Καθιστός στον καναπέ, ο Αχιλλέας θυμήθηκε όταν η Μαργαρίτα
του είχε βάλει τις φωνές, τόσο καιρό πριν.
«Γιατί; Εξήγησέ μου το!» ωρυόταν στο σπίτι της. «Τι σε
έπιασε ξαφνικά; Μια χαρά τα πηγαίναμε, γιατί τον έβρισες;» «Δε γινόταν αλλιώς, όμως!
Τον άκουσες τι έλεγε! Σε έβρισε!» φώναξε ο ίδιος, κρατώντας αμυντική στάση. Στο
άκουσμα της τελευταίας πρότασης, η έκφρασή της μαλάκωσε, ένα χαμόγελο
τρεμόπαιξε στην άκρη των χειλιών της, και γρήγορα έσβησε.
Ο Αχιλλέας το είδε αυτό. Πλησίασε ήρεμα, υπομονετικά. Την αγκάλιασε,
τη φίλησε στο κεφάλι. «Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια, αγάπη μου, όταν
βαρεθείς τον ένα να προσεγγίζεις τον άλλο. Δεν είναι αναλώσιμοι. Τα άτομα που
θέλεις να έχεις γύρω σου, κι ειδικά αυτός που θέλεις δίπλα σου,
αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι της ψυχής σου. Να, τόσο δα», παιχνίδισε για να
χαμογελάσει εκείνη. Φιλί στο μάγουλο. «Εκείνος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Θεωρεί
ότι όλοι πρέπει να ικανοποιούν τις προσταγές και τα θέλω του. Για αυτό τον λέω
ανώριμο, ανόητο. Γιατί δεν παλεύει για ό,τι θέλει. Γιατί νομίζει ότι όλα θα
πάνε καλά κατ’ ευχήν». Η αγκαλιά έσφιξε, ο Αχιλλέας έπαιξε με τα μαλλιά της κι
η Μαργαρίτα κούρνιασε ανάμεσα στα χέρια του ψηλού αγοριού που είχε μπροστά της.
«Σ’ αγαπάω. Πολύ», ψιθύρισε.
Κοιτάχτηκαν. Τα πρόσωπά τους ήλθαν πιο κοντά. Τα χείλη τους ενώθηκαν.
Ο Αχιλλέας κοίταξε μπροστά του κι είδε μια φωτογραφία της πάνω
στο τραπέζι. Την έπιασε, την είδε και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα ήδη πονεμένα
μάτια του.
«Ο κόσμος τελειώνει σήμερα. Πάρε τα κλειδιά κι άνοιξε την πόρτα της αθανασίας. Είμαστε νότια του Παραδείσου».
Ελπίζω να μην έχεις αμφιβολίες πια ως προς ποιον φέγγει ο καθρέφτης .
Η κορδέλα ακόμα έχει το άρωμά σου.
Ελπίζω να μην έχεις αμφιβολίες πια ως προς ποιον φέγγει ο καθρέφτης .
Η κορδέλα ακόμα έχει το άρωμά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου