρώων, οι οποίοι αφιέρωσαν τα πάντα για το καλό, το σωστό, το αγαθό.
Επιστρέφοντας στο 2008, ακολουθεί η επόμενη παράγραφος:
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Η πράξη αυτή έδρασε αποτελεσματικά ως η αφορμή για να ξυπνήσει ο λαός. Έκτοτε, και για πολύ καιρό ακόμα, ευελπιστώντας, δε θα επαναληφθούν τέτοια περιστατικά. Το γεγονός ήταν, επίσης, καταλύτης για μία έρευνα στα άδυτα της ψυχής μας, ένα ταξίδι στο βαθύτερό μας είναι, προκειμένου να βρούμε την αμετάβλητη, αναλλοίωτη αλήθεια που κρύβεται στην αρχή μας, στην αρχή του κόσμου.
Ας επανέλθουμε στο 2011:
Πλάνη. Οικτρά πλάνη. Ο ανθρώπινος νους απλά δεν μπορεί να το χωρέσει. Τόσα λάθη για κάτι τόσο σωστό. Τα κόκκαλα του Αλέξη τρίζουν, το αίμα που κύλισε στο στενό των Εξαρχίων εκείνο το μοιραίο βράδυ, ακόμα κυλάει, κι απαιτεί να σταματήσει. Εμείς, όμως, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να αυξάνουμε τη ροή, χύνοντας και το αίμα των αθώων. "Ήλθε η ώρα για τις δικές μας μέρες" ήταν ένα σύνθημα που ακούστηκε σήμερα. Πού 'ν' τες; Πώς θα λάβουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν εμείς οι ίδιοι κλωτσάμε την ευκαιρία; Τι μας διαχωρίζει τώρα πια από αυτούς, τους οποίους αντιπαλεύουμε; Νιώθω βρώμικος, μαγαρισμένος, με αίμα να κυλά στα χέρια μου. Η ελευθερία θέλει αγάπη. Η βία φέρνει μόνο βία.
Ένα τέτοιο γεγονός, όπως κι άλλα παρεμφερή του, είναι παραβιάσεις της φύσης, και καλό, αναγκαίο, θα είναι να μην επαναληφθούν ποτέ. με μία ακραία πράξη, όμως, και μία θέση όπως αυτή, πέρα από τα τέρατα που ακολουθούν, τα τέρατα που είδαμε σήμερα, υπάρχει πάντα και κάτι καλό, κάτι, το οποίο μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε. Όπως και στη μυθολογία, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας απελευθερώνονται μύρια Κακά. Στο τέλος, όμως, απελευθερώνεται ένα Καλό μεγαλύτερο από όλα: Η Ελπίδα. Αυτό που πρέπει, όμως, να κάνουμε, είναι να την αξιοποιήσουμε σύμφωνα με το ευρύτερο συμφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου