Κύριε Αθανάσιε,
Πώς έφθασες στο σημείο αυτό;
Άγρια δολοφονημένος
Στη μοίρα σα να 'τανε γραφτό;
Περίεργο πράγμα το εγώ σου
Κι εύθικτος ο εαυτός σου
Σαν ήτανε μοναδικός
Σα να ήτανε δικός σου
Μα, είσαι εσύ πίσω απ' την κουρτίνα;
Γιατί φοράς, τότε, προσωπεία;
Γιατί την ψυχή σου παραμελείς
Και για το μυαλό καμιά θωπεία;
Ένα κέλυφος χωρίς μυαλό
Μόνο εμείς, δίχως εγώ
Μόνο ένα ρόλο έχεις
Να υπηρετείς. Μόνο αυτό.
Ένα τίποτα έχεις γίνει
Κι ένα κάτι σε προστάζει
Ελεύθερος πια για να κάνεις
Ό,τι εκείνος σε διατάζει
Κι ό,τι εκείνος δοκιμάζει
Θυσίασες το λογισμό σου
Για να κάνεις το δικό "σου"
Όταν ο ίδιος διάολος
Βάζει να κάνεις το σταυρό σου
Σα χθες ήσουν που βουτούσες
Στης καρδιάς μου τη θαλάττη
Στην ψυχή μου τότε ζούσες...
Τώρα πια...
Λιμνούλα αφαλάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου