Η ευθύνη του επιστήμονα και τα εύθραυστα όνειρα, μέρος 1ο

   Με αφορμή μία μνεία που έγινε στο σχολείο, και μία επικείμενη συζήτηση πάνω στο θέμα των ονείρων και της πολιτικής, δόθηκε τροφή για σκέψη πάνω στο θέμα Επιστήμη και Πόλεμος. Αυτό το ερώτημα είναι ένα ακανθώδες πρόβλημα που υπάρχει, από την αρχή της στρατευμένης τεχνολογίας προς εξυπηρέτηση του πολέμου έως σήμερα. Ποια είναι η ευθύνη του επιστήμονα; Κατά πόσο είιναι υπεύθυνος για τη χρήση των επιτευγμάτων του για καταστρεπτικούς σκοπούς; Είναι ο ίδιος ο βασικός αίτιος για την καταστροφή την ίδια;

   Καθ' όλη την πορεία της Ιστορίας, συναντούμε την εξέλιξη της φυσικής, της χημείας, της τεχνολογίας, η οποία επιφέρει δραστικές αλλαγές στη ζωή. Τόσο η "καλή", όσο κι η "κακή", επιστήμη και τεχνολογία, έχουν αλλάξει ριζικά κι οριστικά τις συνθήκες ζωής, τον τρόπο διαβίωσης και βελτίωσης του βίου, τη νοοτροπία μας την ίδια. Τώρα πια, είναι πανεύκολο να δούμε τα γεγονότα ανά την υφήλιο με ένα απλό πάτημα του κουμπιού στο τηλεχειριστήριο. Ο καθένας μπορεί να επικοινωνήσει από και σε κάθε πλευρά του κόσμου μ' ένα τηλέφωνο (η εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων, μάλιστα, εξυπηρετεί τη διαρκή αυτή δυνατότητα της ανά πάσα ώρα και στιγμή επικοινωνίας). Η εφεύρεση της ηλεκτρικής κουζίνας, του φούρνου μικροκυμάτων, του ψυγείου, διηύρυνε τους γαστριμαργικούς ορίζοντές μας, κι έφερε θέσεις εργασίας τόσο σε προσωπικό της βιομηχανίας παραγωγής, όσο και σε πωλητές, μάγειρες, προσωπικό εστιατορίων κ.ο.κ. Αυτά είναι απλά, απλοϊκά ίσως, παραδείγματα της ευεργετικής δράσης της τεχνολογίας. Το νόμισμα, όμως, έχει δύο όψεις. Μία λαμπρή, και μία σκοτεινή κι ερεβοδιφώσα.

   Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την κατασκευή των όπλων, κι ειδικότερα των πυρηνικών, τα οποία μάλιστα εφευρέθηκαν πρόσφατα. Η  βόμβα ναπάλμ, τα μυδραλιοβόλα όπλα, η ατομική βόμβα, της οποίας οι ολέθριες συνέπειες φάνηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, χαρακτηρίζονται - κι ορθά - προϊόντα θανάτου, καθώς εξυπηρετούν σε αυτό και μόνο. Πόσες ζωές καταστράφηκαν, πόσο πολύ τα ήθη εξαχρειώθηκαν, πόσο ο άνθρωπος έπαψε να ζει σε αρμονία με τη φύση και τους συνανθρώπους του. Τώρα πια ζούμε κάτω από το φόβο του πυρηνικού ολέθρου, μίας παγκόσμιας λαίλαπας που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της.