Walking alone through sleepless nights

Kaleidoscope of faces, maybe, maybe it might be you

Τόσα χρόνια αναρωτιόμαστε
Τι είναι αυτό που μας κάνει πλήρεις
Υπάρχει νομίζω ένα παραμυθάκι για αυτό

Κι ο Αλέξανδρος αναρωτήθηκε
Πώς θα είναι ο κόσμος.
Κατέβηκε από τα σύννεφα
Να δοκιμάσει λίγη από την ουσία των θεών
Αγάπη θαρρούσε πως τη λένε.

Έψαχνε χρόνια να νιώσει
Τη ζεστασιά να τον περικυκλώνει
Έπεσε, ξανασηκώθηκε πολλές φορές
Και κάθε φορά έχανε ένα κομμάτι της ψυχής του.

Κι όταν, κουρασμένος, ξαπόστασε για λίγο
Είδε πως πίσω του ήταν η γυναίκα
Που ακτινοβολούσε φως
Που δεν ήταν σαν τον άλλο κόσμο
Που κρατούσε τα κομμάτια τα οποία του έπεφταν
Είδε ότι αυτή ήταν τα πάντα για αυτόν.

Μόλις τα πήρε πίσω
Έπεσε στα γόνατα μπροστά της
Κι αφέθηκε με δάκρυα στα μάτια
Να νιώσει λίγη από την ουσία των θεών
Που έκανε τους εκλεκτούς αθανάτους.

Το να αποκτήσουμε ό,τι θέλουμε είναι εύκολο, Δαλιδά
Το να κοπάσουμε την αγέλη μέσα μας για αυτό είναι το δύσκολο.