Unholy Wars

Fools like me, who cross the sea and come to foreign lands
Ask the sheep for their beliefs, do you kill on God's command?


   Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι άνθρωποι πίστευαν σε θεότητες. Αυτό ανά καιρούς ακολουθούνταν από πολέμους. Σταυροφορίες, τζιχάντ, ολοκαυτώματα, αλλά και ρατσιστικές επιθέσεις από φανατικούς θρησκόληπτους "Στο όνομα του Θεού" έχουν συμβεί, είτε είναι γνωστές, είτε άγνωστες, αναγνωρισμένες από την εκάστοτε θρησκεία ή μη. Οι αιτίες τέτοιων πολέμων έγκεινται σε δύο μέτωπα.

   Το πρώτο είναι ο φανατισμός. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστέψει σε ένα θεό. Από τον κεραυνό και τη βροχή μέχρι τις καταστροφές, τις οπτασίες και τα θαύματα, οι άνθρωποι δημιουργούσαν θεότητες. Αυτό πήγαζε από την ανάγκη τους να εξηγήσουν το ανεξήγητο, το άγνωστο. Καθώς οι Νεάντερταλ αδυνατούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο της φωτιάς, το θεοποίησαν. Οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν στην πίστη μια πιο ποιοτική χροιά, δημιουργώντας το δωδεκάθεο. Οι Χριστιανοί λάτρεψαν ένα δάσκαλο, καθαγίασαν τα διδάγματά του, θεοποιώντας και τον ίδιο. Στην πορεία μυθοποίησαν την παρουσία του, περιγράφοντας ορισμένες φορές αποκυήματα της φαντασίας και περνώντας τα για γεγονότα (τα γνωστά θαύματα). Οι Μουσουλμάνοι το ίδιο. Οι Βουδιστές, οι Ινδουιστές κι αμέτρητοι άλλοι πιστοί το ίδιο.

   Όλο αυτό πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε μία ανώτερη δύναμη, να επιβεβαιωθεί πως δε θα τραβήξει μόνος του το μυστηριώδες γεγονός της ζωής, πως κάποιος τον προσέχει και συμμερίζεται την ευθύνη. Με τον καιρό όμως, ο άνθρωπος έχασε την κριτική του σκέψη, επαναπαύτηκε στην υπόσχεση ενός Παραδείσου και δέχτηκε άκριτα ό,τι του προσφερόταν, φανατίζοντάς τον.

   Ο κοινός άνθρωπος φανατιζόταν από τους ιθύνοντες νους της θρησκείας (κι ελπίζω να μπορέσω στη συνέχεια να τονίσω τη διαφορά θρησκείας και πίστης), το δεύτερο μέτωπο. Άνθρωποι που δε φανατίστηκαν από τις υποσχέσεις, που είδαν, με καθαρότερο μυαλό, με καρδιά όμως γεμάτη ατομισμό και κακία, συμφέρον στο συγκεκριμένο κλάδο τέθηκαν επικεφαλής μυριάδων πιστών, τους καθοδήγησαν μέσω ψεμάτων και ψευδών υποσχέσεων (προσωπικά δεν πιστεύω πως ένα συγχωροχάρτι και μια δωρεά στην Εκκλησία θα συγχωρέσουν το βιασμό και ακρωτηριασμό τόσων ανήλικων παιδιών από το Giles de Rais το 1442) στο να τους ακολουθήσουν άκριτα, τους πήραν τις περιουσίες (το Βατικανό πχ κατέχει πάνω από το 20% των εκτάσεων της γης, περιουσία που ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια), φαλκίδευσαν το όνομα της πίστης, κιβδήλωσαν τα διδάγματα με χρήμα, μίσος κι αίμα. Εξαιτίας αυτών υπάρχουν οι θρησκείες, η άλλη όψη της πολιτικής, εξαιτίας (και) αυτών η μαζοποίηση απέκτησε αρνητική σημασία (όπως είχε την καλοσύνη κάποια να μου πει). Κι εξαιτίας αυτών χύθηκε τόσο αίμα στα εδάφη των Αγίων Τόπων, της Μέσης Ανατολής, προ των πυλών της Κωνσταντινούπολης κι αλλού.

   Ο σκοπός της διδασκαλίας είναι να ανοίγει το μυαλό, μα ποιος φιλόσοφος βγήκε αλώβητος από την προσπάθειά του να ξυπνήσει τους κοιμισμένους ανθρώπους του σπηλαίου του Πλάτωνα; Ποιος από αυτούς που είδαν το φως δεν έμεινε εκεί; Κι από τους ελάχιστους που ήθελαν να κατέβουν ξανά στο σκοτάδι να απελευθερώσουν τους δέσμιους, ποιος κατάφερε να τους εμπνεύσει; Δείτε τη μοίρα του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ιησού κι άλλων. Εξορίες, σκλαβιά, θάνατος από τους θρησκόληπτους. Δείτε την αντιμετώπιση του Θεοδοσίου Β' όταν κατέστρεψε ναούς για να χτίσει εκκλησίες, και συγκρίνετέ την με την αντιμετώπιση του Ιουλιανού, όταν έπραξε το αντίθετο.

   Το τραγούδι δεν είναι τυχαίο. Διαβάστε τους στίχους, νιώστε τη μουσική, αισθανθείτε τον πανικό της χαοτικής μας κοινωνίας, την ανάγκη που πηγάζει μέσα του (ειδικά από το 5:40 κι έπειτα). Και το κυριότερο, ας μην ξεχνάμε να σκεπτόμαστε κριτικά ό,τι μας δίνουν. Κι επειδή ξέρω ότι αυτό ίσως διαβαστεί από άτομα που με ξέρουν λίγο παραπάνω, δεν είμαι φερέφωνο κανενός. Παραμένω σκεπτικός και κρίνω οτιδήποτε μου έρχεται ως πληροφορία.

   Wake up! The only way to stop the massive killings is to open our eyes as wide as possible, even if reality scares us, to read the words between the lines.



 Mercy killings!Killings! Killings! Killings!



Next thing you 'll know, they 'll take my thoughts away!

Starcrossed

                                Κυνήγι γάτας και ποντικιού, έτσι δεν είναι;

   Κοίτα πώς έχει καταντήσει ο κόσμος. Ένα μεγάλο φεστιβάλ παράνοιας. Έγκλημα, τόσο με τη μορφή κακουργημάτων, όσο και με τη μορφή ψυχικής λοβοτομής. Τόσα λάθη έχουν γίνει, τόσες φορές το έχουμε μετανιώσει πικρά. Κι όλα αυτά για μια ελπίδα. Για ένα μέλλον, ακόμα άγραφο.

   Δεν έχω υπάρξει παιδί από τα 5, από τότε που άνοιξα την πόρτα κι έφυγα από το σπίτι. Από τότε που παραλίγο να με πατήσουν αμάξια, να με πλησιάσουν ανώμαλοι. Κι όμως, ένα σημείο του μυαλού μου  με ωθεί να εκπληρώσω την ανωριμότητα μέσα μου, μετά από τόσο καιρό βεβιασμένης σοβαροφάνειας. 

Προσπάθησα να αποφύγω τις βιαστικές αποφάσεις. Πάντοτε σκεφτόμουν διεξοδικά. Κι όμως, μία περιοχή στη γκρίζα ζώνη του μυαλού ψάχνει να κάνει την ανωριμότητα, να πληγώσει, να δει πώς είναι να είσαι παιδί ξανά.

Μα δεν περίμενα ότι θα πλήγωνα εσένα ποτέ, ότι θα το έκανα αυτό. Εκεί ήταν το τέλος μου και μια νέα αρχή μου. Η τρέλα κοιμήθηκε κάτω από την ταφόπλακα που της έβαλα. Έκατσα και σκέφτηκα, Θεέ μου πόσο σκέφτηκα αυτόν τον καιρό. Διαλύθηκα στην πορεία. Μα βγήκα ζωντανός. Λαβωμένος, μα καλύτερος.

Κι όμως, αν ο ύπνος δεν είναι αιώνιος; Κι αν κάποτε ξαναχτυπήσει η παράνοια μέσα σου; Κι αν ποτέ στο παιδάκι που έκλαιγε πίσω από τον κάδο τόσο καιρό πριν επιτεθεί ένας ενήλικας εαυτός του και το σβήσει από το χάρτη; Κι αν στο τέλος μείνεις μόνος, τρελός και ασθενής; Αν ξυπνήσεις μια μέρα και δεις ότι όλη σου η ζωή, ό,τι προσπάθησες να επιτύχεις, ήταν απλά παιχνίδια του μυαλού, ότι δεν έγινε τίποτα στην πραγματικότητα κι ότι έπλασες μια ιστορία για τον εαυτό σου για να καλύψεις το κενό στην καρδιά σου;

You still wake up sometimes, don't you? You wake up in the dark, and hear the screaming of the lambs?

Yes.

And you think if you could save yourself, could make them stop, don't you? If you live, you won't have to wake up in the dark, ever again, to that awful screaming of the lambs?

   Όχι. Δε φοβάμαι την τρέλα, όπως δε φοβάμαι το θάνατο. Έχω ψάξει την τρέλα, και την έχω βρει μέσα μου. Και δε φοβάμαι τίποτα, γιατί δεν είναι στα χέρια μου τίποτα από τα δύο. Ένα άτομο μόνο μπορεί να με σκοτώσει, και το πότε θα τραβήξει τη σκανδάλη έγκειται αποκλειστικά σε αυτό. Δε φοβάμαι πια την τρέλα, γιατί ξέρω ότι την έχω πνίξει στη Στύγα των Χαμένων Ευχών μέσα μου. Δεν πληγώνω πια ανθρώπους, γιατί δεν θέλω να νιώσει κανένας όπως εγώ.

 So, for whatever it's worth, I'm sorry. But I want you to know I meant every word I ever told you, every sentiment I showed you. I'm yours to do anything, to kill me, to throw me in the can, to let me live, whatever you want. You 've got my life in your hands.

Sometimes it's only madness that makes us what we are.

Ή αυτό, ή η αϋπνία.

Brave New World

What you see is not real, those who know will not tell
All is lost sold your souls to this brave new world

Διαβάζοντας ένα βιβλίο του Aldous Huxley, μπήκα σε σκέψεις. Έχοντας ήδη διαβάσει το 1984 του Orwell, θεωρούσα σοκαριστικά εύστοχη την περιγραφή του για μία κυβέρνηση καταπιεστική, που ασκεί δικτατορική κυριαρχία στη χώρα, λογοκρίνοντας τα Μέσα, αφαιρώντας την πληροφορία από την κοινωνία και δημιουργώντας μία στρατιά κατευθυνόμενων ανθρώπων, ανάξιων να σκεφτούν μόνοι τους. Διαβάζοντάς το, δε μπορούσα παρά να θαυμάσω την ιδιοφυΐα του Orwell, τον οραματισμό του για το μέλλον και τη διαχρονικότητα του έργου του, ακόμα και σήμερα.

   Κι όμως, παρ'όλη την ακρίβεια της περιγραφής της κυβέρνησης, κάτι έλειπε. Οι απαρχές αυτής της ιστορίας (πώς γαντζώθηκε στην κοινωνία). Μόνο θεωρίες ήταν εφικτές, και πολλοί πανεπιστημιακοί καθηγητές έχουν εκφράσει διαξιφισμούς πάνω σε αυτά. Μέχρι που διάβασα το βιβλίο του Huxley. Εκεί εκφράζεται  το ακριβώς αντίθετο (με μία πρώτη ματιά) από το έργο του Orwell. Αντί μίας δικτατορίας, μία "δημοκρατία" που προσφέρει κάθε αγαθό απλόχερα, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου ο καθένας έχει τα πάντα. Κάτι τέτοιο προκαλεί μία στασιμότητα στη σκέψη, η οποία οδηγεί ένα τέλμα στη ζωή. Οι πληροφορίες διαρρέουν, μα είναι παντελώς άχρηστες και κατευνάζουν το μυαλό, οδηγώντας το μακρυά από πολιτικά θέματα. "Η καθήλωσή μας με τα ΜΜΕ θα πνίξει τη θέλησή μας για πραγματική γνώση, κι η κοινωνία θα απορροφηθεί αποκλειστικά με τα διασκεδαστικα (όχι ψυχαγωγικά) θέματα, αποκλείοντας οτιδήποτε φέρει σημασία", είχε πει. Ακούγεται γνώριμο;

   Τεράστιος πρόλογος, μα θεωρώ αναγκαίος. Τα βιβλία αυτά, με μια προσεκτικότερη ματιά, δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους. Όπως τόσα παραδείγματα στη ζωή, η τρέλα με τη λογική, το Yin και το Yang, το χάος κι η τάξη, έτσι κι αυτά τα παραδείγματα είναι τα συμπλεκόμενα σημεία της αρμονίας, της μελωδίας πάνω στο πεντάγραμμο του πεπρωμένου. Είναι οι παραπληρωματικές γωνίες μίας ευθείας γωνίας, καλύπτοντας όλο το φάσμα των πιθανών επιλογών. Μία κυβέρνηση, μία μηχανή επιβολής, πρώτα θα απλώσει τον κισσό της στον τοίχο με το καλό. Προσφέροντας τα πάντα, ο άνθρωπος θα σταματήσει να ενδιαφέρεται για τα σημαντικά ζητήματα. Θα κλειστεί στον εαυτό του, θα κοιτάει να περάσει ο ίδιος καλά, και θα αστοχήσει να δει πως, πρακτικά, αυτός είναι το άκριτο "πρόβατο" που δέχτηκε τα δώρα κι αδιαφόρησε για το κόστος. Ένα κόστος υπερβολικά βαρύ να πληρώσουμε...

   Έτσι είναι και η σημερινή κοινωνία. Στην προσπάθειά μας να φτιάξουμε την Ουτοπία, θυσιάσαμε πολλά, κι ανάμεσά τους τούς τρόπους αντίστασης σε περίπτωση που συνέβαινε καμιά ανωμαλία στο σχέδιο. Ήταν παγίδα και πέσαμε μέσα. Κι όταν η Ιδεώδης Πολιτεία έγινε η Μητρόπολη του Σκότους, μέσα στον πανικό μας στραφήκαμε στην ίδια δύναμη η οποία μας κατέστρεψε. "Αυτός που θυσιάζει την ελευθερία για ασφάλεια δεν αξίζει τίποτα από τα δύο".

   Ο σκοπός αυτού του άρθρου ήταν να αποδώσει σκέψεις και συνειρμούς που έγιναν μετά την ανάγνωση των βιβλίων. Μολαταύτα, πιστεύω πως τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, και δεν πιστεύω σε συμπτώσεις. Προσέξτε λίγο καλύτερα τα "τυχαία" γεγονότα και προσπαθήστε να τα συνδέσετε μεταξύ τους. Έτσι θα ανακαλυφθεί η αλήθεια.

   Το κυριότερο, όμως, είναι να παραμείνουμε ο εαυτός μας. Ας μην αλλάξουμε αυτό που είμαστε για κανένα και για τίποτα. Ας παλέψουμε για ό,τι υπερασπιζόμαστε, για την οικογένεια που προστατεύουμε, για τους φίλους που αγαπάμε, για το άλλο μας μισό, έστω κι αν είναι φρούδα ελπίδα για μερικούς. Για τα ιδανικά, για τη ζωή.

Ζήσε, ω Γενναίε Νέε Κόσμε.

Shattered angels of a final fantasy

From the eternal skies

Κι ακόμα θυμάμαι τι λέγαμε, χιλιετίες πριν
Τα σχέδια που κάναμε για την επόμενη της Κολάσεως
Τι θολούρες βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας
Τι θηράματα με το μυαλό μας κυνηγούμε

Ταξιδεύαμε μαζί στην αιχμή του απείρου
Τα οράματά μας μια ζάλη από μπλε και μωβ σταγόνες
Σε μία καταιγίδα χρυσών στιγμών
Σε ένα πηγάδι επικείμενων χαμών

Τα όνειρά μας θρυμματίστηκαν
Έγιναν σκόνη απατηλή
Χρόνια περνούσαν στη διάρκεια μιας αναπνοής
Η κυρά της λίμνης έκοψε τη χαρά στα δυο

Κι όμως, η ελπίδα υπάρχει σε δυο μάτια μέσα
Σε δυο σταγόνες παγωμένου ουρανού
Στείλε μου σημάδι, ω θεά! Δείξε μου το δρόμο
Και βοήθησέ με να αγιασθώ

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, 
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε. 
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. 
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις 
είναι το καταφύγιο που φθονούμε

-Καρυωτάκης

Hard to hold a candle

  When there's noone left to blame...


 - Μόνος. Απόλυτα μόνος. Πονάει αυτό.

   - Αναρωτιέσαι;

   - Το καταλαβαίνω, εν μέρει. Λάθος επιλογές.

   - Σίγουρα; Ίσως χρειάζεσαι λίγο χρόνο μόνος.

   - Όχι. Σίγουρα όχι. Δε μ' αρέσει αυτό.

   - Καλά, δε μπορείς να πεις ότι σε κάνουν πέρα οι φίλοι.

   - Δε μπορώ; Δες σήμερα.

   - Δε σημαίνει τίποτα αυτό.

   - Κι όμως. Κι όμως... It just sucks. Είναι εύκολο να πείθεις τους άλλους. Αλλά μπες στο σπίτι. Κλείσε την πόρτα πίσω σου. Και προσπάθησε να πείσεις τον εαυτό σου.

   - Σκάσε. Μου θυμίζεις αυτούς τους τύπους που κάθονται στη γωνία και κλαίνε μόνοι τους. Πού είναι ο παλιός σου εαυτός; Χαμένος στη δίνη; Όχι! Το σύμπαν λειτουργεί από τις αλλαγές των καιρών. Σήκω πάνω και πάλεψε! Νιώθεις χάλια, αλλά πάλεψέ το! Με πρήζεις, πώς να στο πω; Εμένα κι όλο τον κόσμο.


   Ουάου. Τρελαίνομαι πραγματικά.

Παραδείσια Πόλη

Life is not a game, you alone can set the rules.

   Μεγάλη αξία η μουσική. Η μελωδία της σε συντροφεύει, οι στίχοι περνούν μηνύματα, τα συναισθήματα χιλιαπλασιάζονται όταν σβήνουν όταν σβήνουν τα φώτα της σκηνής. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε συναισθηματική νιρβάνα τα 4-5 λεπτά που διαρκεί ένα τραγούδι, και θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη του στο εξής.

   Είναι πραγματικά εντυπωσιακό τι κάνει η μουσική σε έναν ακροατή με αμφίβολη διάθεση. Τον ανεβάζει, τον βοηθά να δει γύρω του με λίγο περισσότερο φως. Του δείχνει ότι το μέλλον είναι αβέβαιο, μα όχι τρομακτικό. Ότι υπάρχουν πράγματα που αξίζει να παλεύεις, μία πάλη και με τον έξω κόσμο και με τα τέρατα που ίσως κρύβονται μέσα του.

   Ας μη φοβόμαστε, ας μη σκεπτόμαστε τα χειρότερα. το άγνωστο καραδοκεί στη γωνία, αλλά ας μην τρέμουμε. Ας οπλιστούμε με υπομονή, ελπίδα και χαρά, γιατί το χρειαζόμαστε. Ας αντιμετωπίσουμε ό,τι άσχημο μας έρχεται (και πιστέψτε με, είναι πολλά και το ξέρω καλά), καθώς είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πάντα. Και για ό,τι δεν είμαστε σίγουροι, αν δε μπορούμε να τα έχουμε τώρα, ας περιμένουμε.

                          Take it to the end of the line! Oh, won't you please take me home..

In this age of utter madness...

 O, all small creatures, it's the twilight of the Gods.


   Κάθε μέρα το ίδιο. Σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ. Στρίβω. Ανάβω. Νιώθω το δηλητήριο να μπαίνει μέσα μου, τον οργανισμό μου να χαιρετά το θάνατό του, σαν ένα φίλο που έχει καιρό να δει. Έναν φίλο που του έλειψε. Που δεν αντέχει να είναι μαζί, μα δε μπορεί μακρυά του.

   Κι άλλη τζούρα. Και το κλαδί του Van Nelle καίγεται (το ακούς;).

   Μαζοχισμός; Μπα. Κατάθλιψη; Μάλλον όχι. Αίσθημα δικαίου, το να ξέρεις ότι το κακό που κάνεις σου επιστρέφει με διαφορετική μορφή; Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, αλλά μάλλον.

   Λίγος καφές, μια ρουφηξιά ακόμα. Τα δάχτυλα ποτίζονται με νικοτίνη.

   "Κάτσε να διαβάσεις."

   Τελειώνει ο καφές. Το μπλε καλαμάκι έγινε μαύρο. Και δεν ξέρω πότε θα ξαναγίνει μωβ.

   Τελειώνει το τσιγάρο. Μόλις έχασες 5 λεπτά απο τη ζωή σου. Συγχαρητήρια. Η φωνή σου έκλεισε. Μπράβο.

   Τουλάχιστον νιώθω μια δικαιοσύνη μέσα μου.