Asleep in the sand with the ocean washing over

 I feel afraid and I call your name...

Another drink, another Saturday night
Suddenly your face appears in the candlelight
Wax falls on the table as I look the face I love
Watered eyes match the rain as it falls from skies above

Yet another day gone, another death lost without you
Yet another faltered dream to lead a life untrue
The sun is far away, this is midnight eternal
I am an ageless man and you're just so vernal

Once you told me about hate
How can I interject my fate?
Please, hear my words and see my pain
Underneath skies of lust I sleep a sleep insane

They say Lord helps those in need
I'm dying away and to your smile I heed
Look into my eyes and tell me that we're real
I've lived a thousand lives and you're the one for whom I feel

Halloween

My dearest friend, if you don't mind, I'd like to join you by your side


It's night again, but a special one
Little children worn in dresses fear the sun
Mischief managed before they go to bed
Ressurected from the dead

Skeletons, witches and monsters of old
Knock people's doors, uttering words of gold
Trick or treat, men and women will fall prey
By this curse they find decay

A single demon sits alone
It's hungry and chilled to the bone
Lingering to reach the telephone booth
A force hit it in the back and broke its tooth

Aching, bruised and beaten, the humbling child
Gazes with fear two green eyes wild
"I am death, the unbeaten and the true
Now it's time to lay my hands on you"

And so the rascal by nothingness embraced
In the halls of the dead it slowly paced
Sitting on the throne, in darkness it was clad
Forever watching and planning something bad

Καλό Halloween!

21 γραμμάρια

   Αϋπνίες (5:03)

        Πρέπει να έχω ένα τετράδιο δίπλα στο κρεβάτι, ξεχνάω πάντα τι θέλω να γράψω όταν  μου έρχεται.

       Όνειρο σήμερα ότι με κατασπάραξε ο ίδιος μου ο εαυτός, όπως τότε, όπως πάντα. We 're just two lost souls swimming in a fishing bowl, year after year... 

       Προσπαθώ να μη χάσω τα 21 μου γραμμάρια.

Δε σε ξεσυνήθισα να με κοιτάς με αυτά τα μάτια. Δε μπορώ να ξεχάσω αυτά τα μάτια.

      Χανόμαστε. Μου λείπεις. Και δε μπορώ καν να μιλάω.  Μάλιστα.



Once upon a daydream he'd make you his someday.

You're  the tear that hangs inside my song forever


                     And yes, I'm in love with you still...
                        Is the holy dove moving too?

Εκεί. Εδώ.

I want you to know I can't sleep anymore by the nights

Εκεί που το σκοτάδι διαλύεται
Εκεί που ξημερώνει μια νέα μέρα
Εκεί που ο κόσμος καίγεται
Κι από τα συντρίμμια ξαναγεννιέται

Εκεί που με ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό
Εκεί που σου είπα σ' αγαπάω για πρώτη φορά
Εκεί που σ' αγαπάω σα να μην υπάρχει αύριο
Και ξέρεις την αλήθεια όταν κοιτάς τα μάτια

Εκεί που η πάλη έχει αρχίσει
Εκεί που ο αγώνας για ανατροπή κορυφώνεται
Εκεί που το ηλιοβασίλεμα των θεών έχει φτάσει
Και το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει

Εκεί που ο ουρανός γίνεται μωβ
Εκεί που τα σύννεφα κρύβουν αμυδρά τα ασημένια αστέρια
Εκεί που έχει πανσέληνο απόψε
Και δε μπορώ να βγάλω το πρόσωπό σου από το μυαλό μου

Εκεί που μου φαίνεται ότι εκρήγνυμαι από ανάγκη
Εκεί που δώσαμε το πρώτο μας φιλί
Εκεί που οι άνθρωποι πολεμάνε και πεθαίνουν
Εκεί-
Εκεί σε περιμένω

Too much Mojo Pin

You're the minutes I'm the hours but we'll meet somewhere in between

Είχες πει ότι ήθελες να διαβάσεις το μυαλό μου.

Το μυαλό μου είναι η οικογένειά μου, που κάποτε με πετάνε στην άκρη, και κάποτε νοιάζονται για το δάκρυ που τους κρύβω

                        Είναι οι φίλοι μου, που λένε να μη μένω στάσιμος. Πού να ξέρανε.

                        Είναι η λογική μου, που επικροτεί όσα δεν κάνω, όσα πρέπει να κάνω.                                            

Και τότε πέφτω για ύπνο γλυκό.
Κι ονειρεύομαι το παρελθόν και το παρόν. Time past and time present may be both perhaps present in time future, είχε πει ο Elliot.

Δίκιο έχει ο άλλος που με λέει Emo τελικά.
Η αλήθεια που λέει η γλώσσα του σώματος όταν ο ένας βλέπει τον άλλο είναι πιο μεγάλη από την βαθύτερη φιλοσοφία μας. Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας. Πάντα πιο σκοτεινές, άδειες και απλές. Ποιος το έλεγε ότι θα συμφωνούσα με το Νίτσε;

Burning in the corner is the only one who dreams he had you with him.

Lover, you should've come over... 'cause it's not too late.

Όποιος έβαλε λογική στο συναίσθημα για να το τιθασεύσει, έκανε λάθος ζωής.

Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να διαβάσεις το μυαλό μου; Ή μήπως δε θέλεις να κατέβεις σε τόσο σκοτεινά δρομάκια;

Ορίστε τότε.


I turn my back and walk away from the pain
Screaming loud, drown it out by the sound of the rain
Listen up, I've had enough of all this waiting
I need you more right now than I ever did

Toys in the attic

   Don't walk away, when the world is burning

Καθιστός στον καναπέ, ο Αχιλλέας θυμήθηκε όταν η Μαργαρίτα του είχε βάλει τις φωνές, τόσο καιρό πριν.

   «Γιατί; Εξήγησέ μου το!» ωρυόταν στο σπίτι της. «Τι σε έπιασε ξαφνικά; Μια χαρά τα πηγαίναμε, γιατί τον έβρισες;» «Δε γινόταν αλλιώς, όμως! Τον άκουσες τι έλεγε! Σε έβρισε!» φώναξε ο ίδιος, κρατώντας αμυντική στάση. Στο άκουσμα της τελευταίας πρότασης, η έκφρασή της μαλάκωσε, ένα χαμόγελο τρεμόπαιξε στην άκρη των χειλιών της, και γρήγορα έσβησε.

   Ο Αχιλλέας το είδε αυτό. Πλησίασε ήρεμα, υπομονετικά. Την αγκάλιασε, τη φίλησε στο κεφάλι. «Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια, αγάπη μου, όταν βαρεθείς τον ένα να προσεγγίζεις τον άλλο. Δεν είναι αναλώσιμοι. Τα άτομα που θέλεις να έχεις γύρω σου, κι ειδικά αυτός που θέλεις δίπλα σου, αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι της ψυχής σου. Να, τόσο δα», παιχνίδισε για να χαμογελάσει εκείνη. Φιλί στο μάγουλο. «Εκείνος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Θεωρεί ότι όλοι πρέπει να ικανοποιούν τις προσταγές και τα θέλω του. Για αυτό τον λέω ανώριμο, ανόητο. Γιατί δεν παλεύει για ό,τι θέλει. Γιατί νομίζει ότι όλα θα πάνε καλά κατ’ ευχήν». Η αγκαλιά έσφιξε, ο Αχιλλέας έπαιξε με τα μαλλιά της κι η Μαργαρίτα κούρνιασε ανάμεσα στα χέρια του ψηλού αγοριού που είχε μπροστά της. «Σ’ αγαπάω. Πολύ», ψιθύρισε.  Κοιτάχτηκαν. Τα πρόσωπά τους ήλθαν πιο κοντά. Τα χείλη τους ενώθηκαν.

   Ο Αχιλλέας κοίταξε μπροστά του κι είδε μια φωτογραφία της πάνω στο τραπέζι. Την έπιασε, την είδε και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα ήδη πονεμένα μάτια του.

   «Ο κόσμος τελειώνει σήμερα. Πάρε τα κλειδιά κι άνοιξε την πόρτα της αθανασίας. Είμαστε νότια του Παραδείσου».





Ελπίζω να μην έχεις αμφιβολίες πια ως προς ποιον φέγγει ο καθρέφτης .
Η κορδέλα ακόμα έχει το άρωμά σου.

The Tower of Babel

The things you see are what to be, lost and never found

See, people are like the Tower of Babel. They aspire to reach their gods and become god themselves. What happened to the tower in the end? It collapsed, because people wanted so much out of it. The world is full of kings and queens who blind your eyes and steal your dreams.

Rumor has it in the dark
And lonely places of the world,
Where the alleys reek of sadness
People tell a tale untold

A lonesome figure wanders on
Old as Time that hangs around
A serpent sorcerer that steals the light
A vile vermin that leaves you spellbound

In stars and galaxies he prays
For the everlasting night
To earth his ghastly bane unleashes
From his throne he makes us fight

Suddenly in the burning sky
Far above the mountains in the East
A single light hangs unwavering
A ray of Sun kills the beast

The sorcerer faded away
His corpse sank in the mire
One last glipse of us he caught
Our eyes had become sparks of fire

Even the gods of countless religions
Hold no powers against this tide
Of degeneration because we have now found
That there is no throne up there in the sky
- Thomas Forsberg


The Tower of Babel was another one failed quest for happiness. Our quest for happiness is not yet another Tower of Babel.

Walking alone through sleepless nights

Kaleidoscope of faces, maybe, maybe it might be you

Τόσα χρόνια αναρωτιόμαστε
Τι είναι αυτό που μας κάνει πλήρεις
Υπάρχει νομίζω ένα παραμυθάκι για αυτό

Κι ο Αλέξανδρος αναρωτήθηκε
Πώς θα είναι ο κόσμος.
Κατέβηκε από τα σύννεφα
Να δοκιμάσει λίγη από την ουσία των θεών
Αγάπη θαρρούσε πως τη λένε.

Έψαχνε χρόνια να νιώσει
Τη ζεστασιά να τον περικυκλώνει
Έπεσε, ξανασηκώθηκε πολλές φορές
Και κάθε φορά έχανε ένα κομμάτι της ψυχής του.

Κι όταν, κουρασμένος, ξαπόστασε για λίγο
Είδε πως πίσω του ήταν η γυναίκα
Που ακτινοβολούσε φως
Που δεν ήταν σαν τον άλλο κόσμο
Που κρατούσε τα κομμάτια τα οποία του έπεφταν
Είδε ότι αυτή ήταν τα πάντα για αυτόν.

Μόλις τα πήρε πίσω
Έπεσε στα γόνατα μπροστά της
Κι αφέθηκε με δάκρυα στα μάτια
Να νιώσει λίγη από την ουσία των θεών
Που έκανε τους εκλεκτούς αθανάτους.

Το να αποκτήσουμε ό,τι θέλουμε είναι εύκολο, Δαλιδά
Το να κοπάσουμε την αγέλη μέσα μας για αυτό είναι το δύσκολο.