Sentinels of the Starry Skies

- Seasons change, tastes change. But people... people never change. You delude yourself believing otherwise. Do not fight me. Set down your sword; embrace me! Such violence, your anger serves only to feed me. So I have to ask, have you really changed? After all, I'm still right here standing before you. 

- No! I have seen the error of my ways, and I have atoned for the trangressions of my past. I am no longer that person.

Αλλάζει ο άνθρωπος; Ίσως. Προς το καλό, όμως, ή προς το κακό και το επιβλαβές; Μπορεί ο καθένας μας πάντα να ελέγξει τις ορμές του, τις ορέξεις του, τον έρωτά του για οτιδήποτε κι οποιονδήποτε; Κι αν ναι, τότε γιατί δεν το κάνουμε; Κι αν όχι, τότε ποιος θα μας σώσει από τα χαντάκια του μυαλού μας τα σκοτεινά; Μερικές ερωτήσεις είναι δύσκολο να απαντηθούν, και το άτομο που τις θέτει πρέπει να ξέρει ότι πιθανόν να μη λάβει απάντηση.

    Αλλάζει ένας άνθρωπος; Ίσως. Πόσο καιρό θα πάρει αυτή η αλλαγή; Εξαρτάται. Από τον άνθρωπο; Όχι, από τη συγκυρία. Χρειάζεται μία ισχυρή τομή στη ρουτίνα για να μας δώσει το έναυσμα να αλλάξουμε. Προς το καλό, εννοείς... Όχι απαραίτητα. Η αλλαγή είναι το μόνο σίγουρο. Εμείς θα διαλέξουμε προς τα πού θα γείρει ο άξονας. Μα κάτι πρέπει να κάνουμε! Κάτι! Μη στενοχωριέσαι για δύο πράγματα: Αυτά που αλλάζουν, κι αυτά που δεν αλλάζουν. Έξυπνα λόγια... αλλά και πάλι... Είναι η ελευθερία της επιλογής, να το ξέρεις αυτό. Δε μπορείς παρά να αφήσεις ένα άτομο που αγαπάς να κάνει μόνο του τις επιλογές του. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι δίπλα του όταν παραπατήσει, να του δείξεις τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο.  

   Μα- Πίστεψέ με, είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Αφέσου στον έναστρο ουρανό. Και μετά, γίνε εσύ ο ίδιος ο προστάτης που κάποτε ονειρευόσουν. Έχεις δίκιο, φαντάζομαι...

Adorned in masters' loving art, she lies.

She rests at last beneath the starry skies. 

 Most people think time is like a river that flows swiftly and surely in one direction. But I have seen the face of time and can tell you, they are wrong. Time is an ocean in a storm.

Το ηλιοβασίλεμα

Το ηλιοβασίλεμα, πράγμα παράδοξο

Μου θύμισε εσένα.

Τόσο αυθόρμητο κι αθώο.

Οι πινελιές στον σκούρο καμβά
Του πατέρα Ουρανού

Όδευαν προς τα μελί σου,

Θλιμμένα, κουραμένα μάτια.

Δε σε κατηγορώ, οι αχτίδες σου

Είδαν πολλά:
Καταιγίδες, νύχτες και χαλάζι,

Τα σύννεφα του πόνου να πλησιάζουν απειλητικά

Τα ματόκλαδά σου,

Ένας από σύννεφα

Λυπηρός σορός.

Και τι δε θα 'δινα την αυγή σου να ξαναφέρω,

Τα κλάματα ν' αφήναμε

Πέρα, στα ψηλά βουνά.
Μα το ξέρουμε καλά, εσύ αλλά κι εγώ,

Πως η νύχτα διαγράφεται

Κάπου στον ορίζοντα

Μακρυά .

Τα μάτια μου, γέρικα πολύ
Η καρδιά μου διαπερνάται

Απ' του κορμιού μου τα σαράκια
Κι εμείς οι δύο,
Καταραμένοι χορευτές,

Χορεύουμε ένα πικρό ταγκό

Στη δύση του χαμού.

(Σε σένα που είδα να κλαις. Κι εγώ σε ερωτεύομαι σιγά σιγά, να το ξέρεις... Γυναίκα ντυμένη με τη Σελήνη)

The world that never was

To those who once lived ?!*@ like a suicide.

   Από την παιδική μου ηλικία κατάλαβα πως ζούσα σ' έναν κόσμο, ο οποίος σου επέβαλλε να ζεις ώριμα. Να είσαι σοβαρός. Να είσαι ευγενικός. Να μιλάς μετά που σκέφτεσαι. Να είσαι το στήριγμα της οικογένειάς σου. Είχαν δίκιο, όλοι τους. Έπρεπε, και πρέπει ακόμα.

   Με ποιο κόστος, όμως; Την ανωριμότητα της ηλικίας. Από παιδί έπρεπε να είμαι έφηβος, κι από έφηβος, ενήλικος. "Χαλάρωσε, πού πήγε η ξεγνοιασιά της ηλικίας;", λένε οι μεν. "Δεν είσαι ο γιος που ήξερα, σοβαρέψου, έχεις αλλάξει", οι δε. Μα κι οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, κι εγώ έχω διαλέξει καλά. At what cost? I'm losing my insanity, που λέει κι ο Dio.

   I kinda miss that kid. He died a long time ago. You're now face to face with me, in the world that never was.

  We also kinda need that, though. All of us.

The City of Fallen Angels

We are connected, our thoughts are recurring visions of two lives that we don't remember. Memories that don't exist, and people who keep fighting for the Lost Paradise. We are torn apart by our dreams, dreams of a lost world, The City of Fallen Angels.

Don't you feel it sometimes?
The Fall.

Don't you feel the golden gates

Shut in front of you,

The clouds of the sky

Shattering below,

Leading  to the hands

Of Mother Earth?

O, mother, pity me now

How disappointed have you become

Because of me.

Because of my sin

And the nemesis I brought to thee.

Bewitched we are, my brave young lad,

Fallen from grace, for our crimes to atone

The Divinity of us is set to dawn alone,

For the Lady Evil Entity forgot how she shone

Once...

And now we shall reign in our Hell

'Till the end of the Earth.

Far from Grace, we stand alone
For Heaven carries Evil, and resembles

The Devil's throne

Don't you feel it sometimes?
Happening again, I mean

Ίσως, όμως, όλοι μας είμαστε το ίδιο
Ίσως όλοι να έχουμε πέσει θεϊκά

Οι έκπτωτοι άγγελοι του κόσμου

Την Κόλασή τους να κοσμούν

Το καλό κρύβει κακό, και το Έρεβος μία πάλλευκη αχτίδα

Welcome to the jungle

It all fits so right, when I fade into the night

   If you 've got the money, honey, we' ve got your disease. Ένας στίχος γεμάτος νόημα. Τώρα πια, τα πάντα έχουν μετουσιωθεί σε σχέση με το παρελθόν. Καλή ή κακή, η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και φανερή: στη νοοτροπία, στις διαπροσωπικές σχέσεις και, επακολούθως, στην άποψή μας για τον κόσμο. Wait, what?

   Κι όμως, η φιλία, η παρέα, ο χρόνος που περνάς μαζί με τα άτομα που αγαπάς, είναι μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές που κάνουν τη ζωή να μετράει. Time you enjoyed wasting, was not wasted, είπε κι ο John Lennon. Δυστυχώς, έχουμε την τάση να ξεχνάμε τι αξίζει και τι όχι σε εμάς, και πολλές φορές βρισκόμαστε σε καταστάσεις που δεν θέλαμε να εμπλακούμε εξ' αρχής. Πάντα, όμως, υπάρχει ένας, δύο, ή πλειάδα ανθρώπων που θα μας βοηθήσουν να δούμε καθαρά, να επιλέξουμε την ευεργετική αλλαγή, να κάνουμε τη διαφορά.

   Ένα πράγμα που με εκνευρίζει, είναι η απαισιοδοξία, κι η άποψη ότι τα πάντα είναι μάταια, εφόσον δεν ικανοποιούν έναν ανώτερο σκοπό, ένα μεγαλύτερο έργο, ένα magnum opus. C' est la vie, λένε αρκετοί, με αρκετή μοιρολατρεία στη φωνή τους. Διαφωνώ κάθετα. Η μοίρα δεν είναι κάπου γραμμένη για κάθε άτομο.Εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας, κι εμείς μόνο. Η ζωή είναι από μόνη της το magnum opus μας, κι η κάθε μας πράξη, μικρή ή μεγάλη, μετράει. Notre vie est comme nous aimons, απαντάω. Ένα μαύρο παρελθόν ανατρέπεται με ένα πάλλευκο παρόν, για εκείνους που θέλουν να αντικαταστήσουν την απαισιοδοξία με ελπίδα, τη λύπη με χαρά. It's so easy.

   Η ζωή είναι μια ζούγκλα. Καλωσήλθατε!

Patience

And the streets don't change but maybe the name
I ain't got time for the game
'Cause I need you
This time

  Πριν από λίγο καιρό, παρακολούθησα μία συναυλία στη ζούγκλα του χάους, την Αθήνα. Μπορώ να πω πολύ άνετα πως ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές που έζησα. Δέκα χιλιάδων πλήθος να παραληρεί στη θέα συγκροτημάτων τα οποία απέκτησαν ισχυρή θέση στο πάνθεον της μουσικής, έναν απολαυστικό κόσμο να ξεχύνεται στις πέντε αισθήσεις, κι ένα κόμμα στην αδιάλλειπτη ροή του χρόνου να γίνεται αισθητότερο από ποτέ. Panem et circenses, πράγματι. Όχι όμως μόνο με τη μορφή της διασκέδασης, αλλά κυρίως της ψυχαγωγίας.

   Παρακολουθώντας τη συναυλία, βλέποντας, ακούγοντας, ζώντας την, αναλογίστηκα τον παλμό του κόσμου. Μία χώρα όπως η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοια γεγονότα, ακριβώς επειδή είναι σε δεινή κατάσταση. Οικονομικά, στην κατώτερη βαθμίδα. Ηθικά, στη μεσαία. Η χειρότερη επίπτωση της κρίσης, όμως, είναι η επίδρασή της στην ψυχολογία των πολιτών, οι οποίοι διακατέχονται από τόσο αρνητικά συναισθήματα, ώστε να έχουν δεχθεί την κατάστασή τους ως μόνιμη, να έχουν υποδεχθεί τη θλίψη και να έχουν φοβηθεί πολύ για να δουν το μεγαλύτερο μήνυμα τέτοιων καταστάσεων: Η παράσταση συνεχίζεται.

   Λίγο οξύμωρο, το παραδέχομαι, το να παρακολουθώ τον Ozzy και χίλιους-δυο άλλους και να σκέφτομαι την Ελλάδα. Έτσι είναι η μουσική, όμως. Ανοίγει τους ορίζοντες, επιτυγχάνει τη μέθεξη συνειδητού κι υποσυνείδητου. Και, το κυριότερο, παραχωρεί λύσεις. Κι όπως σε κάθε λυπηρή περίπτωση, έτσι κι εδώ, η λύση είναι η ελπίδα. Ένα στενόχωρο βράδυ θα δώσει τη θέση του σε ένα ευτυχισμένο πρωινό, κι οι ακτίδες του νέου ήλιου θα μας βοηθήσουν να λησμονήσουμε την κρύα βροχερή νύχτα. All we need is a little patience, αλλωστε.

   Ως επίλογος, μία συμβουλή: Οι καταστάσεις αλλάζουν, τα πρόσωπα έχουν πολλές πλευρές, κι οι άσοι καραδοκούν στο μανίκι. Είναι μία άσχημη αλήθεια, η οποία όμως αντιστρέφεται. Ας γίνουμε οι θεμέλιοι λίθοι της αλλαγής, ας είμαστε εμείς οι πρωτεργάτες της. Γαβγίστε στο φεγγάρι, λοιπόν!

End of an era

Σκότος.

Ο θλιμμένος φρουρός

Του πηγαδιού της γαλαζοπράσινης σφαίρας.

Τι μεγάλος θρήνος

Τι ανυπόφορος οικτιρμός.

Εις μάτην, όπως όλα.
Όπως όλα αυτά

Τα σκοτεινά μυστικά

Που στην καρδιά μας

Κρυφά κρατούμε.

Και γιατί είναι τόσο

Σφικτά σφαλιστά;

Γιατί την πύλη μας βαστούμε

Στου Ερμή τα κλειδωμένα χέρια;

Ως το τέλος της πεδιάδας

   Η γαλάζια χαίτη του ανέμου

      Το κλειδί να παίρνει μακρυά;

Τέλος.

Απλά, τέλος.

Η εποχή - αντιποιητική, πες την Νίκο;

Εξαχρειωμένη, έλεγες Μανόλη;

Παρηκμασμένη, τη λέω εγώ.

Τέλος μιας εποχής.

Για αυτά

Η επανάληψη

Ανέλαβε το σκήπτρο

Της θεάς τύχης.

Σκότος.
Ο θλιμμένος, χαμένος εαυτός

Του βασιλιά Ερέβους.

Όλα εις μάτην.

Όλα. Τα πάντα. Τίποτα.

Sucks.