What you see is not real, those who know will not tell
All is lost sold your souls to this brave new world
Διαβάζοντας ένα βιβλίο του Aldous Huxley, μπήκα σε σκέψεις. Έχοντας ήδη διαβάσει το 1984 του Orwell, θεωρούσα σοκαριστικά εύστοχη την περιγραφή του για μία κυβέρνηση καταπιεστική, που ασκεί δικτατορική κυριαρχία στη χώρα, λογοκρίνοντας τα Μέσα, αφαιρώντας την πληροφορία από την κοινωνία και δημιουργώντας μία στρατιά κατευθυνόμενων ανθρώπων, ανάξιων να σκεφτούν μόνοι τους. Διαβάζοντάς το, δε μπορούσα παρά να θαυμάσω την ιδιοφυΐα του Orwell, τον οραματισμό του για το μέλλον και τη διαχρονικότητα του έργου του, ακόμα και σήμερα.
Κι όμως, παρ'όλη την ακρίβεια της περιγραφής της κυβέρνησης, κάτι έλειπε. Οι απαρχές αυτής της ιστορίας (πώς γαντζώθηκε στην κοινωνία). Μόνο θεωρίες ήταν εφικτές, και πολλοί πανεπιστημιακοί καθηγητές έχουν εκφράσει διαξιφισμούς πάνω σε αυτά. Μέχρι που διάβασα το βιβλίο του Huxley. Εκεί εκφράζεται το ακριβώς αντίθετο (με μία πρώτη ματιά) από το έργο του Orwell. Αντί μίας δικτατορίας, μία "δημοκρατία" που προσφέρει κάθε αγαθό απλόχερα, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου ο καθένας έχει τα πάντα. Κάτι τέτοιο προκαλεί μία στασιμότητα στη σκέψη, η οποία οδηγεί ένα τέλμα στη ζωή. Οι πληροφορίες διαρρέουν, μα είναι παντελώς άχρηστες και κατευνάζουν το μυαλό, οδηγώντας το μακρυά από πολιτικά θέματα. "Η καθήλωσή μας με τα ΜΜΕ θα πνίξει τη θέλησή μας για πραγματική γνώση, κι η κοινωνία θα απορροφηθεί αποκλειστικά με τα διασκεδαστικα (όχι ψυχαγωγικά) θέματα, αποκλείοντας οτιδήποτε φέρει σημασία", είχε πει. Ακούγεται γνώριμο;
Τεράστιος πρόλογος, μα θεωρώ αναγκαίος. Τα βιβλία αυτά, με μια προσεκτικότερη ματιά, δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους. Όπως τόσα παραδείγματα στη ζωή, η τρέλα με τη λογική, το Yin και το Yang, το χάος κι η τάξη, έτσι κι αυτά τα παραδείγματα είναι τα συμπλεκόμενα σημεία της αρμονίας, της μελωδίας πάνω στο πεντάγραμμο του πεπρωμένου. Είναι οι παραπληρωματικές γωνίες μίας ευθείας γωνίας, καλύπτοντας όλο το φάσμα των πιθανών επιλογών. Μία κυβέρνηση, μία μηχανή επιβολής, πρώτα θα απλώσει τον κισσό της στον τοίχο με το καλό. Προσφέροντας τα πάντα, ο άνθρωπος θα σταματήσει να ενδιαφέρεται για τα σημαντικά ζητήματα. Θα κλειστεί στον εαυτό του, θα κοιτάει να περάσει ο ίδιος καλά, και θα αστοχήσει να δει πως, πρακτικά, αυτός είναι το άκριτο "πρόβατο" που δέχτηκε τα δώρα κι αδιαφόρησε για το κόστος. Ένα κόστος υπερβολικά βαρύ να πληρώσουμε...
Έτσι είναι και η σημερινή κοινωνία. Στην προσπάθειά μας να φτιάξουμε την Ουτοπία, θυσιάσαμε πολλά, κι ανάμεσά τους τούς τρόπους αντίστασης σε περίπτωση που συνέβαινε καμιά ανωμαλία στο σχέδιο. Ήταν παγίδα και πέσαμε μέσα. Κι όταν η Ιδεώδης Πολιτεία έγινε η Μητρόπολη του Σκότους, μέσα στον πανικό μας στραφήκαμε στην ίδια δύναμη η οποία μας κατέστρεψε. "Αυτός που θυσιάζει την ελευθερία για ασφάλεια δεν αξίζει τίποτα από τα δύο".
Ο σκοπός αυτού του άρθρου ήταν να αποδώσει σκέψεις και συνειρμούς που έγιναν μετά την ανάγνωση των βιβλίων. Μολαταύτα, πιστεύω πως τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, και δεν πιστεύω σε συμπτώσεις. Προσέξτε λίγο καλύτερα τα "τυχαία" γεγονότα και προσπαθήστε να τα συνδέσετε μεταξύ τους. Έτσι θα ανακαλυφθεί η αλήθεια.
Το κυριότερο, όμως, είναι να παραμείνουμε ο εαυτός μας. Ας μην αλλάξουμε αυτό που είμαστε για κανένα και για τίποτα. Ας παλέψουμε για ό,τι υπερασπιζόμαστε, για την οικογένεια που προστατεύουμε, για τους φίλους που αγαπάμε, για το άλλο μας μισό, έστω κι αν είναι φρούδα ελπίδα για μερικούς. Για τα ιδανικά, για τη ζωή.
Ζήσε, ω Γενναίε Νέε Κόσμε.
All is lost sold your souls to this brave new world
Διαβάζοντας ένα βιβλίο του Aldous Huxley, μπήκα σε σκέψεις. Έχοντας ήδη διαβάσει το 1984 του Orwell, θεωρούσα σοκαριστικά εύστοχη την περιγραφή του για μία κυβέρνηση καταπιεστική, που ασκεί δικτατορική κυριαρχία στη χώρα, λογοκρίνοντας τα Μέσα, αφαιρώντας την πληροφορία από την κοινωνία και δημιουργώντας μία στρατιά κατευθυνόμενων ανθρώπων, ανάξιων να σκεφτούν μόνοι τους. Διαβάζοντάς το, δε μπορούσα παρά να θαυμάσω την ιδιοφυΐα του Orwell, τον οραματισμό του για το μέλλον και τη διαχρονικότητα του έργου του, ακόμα και σήμερα.
Κι όμως, παρ'όλη την ακρίβεια της περιγραφής της κυβέρνησης, κάτι έλειπε. Οι απαρχές αυτής της ιστορίας (πώς γαντζώθηκε στην κοινωνία). Μόνο θεωρίες ήταν εφικτές, και πολλοί πανεπιστημιακοί καθηγητές έχουν εκφράσει διαξιφισμούς πάνω σε αυτά. Μέχρι που διάβασα το βιβλίο του Huxley. Εκεί εκφράζεται το ακριβώς αντίθετο (με μία πρώτη ματιά) από το έργο του Orwell. Αντί μίας δικτατορίας, μία "δημοκρατία" που προσφέρει κάθε αγαθό απλόχερα, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου ο καθένας έχει τα πάντα. Κάτι τέτοιο προκαλεί μία στασιμότητα στη σκέψη, η οποία οδηγεί ένα τέλμα στη ζωή. Οι πληροφορίες διαρρέουν, μα είναι παντελώς άχρηστες και κατευνάζουν το μυαλό, οδηγώντας το μακρυά από πολιτικά θέματα. "Η καθήλωσή μας με τα ΜΜΕ θα πνίξει τη θέλησή μας για πραγματική γνώση, κι η κοινωνία θα απορροφηθεί αποκλειστικά με τα διασκεδαστικα (όχι ψυχαγωγικά) θέματα, αποκλείοντας οτιδήποτε φέρει σημασία", είχε πει. Ακούγεται γνώριμο;
Τεράστιος πρόλογος, μα θεωρώ αναγκαίος. Τα βιβλία αυτά, με μια προσεκτικότερη ματιά, δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους. Όπως τόσα παραδείγματα στη ζωή, η τρέλα με τη λογική, το Yin και το Yang, το χάος κι η τάξη, έτσι κι αυτά τα παραδείγματα είναι τα συμπλεκόμενα σημεία της αρμονίας, της μελωδίας πάνω στο πεντάγραμμο του πεπρωμένου. Είναι οι παραπληρωματικές γωνίες μίας ευθείας γωνίας, καλύπτοντας όλο το φάσμα των πιθανών επιλογών. Μία κυβέρνηση, μία μηχανή επιβολής, πρώτα θα απλώσει τον κισσό της στον τοίχο με το καλό. Προσφέροντας τα πάντα, ο άνθρωπος θα σταματήσει να ενδιαφέρεται για τα σημαντικά ζητήματα. Θα κλειστεί στον εαυτό του, θα κοιτάει να περάσει ο ίδιος καλά, και θα αστοχήσει να δει πως, πρακτικά, αυτός είναι το άκριτο "πρόβατο" που δέχτηκε τα δώρα κι αδιαφόρησε για το κόστος. Ένα κόστος υπερβολικά βαρύ να πληρώσουμε...
Έτσι είναι και η σημερινή κοινωνία. Στην προσπάθειά μας να φτιάξουμε την Ουτοπία, θυσιάσαμε πολλά, κι ανάμεσά τους τούς τρόπους αντίστασης σε περίπτωση που συνέβαινε καμιά ανωμαλία στο σχέδιο. Ήταν παγίδα και πέσαμε μέσα. Κι όταν η Ιδεώδης Πολιτεία έγινε η Μητρόπολη του Σκότους, μέσα στον πανικό μας στραφήκαμε στην ίδια δύναμη η οποία μας κατέστρεψε. "Αυτός που θυσιάζει την ελευθερία για ασφάλεια δεν αξίζει τίποτα από τα δύο".
Ο σκοπός αυτού του άρθρου ήταν να αποδώσει σκέψεις και συνειρμούς που έγιναν μετά την ανάγνωση των βιβλίων. Μολαταύτα, πιστεύω πως τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, και δεν πιστεύω σε συμπτώσεις. Προσέξτε λίγο καλύτερα τα "τυχαία" γεγονότα και προσπαθήστε να τα συνδέσετε μεταξύ τους. Έτσι θα ανακαλυφθεί η αλήθεια.
Το κυριότερο, όμως, είναι να παραμείνουμε ο εαυτός μας. Ας μην αλλάξουμε αυτό που είμαστε για κανένα και για τίποτα. Ας παλέψουμε για ό,τι υπερασπιζόμαστε, για την οικογένεια που προστατεύουμε, για τους φίλους που αγαπάμε, για το άλλο μας μισό, έστω κι αν είναι φρούδα ελπίδα για μερικούς. Για τα ιδανικά, για τη ζωή.
Ζήσε, ω Γενναίε Νέε Κόσμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου