Shattered angels of a final fantasy

From the eternal skies

Κι ακόμα θυμάμαι τι λέγαμε, χιλιετίες πριν
Τα σχέδια που κάναμε για την επόμενη της Κολάσεως
Τι θολούρες βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας
Τι θηράματα με το μυαλό μας κυνηγούμε

Ταξιδεύαμε μαζί στην αιχμή του απείρου
Τα οράματά μας μια ζάλη από μπλε και μωβ σταγόνες
Σε μία καταιγίδα χρυσών στιγμών
Σε ένα πηγάδι επικείμενων χαμών

Τα όνειρά μας θρυμματίστηκαν
Έγιναν σκόνη απατηλή
Χρόνια περνούσαν στη διάρκεια μιας αναπνοής
Η κυρά της λίμνης έκοψε τη χαρά στα δυο

Κι όμως, η ελπίδα υπάρχει σε δυο μάτια μέσα
Σε δυο σταγόνες παγωμένου ουρανού
Στείλε μου σημάδι, ω θεά! Δείξε μου το δρόμο
Και βοήθησέ με να αγιασθώ

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, 
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε. 
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. 
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις 
είναι το καταφύγιο που φθονούμε

-Καρυωτάκης