Ο θεός των μικρών πραγμάτων

Σβήσε τα κεριά σου
Και ντύσου καλά
Από την τρισάθλια παράγκα
Θα ανέβουμε στον ουρανό

Θα ξεχάσουμε της μάνας μας τους πόνους
Τις δικές μας σκοτούρες τις βαριές
Το παρελθόν μην το αναπολείς
Αν παρόν δεν θέλεις να το ξανακάνεις

Ας πάμε λίγο νότια
Προς το ποτάμι στις δώδεκα βαγιές
Να ξεφύγουμε σε μια πραγματικότητα ανώτερη
Όπου ο Τζιμ δε μπορεί να σε βρει

Αχ, Λώρα μου, πολλοί επίδοξοι σε προσέγγισαν
Πολλοί τσαρλατάνοι σε περιτριγύρισαν
Ανήμπορη να περπατήσεις, σε έβαλαν να χορεύεις
Και στην προθήκη ο μονόκερος να παραμένει μοναχός

Η ομορφιά δεν έχει μάτια
Η μουσική παίζει χωρίς να κρίνει
Η ζωή θα συνεχίσει, παρά τον πόνο
   που θεωρούμε πως είναι πολύ βαρύς
   πια να αντέξουμε
Γιατί ο κόσμος απόψε φωτίζεται από αστραπές

Αγώνας ταχύτητας

Η σιγαλιά παίρνει φωτιά
Κάτω απ' το φως της νύχτας
Άμαξα μεγάλης ταχύτητας
Σε μια διαδρομή που παγώνει στο χρόνο

Μεταμοντέρνα αποικοδόμηση
Μιας ρομαντικής ηλικίας
Ξεγυμνωμένες προσπάθειες
Μινιμαλισμού σε λα μινόρε

(Όταν προσπαθείς να μιλήσεις έτσι, δε μπορείς να φανταστείς πόσο ψεύτικο ακούγεται)

Ο ήλιος δεν ανατέλλει ζεστός
Ή εγώ δεν τον αισθάνομαι πια
Μια ψύχρα που διαπερνά την ύπαρξη
Κατέβηκε απόψε

Η ζωή μου αλλάζει
Δε μπορώ να θυμηθώ
Πού υπήρχα πριν
Την άβυσσο των ματιών σου

Ενστικτωδώς με τραβάς
Σε μέρη μυστικά κι απόμερα
Μακρυά από τα ασήμαντα
Μάτια των υπολοίπων

Ζήτα μου να σου απαγγείλω

Όλη την Ποίηση

Όχι το Μονόγραμμα - όχι

Δεν είναι για σένα

Τα προσόντα της παρακμής

Αθόρυβα βήματα
Ηχούν εκκωφαντικά
Και παράξενα
Στο ξύλινο πάτωμα

Ένα πορφυρό ρυάκι
Στάζει από τον τοίχο
Κάτω από μία φωτογραφία μας
Σε σχήμα σταυρού

Οι καιροί αλλάξαν
Η εικόνα παραμένει η ίδια
Το τίποτα τείνει στο μηδέν
Σε ένα τώρα που εκτείνεται στο άπειρο

Μέσα στα σκοτεινά
Και γνώριμα δωμάτια
Παραπατώντας προσεγγίζω τα προσόντα της παρακμής
Η κραυγή μου, πνιχτή, χάνεται σ' ένα ονειρικό τοπίο

Ξεχασμένες υποσχέσεις
Η νύχτα περιμένει
Μια πράξη απελπισμένης αυτοπεποίθησης
Φιλί του Ιούδα

Οι φλόγες γλύφουν τις πληγές μου

Panic Attack

Overwhelmed by this complex delirium


Θα έρθει ένα υπέροχο καλοκαιρινό απόγευμα
Μαγεμένος θα ατενίζω τη θάλασσα
Ένα δάκρυ, λευκό και θλιμμένο διαμάντι
Θα πέσει στο πάτωμα
Κι εγώ θα είμαι νεκρός

Φοβάμαι
Το θύμα σαν κοιτάει το θύτη αναλογίζεται ποιος φοβάται
Και ποιος πονάει
Πιο πολύ

Ανηλεής υστερία
Θα πεθάνω
Και δε θα έχω ζήσει όπως ήθελα
Δε θα έχω αγναντέψει το ηλιοβασίλεμα
Το δρόμο
Την άβυσσο των ματιών σου

Τρέχω, αγωνίζομαι να σώσω την πνοή μου
Κατακλυσμένος από ένα σύνθετο παραλήρημα

Κι ο θύτης και το θύμα φοβούνται
Κι ο κριτής είναι ο καθρέπτης
Παραμορφώνομαι, μα η ανάκλαση ακριβής
Το σχέδιο που δεν έβαλα ποτέ

Και πότε θα ξημερώσει η δικαίωσή μου;
Πότε κάποιος θα μου πει ότι έκανα το σωστό;
Ένα κερί δίπλα στο κρεβάτι συνεχίζει να λιώνει
Απόδειξη για το αντίθετο

Πώς θα σωθώ;
Εγκλωβισμένος σε εσωτερική φυλακή
Κελί του μυαλού μου
Σε έναν ελεύθερο κόσμο
Όπου η μόνη μας ελεύθερη επιλογή
Είναι πόσο μισοί θα ζούμε

Σβήνω το κερί και το χύνω πάνω μου
Το σώμα μου ακινητοποιείται
Διατηρεί τη μορφή που πάντα ήθελα
Και ποτέ δεν είχα

¨Ενα δόντι καρφωμένο στο χέρι
Πονάει κι αυτόν που δάγκωσε
Ο λύκος είναι μόνος του
Για να μην τον δει κανείς να κλαίει στο σεληνόφως

Θύλακες του εγκεφάλου εκρήγνυνται
Ένα συναίσθημα παράγωγο, πλέκει χίλια ακόμα
Κρεμασμένος από την αορτή σε έναν πέτρινο τοίχο
Αναζητώ ένα καθάριο άσπρο φως που δεν έρχεται

Σκόρπισέ με στη θάλασσα
Σε μία ελευθερία που δε γνώρισα
Στο πρώτο καράβι που θα μπεις, πέτα το δαχτυλίδι μου
Στην κυρά της λίμνης, επιστρέφω

Μαραμπού

Τα κύματα σταμάτησαν, το βαγόνι βρυχάται
Συμπιεσμένες μορφές για προορισμό ασαφή
Οι λάμπες κάηκαν και τ' άστρα σβήνουν
Ο δρόμος σκοτεινός ορθώνεται, μα άγνωστη η γη

Αν μου κρατούσες συντροφιά η κούραση θα είχε φύγει
Κι η ώρα θα φάνταζε στιγμή
Μα η θύμησή σου, ένα νοσταλγικό μειδίαμα
Δεν απαλύνει την πληγή

Και φτάνεις φτερό, πλουμιστό κι εξωτικό
Στα σπίτια εξεχόντ' αρχόντων
Σαν μαραμπού

Δε θα ήθελες σκληρή την κλίνη
Όμορφο μα άδειο, ένα σπίτι φτωχικό
Εσέ σου πρέπει στέρεα γη, σου είχα πει
Χίλια άστρα σε φωτίζουν στον ανοιχτό ουρανό

Πέρα απ' τη ζωή, στα βαθιά πελάγη
Να σου χαμογελάσω μοναχά
Δυο στροφές κι έναν σκοπό
Απ' το πικάπ σού στέλνω ταπεινά


Και στολίδι στις αυλές κυρίων κι ηγεμόνων
Κι όχι στο φανοστάτη δίπλα μου, είσαι
Μαραμπού

Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό

Και τώρα
Και πάντα
Στην πρώτη τη γραμμή!

Πολύ σκοτάδι μας έπνιξε
Πόσο φως λαχταρήσαμε
Πολλή αλμύρα μας έκαψε
Πολύ κουπί τραβήξαμε

Και τραβάμε και τώρα
Κοιτάμε απελπισμένα αριστερά, δεξιά
Ή και καθόλου. Κι αυτό, νομίζω,
Η απάθεια, η αποστασιοποίηση
Είναι το χειρότερο
Οπότε μην κλείνεις τα μάτια
Γιατί ο τρόμος ορθώνεται και μπροστά σου

Ακούγαμε με μεθυσμένα αυτιά
Και με δακρυσμένα μάτια
Αυτούς που μιλούσαν ομορφότερα
Κι όχι τα ωραιότερα λόγια, τα αληθινά

Ακολουθούσαμε τις λάμψεις
Κι αποδυναμωνόταν ο Κεραυνός
Μα οι λάμψεις οδηγούν στο λάκκο
Που σκάβουμε μόνοι μας

Κι αν είν' ο λάκκος σου πολύ βαθύς
Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς
- Κ. Βάρναλης

Πολύ την πείνα μας χορτάσαμε
Και τραβήξαμε το ψωμί που φτιάχναμε για άλλους
Οι λάμψεις κόπασαν, κι άρχισε η βροχή
Τα κουπιά έσπασαν, ορθώθηκε ο σκλάβος

Πόσα σφαγεία μύρισαν θυμάρι
Και πόσες φορές η μυρσίνη
Η δοξαστική
Λησμόνησε;

Τιμή και δόξα στους πεσόντες
Τους μάρτυρες της Έμπνευσης
Της όμορφης αυτής κόρης
Που πάντρεψε το Χθες με το Αύριο

Το αίμα πήζει στην πληγή
Κι η Ιστορία πάει πάντα μπροστά

Κάποια ξημερώματα σε μακρύ τραπέζι

θά 'ρθουν να καθίσουνε μάνες και παιδιά.

Μέρα αναστάσιμη κι ο λαός θα παίζει

τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά.

Θεατρικός διάλογος

- Αν βγεις στον πηγεμό για την Ιθάκη, έλεγε ο ποιητής, και δε θέλω να περιμένω, όχι άλλο.

- Βγες λοιπόν. Γιατί το βαυαλίζεις;

- Δεν καταλαβαίνεις, δε θα καταλάβαινες ακόμα κι αν σου μιλούσα για ώρες΄. Είναι τόσα πράγματα που σκέφτομαι, τόσα πλάνα που κάνω, και στο τέλος δεν καταφέρνω τίποτα.

- Ζήτω που καήκαμε, δηλαδή;

- ... Η συντροφιά σου είναι πολύ παρήγορη, εδώ, απόψε.

- Θα μου πεις τι σε εμποδίζει;

- ... Ιεριχώ να πηγαίναμε, στα ψηλά ερείπια των Τειχών να ατενίζαμε, αυτό θα ήθελα.

- Και τι μας εμποδίζει;

- Λάθος που βάζουμε στόχους, αφού δε θα τους υλοποιήσουμε.

- Μα, αν δεν προσπαθήσεις έχεις ήδη μοιραστεί την ήττα! Ναι, θα είναι δύσκολος ένας μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά, αν δεν δεις μπροστά θα χάσεις και το πίσω! Ξεκίνα σήμερα, και μη σταματάς! Όταν κοιτάξεις πίσω, θα δεις τι απόσταση διένυσες.

- Παράπονο το έχω, θα καταφέρω ποτέ να γίνω αυτός που θέλω;

- Ρωτάς εμένα, αν θα εκπληρώσεις την ιστορία σου; Σε αυτό συνίσταται η διαφορά αυτού που θα ζήσει ή αυτού που θα επιβιώσει σε μια μίζερη ζωή, αυτού που τον σέρνουν στην αρένα για μια μάχη μέχρι θανάτου κι αυτού που θα μπει στην αρένα με το κεφάλι ψηλά!

- Τότε, γιατί ζουν άλλοι κι άλλοι, κι εγώ επιβιώνω απλά;

- Υφαίνει ο καθένας το δικό του σάββανο, κι ανάλογα με το έργο του ελκύει κοντά του εκάστοτε μνηστήρες.

- Φαντάζομαι ότι πρέπει να το ξηλώσω σε ένα βράδυ και να ξαναρχίσω;

- Χωρίς βιάση, αλλά και χωρίς σταματημό, αργά και σταθερά, ναι.

- Ψωμί έχει η υπόθεση, αλλά ναι, θα προσπαθήσω.

- Ω ναι, είναι μακρόχρονη διαδικασία,, μα το αποτέλεσμα πολύ καλύτερο απ' ό,τι αν δεν προσπαθούσες. Χαιρέτα το Γενναίο Νέο Κόσμο που ορθώνεται μπροστά σου!

 

 

Green sleeves waving

Madmen raving

Through the shattered night

 

Οι μέρες που άλλαξαν τον κόσμο

Σήμερα συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

"Καταραμένοι να 'στε, μπουρζουάδες, εσείς που μας παίρνατε το ψωμί από τα χέρια. Τελειώσατε κύριοι, ο κόσμος σας ο γερασμένος έγινε στάχτη.
Τώρα είμαστε εμείς, ο ανθός της γης, που εκπληρώνουμε τα χρέη μας στην αρμονία του όμορφου αυτού κόσμου

Χαίρετε, κολασμένοι της γης! Δεν έχετε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας! Η ελευθερία μας περιμένει ,σαν ένας φοίνικας αναγεννάται από τις φλόγες του παλιού!

Ο ιδρώτας, δικός σου ιδρώτας. Το αίμα, από την μεγάλη σου κόκκινη καρδιά. Κάθε δάκρυ που έχυσες, εκατό φορές θα ξεπλυθεί.

Έφυγαν οι πεινασμένοι λύκοι. Ώρα για τις ομορφότερες μέρες να έρθουν."

"Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Σε ποιο μέρος, ποια εποχή, οι προλετάριοι ποιας χώρας θα το τελειώσουν, δεν έχει σημασία. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράκτηκε"
Β. Ι. Λένιν

Περιπατήματα μιας στάσιμης εποχής

Άγνωστα βήματα στην ίδια πόλη
Β - Υλικό και πανκ ροκ σκηνή
Ερωτικές σκηνές κάτω απ' τα νέον φώτα
Λαϊκό προσκύνημα στη μετα-grunge εποχή

Είδωλα σκουριασμένα κι ιπτάμενες σαΐτες
Ο αέρας σέρνει τη σημαία λευκή
Άφωνοι προφήτες, σας πρόδωσε ο θεός σας;
Η πάλη στα δικά μας χέρια, πολεμική ιαχή

Εσωτερικότητα στο άγριο έξω
Κι ο θάνατος σωριάζεται νεκρός
Ζούμε χρόνια μιζέριας, γεμάτα ευτυχία
Τρεις το πρωί στο έρεβος βρίσκουμε το φως

Χάνεται το μέτρημα, τα χρόνια τα πέτρινα
Που ενωθήκαμε εις σάρκα μίαν
Κατακόμβες υπό το φως φθορίου
Θυμίζουν την ξεχασμένη νηνεμία

Νουάρ σκιές, φώτα και λοιπά
Ξεκούρδιστος πομπός να παίζει ένα σκοπό
Η αϋπνία, αιώνες τώρα, αλήθεια, η μόνη αληθινή
Το άδειο σπίτι με προσκαλεί να μπω

Κ. Π. Καβάφης

Εκνευρίστηκα
Κι απογοητεύτηκα
Μαζί σου

Αλήθεια, τι νέα τρέλα θα κάνεις
Για να ικανοποιήσεις τη μονοτονία σου;
Τι νέος επίδοξος Οδυσσέας σε συντροφεύει;

Τι νέο αμπέχωνο κρέμεται στους ώμους σου,
Από το χέρι σου,
Μες στην αγκαλιά σου;

Ανόητα βήματα μιας ανόητης
Κι ανούσιας καθημερινότητας
Αλήθεια, γιατί ξέχασες ποια είσαι
Όπως σε θυμάμαι
Εγώ;

Μη βιαστείς να μου πεις
Ότι οι άνθρωποι αλλάζουν
Γιατί τα βήματα γίνονται και προς τα πίσω

Κι εγώ άλλαξα
Και θα με αγαπούσες
Περισσότερο. Γεια σου τώρα
Ευχαριστήσου τη δεύτερη λύση.

The Rains of Castamere

And so he spoke, that lord of Castamere

Δεν έχει πλάκα;
Δεν είναι αστείο όταν, εκεί που περιμέναμε τον κόσμο τόσο γεμάτο, αδειάζει; Όταν βλέπουμε, πίσω απ' το κενό, έναν κόσμο ολόκληρο;
Δεν είναι φαιδρό το γεγονός ότι, όταν θυμόμαστε ποιοι θέλαμε να γίνουμε τότε, τώρα που το κατακτήσαμε καταλαβαίνουμε ότι δε μας γεμίζει;
Και πώς γυρίζουμε πίσω;
Και πώς διορθώνουμε τα αδιόρθωτα;
Και πώς γλιτώνουμε από τη πορφυρή αυτή βροχή που μας ραίνει από πάνω;

Δεν έχει πλάκα όταν, για να γίνεις αυτός που θέλεις, χάνεις την ψυχή σου; Είναι το κυνήγι της Αμαρτίας, που γνώρισες την Κόλαση κι έχασες τον Παράδεισο, που γεύτηκες το απαγορευμένο και σε τύφλωσαν οι Ερινύες, που τόλμησες να αδράξεις τη μοίρα σου και σε δικάζουν οι Ευμενίδες.
Και ξέρεις ότι η δίκη αυτή δεν θα σε αθωώσει.

Και τώρα, πάνω στο λόφο, με το βλέμμα προσηλωμένο στη βροχή (οι ψιχάλες πάντα παίρνουν τη μορφή σου, όπως στροβιλίζονται στον κατάμαυρο ουρανό), σε θυμάμαι. Θα ήθελα να δω τα μάτια σου για μια τελευταία φορά, να χαθώ στην άβυσσό τους για κάποιες στιγμές - ή μερικές ώρες; Ή χρόνια ολάκερα; - να ατενίσω αυτές τις δύο σταγόνες ουρανού. Μα δεν είσαι εδώ. Κι εγώ πρέπει να συνεχίσω. Σε αφήνω με ένα ρόδο κι ένα ξίφος.

Προχωρώντας, ξανακούω τα λόγια:

And who are you

That I must bow so low?

Only a cat of a different coat,

That's all the truth I know.

In a coat of gold or a coat of red,

A lion still has claws,

And mine are long and sharp, my lord,

As long and sharp as yours

Φορώ το κράνος μου και αφήνω τη βροχή να με αγκαλιάσει.
Γελώ πικρά καθώς οι σταγόνες μού δείχνουν το δρόμο.

Το σημάδι του Νότου

   Εκεί, στη μέση του άγνωστου απείρου, εκεί όπου έφτασε όσο κανείς, αναρωτήθηκε: Και τώρα τι;
   Και δεν ήταν εύκολο να απαντηθεί. Έπρεπε, πρώτα, να αναλογιστεί πώς έφτασε εδώ. Θυμήθηκε τις φωνές, τις παρακλήσεις, τις απειλές. Ακόμα έκαιγαν στα αυτιά του τα πύρινα λόγια τους, όταν τον "συμβούλευαν" να γίνει σαν αυτούς, όταν του ζητούσαν επίμονα - πολλές φορές και βίαια - να απαρνηθεί τα πιστεύω του, το παρελθόν του, την ίδια του τη ζωή, να ακολουθήσει γνώριμα μονοπάτια, τόσο μακρυά από αυτό που ήθελε.

   Μα πάντα υπήρχε αυτή η φωνούλα μέσα του: Μην ζεις για την ευχαρίστηση, ειδικά των άλλων.  Κάνε τη ζωή σου το θησαυρό σου.
   Κι έτσι έκανε. Θυμήθηκε τον εαυτό του, όπου στα δεκαοκτώ του ξεκίνησε για το μεγαλύτερο της ζωής του ταξίδι. Τώρα, που πέρασαν τόσες μέρες - ή μήνες; - ή αιώνες; σκέφτηκε την πυξίδα του, το φάρο που έκαιγε μέσα του. Κοιτώντας πίσω του, ο Σταυρός του Νότου, επιβλητικός, ακίνητος, προπομπός του τέρματος, τον κάλεσε να μαζέψει την άγκυρα. Στο άγνωστο σκοτάδι τώρα έκαιγε μια μικρή φωτιά, ένα καθάριο φως. Τόσο χρειαζόταν για να σαλπάρει.
   Κι έτσι έκανε.

Γράμματα στο ημίφως

Where have all the years gone?
Κάποτε ονειρευόμουν ταξίδια
Κάποτε ήθελα περιπέτεια
Και τίποτα στον κόσμο
Δε θα μου το αρνούνταν

Έβλεπα τη ζωή μου σαν μυθιστόρημα
Όπου ο χαρακτήρας μου εκτυλίσσεται
Σε βάθος σελίδων
Κι όταν ξαναγυρνάς στην αρχή
   Τον αντιλαμβάνεσαι εντελώς διαφορετικά
   Με τις καινούριες γνώσεις που απέκτησες στη διαδρομή

Ακόμα ονειρεύομαι τα ταξίδια
Και την άπιαστη γητεύτρα, την περιπέτεια
Αν κι άρχισαν να φεύγουν πιο μακρυά, στο μέλλον
Ένα μέλλον που δε θα 'ρθει από μονάχο του
   Αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς

Μα τώρα γύρισα
Οι τοίχοι οι γαλάζιοι τόσο απόκοσμοι
Κι η μωβ πρόσοψη συνδυάζεται με τα συναισθήματα

Είναι μια αρχή - μα κι οι αρχές δε χρειάζονται τέλος πιο μπροστά
Και με νέα χρώματα, με νέο βλέμμα
Αγκαλιάζω την Ιθάκη
Που δεν έχει άλλα να προσφέρει

Πύλες της Βαβυλώνας

Κάτω από τον καυτό ήλιο
Από κτίσεως ζωής
Όταν ο κόσμος ήταν ακόμα από μέλι και γάλα

Μπροστά στα κουρασμένα μας μάτια
Και το καραβάνι που μας σέρνει γονυπετείς
Ορθώνονται οι Πύλες

Τεράστιες, αιθέριες, εμπόδιο
Εμπόδιο στην βασιλεία
Της ευτυχίας και του πόνου,
Της μακαριότητας και της αμαρτίας,
Της ζωής και του θανάτου.
Βουτήξαμε στο δεύτερο
Και τα μάτια μας δακρύσαν

Ένα βασίλειο της αμαρτίας
Μέσα στον Παράδεισο αγγελικά πλασμένο
Η άμμος, οι κόκκοι της
Λιγότεροι από το αίμα που χύθηκε για να ορθωθεί

Από τα βαθιά σε καλούν να έλθεις
Σου τάζουν αθανασία, σου τάζουν αμαρτία
Σε έναν κόσμο νεκρών,
Όπου τίποτα δεν είναι αληθινό

Παιχνίδι των αισθήσεων
Εσύ είσαι εγώ
Που βγαίνει από το πέπλο;

Πήγαινε κοντά του
Χίλιες και μία νύχτες σε ένα καρδιοχτύπι
Η δύναμη που ήταν εδώ
Σε σαγηνεύει, σε τυλίσσει, σε τραβά

Κοιμήσου με αυτό, και πρέπει να πληρώσεις
Μια ζωή φλόγας και πυρκαγιών
Για μια ζωή ευτυχίας

Ο διάβολος είμαι εγώ
Και κρατώ το κλειδί
Της Βαβυλώνας

Λεγεώνες του λυκόφωτος

Η ώρα έφθασε
Κι οι μοίρες συμφωνούν
Τέλος πια οι αιώνες
Των φλέγοντων γαλαξιών

Πού είναι οι χθεσινοί μου φίλοι
Δε γνωρίζω. Η κουρτίνα δε θα άφηνε το φως να μπει
Γιατί περιμένω κάποιον να βγει πρώτος;
Δε θα έπρεπε να είναι πάνω τους η ευθύνη

Ακούσαμε το κάλεσμα, το μήνυμα τόσο καθαρό
Κι ο χρόνος τρέχει. Τρέχει
Τόσο γρήγορα
Που δεν καταλαβαίνεις τα χρόνια που περνούν
Πάμε

Κόντρα στον άνεμο προχωράμε
Ελπίδα στις καρδιές κρατάμε
Ένας ήλιος μάς καθοδηγεί, ένας μικρός, αυτός ο μέγας
Ξεχνάμε τη λύπη, έφυγε για πάντα αυτό το τέρας

Ο τροχός του Χρόνου ξαναγυρνά απόψε
Όποιος τη δύναμή του δοκίμασε
Ποτέ δεν ξαναήλεγξε τη μοίρα του

Δεν είναι όλοι οι περιπλανώμενοι χαμένοι
Ξεχασμένες μορφές υπάρχουν και στους νικητές
Κοιτώ στα μάτια τον ξένο, τον εαυτό μου. Ο καθρέφτης δε λέει ψέματα
Είμαι σίγουρος για σένα

Αγγελτήριο από τις επάλξεις

https://patratora.gr/archives/210709

Αυτή η δημοσίευση δεν είναι ποιητική ούτε στο ελάχιστο.

Περιστατικά σαν κι αυτό έχουμε δει πολλά. Τι κάνουμε;

Η κοινωνία ως έννοια λειτουργεί (αρχετυπικά τουλάχιστον) με αλληλεγγύη ανάμεσα στην τάξη του μόχθου.

Αν η θέση μας στην Ιστορία δεν είναι αυτή, τότε είναι η απάθεια. Κι ο απαθής δεν αξίζει ούτε τα καλά.

Ποια μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης μπορεί να υπάρξει αν όχι η ανατροπή της αιτίας όλων αυτών;

Όποιος δε μοιράστηκε τη μάχη θα μοιραστεί την ήττα.

Η μπαλάντα μισής ζωής

Αν δε βγαίνει απ' τα ενδότερα της ψυχής σου
Και σε αντίθεση με ό,τι λένε αυτοί που
"νοιάζονται" για σένα
Μην το κάνεις.

Αν πρέπει να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος όλος
Μην το κάνεις
Όπως κι αν φοβάσαι
Κάπου βαθιά μέσα σου
Ότι κάποιος θα σε ψέξει

Αν η ζωή μας είναι για να μπαίνει
Σε ξένες ράγες
Καλύτερα να πάμε με τα πόδια

Γιατί αυτό το κάτι
Που βρίσκεται μέσα μας
Τόσο βαθιά όσο το σκεπάζουμε εμείς
Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός
Οτιδήποτε άλλο
Είναι αντικλείδια
Που ποτέ δε θα ανοίξουν την πόρτα μας

Οτιδήποτε άλλο
Είναι αναλγητικό
Για μια πληγή που κακοφορμίζει
Χωρίς τη σωστή φροντίδα

Πείθουμε τους εαυτούς μας
Για κάτι που κάνουμε με μισή καρδιά
Κι όταν γίνεται
Έχουμε μισή χαρά

Αν δε μάθεις να κάνεις
Απέναντι σε όλους
Κόντρα σε όλα
Με την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή
Αυτό που ενδόμυχα ψυχορραγείς να έχεις

Αντί να ζεις
Καθυστερείς το θάνατό σου
Σε μισή, βαρετή επιβίωση

Ain't that the perfect crime?

Scavenger

Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι η αρετή (όπως και κάθε άλλο χαρακτηριστικό μας) εκδηλώνεται μέσω της "καθ' έξιν" δραστηριότητάς μας.
Το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε είναι διαλεκτικά δεμένα. Το να αφαιρούμε το ένα θα κατέστρεφε και το άλλο, είτε σε κάποιον άλλο είτε σε εμάς τους ίδιους.

Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: Πρώτον, προσπαθούμε σε αυτή τη ζωή να κάνουμε πάντα όπως μας ορίζει ο χαρακτήρας μας. Αν πράξουμε κατά αυτού, ξέρουμε ενστικτωδώς ότι είναι λάθος και προσπαθούμε να το αλλάξουμε.
Δεύτερον, και σημαντικότερο, στην εξελικτική πορεία μας πάντα διαμορφωνόμαστε. Οι συνήθειές μας, οι σκέψεις μας, η συνείδησή μας πάντα εξελίσσεται, είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Τα όρια αυτά τα βάζουμε εμείς. Προσωπικά, επιλέγω να διαμορφώνομαι με τρόπο ώστε το καλό να σημαίνει προσωπικά να είμαι ανώτερος, αλλά ενταγμένος σε ένα ανώτερο σύνολο για το οποίο παλεύουμε όλοι μας. Το αύριο που ονειρευόσουν χθες είναι το σήμερα για το οποίο παλεύεις.

Βλέπω γύρω μου έναν όμορφο κόσμο, που τέλεια συνδυάζει τις ατέλειές του! Κι εγώ, μια απ' αυτές είμαι, άλλωστε.

Εσύ, εκεί μακρυά! Σε αφήνω με ένα μεγάλο φιλί κι ένα μεγαλύτερο χαμόγελο. Είμαι καλά! Ελπίζω να είσαι ακόμα καλύτερα.
Σε φιλώ

Φοράω το σκισμένο μου τζιν, τα φθαρμένα μου παπούτσια και τα γυαλιά μου. Πηγαίνω στη Σκάλα προς τον Ουρανό. Βγαίνω στον τέλεια ατελή κόσμο γύρω μου και τον χαιρετώ που με αγκαλιάζει.

Scavenger Have you heard?! I'm shifting through your trash still i'm gonna make it last Well, Scavenger survivor's Find their way!

Guilty feet have got no rhythm

Σε βλέπω να απομακρύνεσαι
Προχωρώντας κατά μήκος της ομίχλης
Δύο, τρία, τέσσερα τα βήματά σου
Έφυγες από μένα

Ίσως φταίει η πανσέληνος
Που σε ντύνει τόσο στοργικά

Όλα υπέροχα,
Ναρκωμένοι όπως είμαστε
Μακρυά από τη ζωή μας
Και εμφανίζεσαι εσύ

Σαν θύμηση από το χθες
Σαν όραμα απ' το μέλλον
Σαν όνειρο ανεκπλήρωτο
Ενός παιδιού που φοβάται στο σκοτάδι

Τέλειωσε το κομμάτι
Κι εμείς ακόμα στην πίστα
Τελείωσε η ζωή
Κι εμείς κοιταζόμαστε από μακρυά

Το να μένεις ακίνητος
Σε έναν κόσμο που πάει προς τα πίσω
Σε σέρνει κι εσένα μαζί

In trance

Στ' αστροφώτιστα βάθη του διαστήματος
Υπάρχουν διάττοντες αστέρες
Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος
Τρέχουν καθ όλο το μήκος της ύπαρξης

Είναι βράδυ∙ κι από πάνω μας περνάνε
Για μια στιγμή - κι ύστερα ξανά σκοτάδι
Μια στιγμή∙ κι από την υψίστη σιγαλιά
Φωτίζεται η γη ως τα έγκατα του Άδη

Την ησυχία σπάει μία νότα
Αιθέρια, ίπταται, ταλαντεύεται και άρχει
Της γεμάτης μας ζωής το νόημα δείχνει
Ίσως το μήνυμα εξ' αρχής υπάρχει

Και μια νέα μέρα ανατέλλει θαρραλέα
Φωτίζει της ψυχής μας γωνίες σκοτεινές
Και μας δείχνει το δρόμο για τις λεωφόρους των ονείρων
Για αυτούς που βλέπουν μακρυά με ήρεμες καρδιές

Η πλάση μας αγκαλιάζει -
Κι εσένα περίλαμπρη με φόρεμα σε ντύνει
Στα σύννεφα αγγίζεις λίγη από την ουσία του θεού
Και στον αφρό της ακρογιαλιάς σε αφήνει

Αναδύεσαι αστροφώτιστη και ρόδα στοργικά δωρίζεις
Τα όπλα μου στην άμμο πετώ, έφτασα
Επιτέλους
Στην ακρογιαλιά σου προσκυνητής

Παραλήρημα επί σκηνής

"... Κι υπάρχουν όντως πολλές στιγμές που θα νιώσουμε αδύναμοι, μικροί ή ακόμα κι άχρηστοι. Γιατί αυτό θέλουν εκείνοι.

Βάφουν τον κόσμο με σκιές. Και μας λένε να είμαστε κοντά στο φως. Στο δικό τους φως. Μας λένε ότι στις σκιές υπάρχει το κακό, για να κρύψουν ότι η πηγή του κακού, όλων των δεινών, είναι αυτοί.

Μας τρομοκρατούν και επιδιώκουν να γίνουν οι πάτρωνές μας. Θέλουν να είμαστε δουλικά υπόχρεοι σε αυτούς, γιατί 'μόνο αυτοί ξέρουν'. Θέλουν οι σκιές μας να είναι ψηλότερες από τις ψυχές μας. Μα κάτι μέσα μας φωνάζει ότι δεν είναι αλήθεια αυτό.

Κάτι μας τραβάει προς τις σκιές.

Κι όσοι από μας πήγαν στις σκιές ανακαλύπτουν τα ψέματά τους, βλέπουν τι υπάρχει πραγματικά: ένας κόσμος γεμάτος δυνατότητες, μια πηγή αστείρευτη από ό,τι έχουμε ανάγκη. Και τότε βλέπουμε καθαρά ποιος είναι ο εχθρός μας.

Μα για να το κάνουμε αυτό πρέπει να έχουμε δύναμη. Και για να έχουμε δύναμη πρέπει να έχουμε ένα όραμα. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Κι όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε.

Σας ευχαριστούμε που είστε μαζί μας απόψε. Το επόμενο κομμάτι είναι το Dream On".

Dreamspace

Από την ταπεινότερη λίθο της γωνίας της γης
Έως το υψηλότερο στρώμα της θερμόσφαιρας
Από τα πέρατα του ορίζοντα
Έως το βαθύ άγνωστο

Υπάρχει αυτή η υπέροχη ισορροπία
Κι αυτή η ισορροπία μας διδάσκει
Η αρμονία που ανήσυχη κοιμάται
Κατά την τέταρτη διάσταση

Κι όπως αρμενίζουμε
Στα πέρατα των ονείρων
Με οδηγό την πυξίδα των επιθυμιών μας
Μόνοι, σε ένα πλήθος

Δεν σταματά να με σαγηνεύει
Η λάμψη σου από μακρυά, ω Αλεξάνδρεια
Τι πράγματα κάναμε, ω θεοί, για μια υπόσχεση
Κι ένα άσμα

Θα ξαναδούμε το ουράνιο τόξο στο σκοτάδι,
Γλυκύ μου έαρ; Θα ξαναταξιδέψουμε
Σε ένα σύννεφο στον μενεξεδένιο ουρανο;
Θα ιππεύσουμε ξανά την κυματώδη πλανεύτρα
   με το Σταυρό του Νότου οδηγό;

Γέρασα, ω Καλυψώ. Τα άσπρα μου μαλλιά μπλέκονται στο τιμόνι
Γονατίζω από την αλμύρα του σκοτεινού κι υγρού μου τάφου
Τα ύψη τα φοβάμαι. Μα με φόβισα κι εγώ
Η αέναη φωτιά κατατρώει τη σάρκα

Dream on a cloud above the Red Square

Black lives on parade

Tired of all this crude charade

Everyne involved but none to save

Some bad demands, the herd shall cave

Fear is the new leader we follow

All the problems we swallow

Narrow paths lead to narrow lives

Sleepless dreams till the sun shall rise

We all wait for something to change

Yet we're afraid to be the start

Always looking for a knight -

The dragon we have become

And who's to save us

When we fall into the well?

And who's to say how it should be

When all things point to the other?

And who's to say how dreams should feel

When reality makes us kneel?

And who's to hold us by the sword

When we contemplate the stars

   but the lions within us roared?

While it can seem so hard now

I've got a feeling

We ain't meant to live this way

Don't tell me it's too late

'Cause I feel it too

We all love to hate

And let others lead the way

Whisperless dreams

You told me once
Love is at your first glance
Under the moonspell your kiss is a bait
It would forever bind my fate

Dark reflections in a mirror
Your crystal smile made my life clearer
What once was sweet and pure
Is now the poison rather than the cure

All that lives is destined to die
Rain shall fall, tears from the sky
Don't trust the sages, relics from the past
Nothing born in this world shall last

So never mind the darkness
This world is made of madness
Light is in the dark corridors of mind
Waiting for cloudy eyes to find

Don't cry, sweet child

Love, always

Axl

Still embers glow

Τα αγκάθια μπλέκονται στο κεφάλι σου
Σε κάνουν να μαρτυράς με χέρια διάπλατα ανοιχτά
Κοιτάς ψηλά - σε άγνωστους γαλαξίες
Ελπίζοντας να σε υποδεχτούν

Εύχεσαι να μην ήσουν εσύ
Κι ο πόνος σου να πάει σ' άλλους
- Γιατί, άλλωστε, να μην πατάς σε μαρμάρινα δώματα
Όταν τ' αξίζεις; -

Οι χρυσές γραμμές του δειλινού σταματούν
Κι η αρμονία σε καλεί να εκπληρώσεις το χρέος σου
Το εγώ σου υπερεγώ ήθελες να κάνεις
Μα αυτό σε έκοψε ώσπου μάτωσες

Κι όλα τα κρίματά σου γράφτηκαν στους τοίχους
Μιας μαύρης ζωής με ματωμένα δάχτυλα
Δε μπορείς να σταυρώσεις τους νεκρούς
Χωρίς να βάλεις τα καρφιά σου

Φύγε τώρα. Καλύτερα
Να παλεύεις σε αυτή τη ζωή
Παρά να προσδοκάς ένα βασίλειο
Στους αιθέρες, ένα βασίλειο του τίποτα.

War

Μπορείς να μετρήσεις τους νεκρούς σου
Και να σου βγουν λίγοι
Αν μετρήσεις τους ζωντανούς
Βγαίνουν λιγότεροι

Ό,τι καλό έβγαλε η ανθρωπότητα
Καταστρέφεται σε λιγότερο από το τελευταίο μας καρδιοχτύπι
Ό,τι υπέροχο γέννησαν τόσες γενιές της τάξης μας
Γίνεται κρέας στη μηχανή τους

Καλούμαστε να παλέψουμε
Για ό,τι δεν είχαμε ποτέ
Μα και μετά, πάλι δε θα το έχουμε
Και κοίτα αυτούς, χαμόγελα σ' έναν κόσμο δακρύων

Δες τους άνδρες σου να παλεύουν
Δες τις γυναίκες σου να κλαίνε
Δες τα παιδιά σου να πεθαίνουν
Δε μπορείς να εμπιστεύεσαι την ελευθερία σου αν δεν την έχεις

Μα τα χέρια μας δεν είναι δεμένα
Για να έρθει η ηρεμία θέλει αναταραχή
Για να έρθει η ειρήνη θέλει επανάσταση
Για να έρθει το αύριο πρέπει να παλέψεις το σήμερα

My hands are tied 
The billions shift from side to side
And the wars go on with brainwashed pride
For the love of god and our human rights
And all these things are swept aside
By bloody hands time can't deny
And are washed away by your genocide
And history hides the lies of our civil wars

My hands are tied

For, all I've seen has changed my mind

But still the wars go on, as the years go by

With no love of God or human rights

And all these dreams are swept aside

By bloody hands of the hypnotized

Who carry the cross of homicide

And history bears the scars of our civil wars

What's so civil about war, anyway?

Θα υπήρχαν μικροί Αϊλάν αν δεν υπήρχε ο πόλεμος;

Ακόμα περισσότερο, το σύστημα που τον γεννά;

Χίλια μίλια πέρα απ' τις Εβρίδες

Ποιος ρήγα γιος θε' να σε πιει σ' ένα ποτήρι;

Νύχτα. Υγρασία, καταχνιά και ψύχρα.

Τα κίτρινα φώτα του λιμανιού

Όμοια με όνειρα κλινήρη

Χάνονται από τα κύματα που σκάνε στον όρμο

Του Πορτ Πεγκάσου, τα μεσάνυχτα.

Βρεγμένοι, κρατιόμαστε από το σκοινί

Κόντρα στον άνεμο που λυσσομανά

Με την ελπίδα ότι αυτό
Δε θα είναι το τελευταίο μας ταξίδι

Ο καπετάνιος μας κοιτάει από τη γέφυρα

Άνδρας σωστός γερόλυκος

Τα χρόνια του τα έφαγε η θάλασσα

Κι αυτός την ερωτεύτηκε αρρωστημένα

Μας κοιτά. Θέλει να δει αν θα σηκώσουμε το πανί

Κόντρα στο Σιρόκο

Να καταφύγουμε στα λιμάνια της Ανατολής
Για το εμπόρευμα τ' αφέντη

Κι είναι αλήθεια, όταν δεν έχεις τίποτα

Παρά μόνο τη ζωή σου που παλεύεις να κρατήσεις

Καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πραγματικά μόνος -

Έχεις τους συντρόφους σου μαζί.

- Ως πότε; φωνάζει ο νεότερος

Θα σηκώνουμε αυτού του στεναγμού τους πόνους;

Αυτή είναι η ζωή. - Δεν είναι αυτή η ζωή!
Δεν γεννηθήκαμε να πεθαίνουμε σκυφτοί!

Το φεγγάρι χλωμό τρέχει ανάμεσα στα σύννεφα

- βγήκαμε ανοιχτά -

Κι αφήνει το γλυκόπιοτό του ασήμι

Στην ανταριασμένη θάλασσα.

Αυτή, σαν διψασμένη από καιρό,

Σαν έτοιμη από αρχής της Φύσης,

Το φιλά στα χείλη της με βρυχηθμούς.

Τα στεγανά του βαποριού χάνονται

Θαρρείς πως το μεταλλικό φέρετρο αυτό

Σημαδεύει την άβυσσο

   Κι εμάς μαζί.

Ο χρόνος σταμάτησε - 

Ή δεν υπήρξε ποτέ;

Όταν η ζωή σε καλεί πίσω

Καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει θεός.

Κόρη, σε θυμήθηκα κι απόψε
Στο γιόμα της ζωής μου

Να χορεύεις με την αγνότητα της θεϊκής σου λάμψης

Τα μάτια σου, δυο σταγόνες ουρανού

Λίγη απ' την ουσία του θεού

Πέσαν για λίγο πιο βαθιά, στο βυθό που πνίγηκα

   Όταν έψαχνα να σε βρω.

Wheel of Time

Αφέντη της ζωής, Χρόνε,

Που ματαιώνεις ό,τι καλύτερο κάνουμε,

Στα χέρια σου παραδίνομαι
Να με βγάλεις από το τέλμα αυτό

Γιατί δε μπορώ να είμαι άλλο πια ολόρθος -

Κάποτε λυγίζουν κι οι παράλληλες γραμμές

Τέμνονται, και η απόσταση μεταξύ του τότε και του τώρα

Μοιάζει απτή, σαν ο αέρας να μπορεί να κοπεί με μαχαίρι

Ο μελλοθάνατος σε χαιρετά από τη φυλακή

Σε δέχεται σαν παλιό φίλο που επιτέλους ήλθε να τον λυτρώσει

Ο νεκρός σε θυμάται, σε αναζητά, μιας και του τελείωσες

Εγώ πού είμαι; Τι κάνω;

Γιατί δίπλωσα στο πάτωμα;

Έρχεσαι; Ή έχω ακόμα λίγο;

Τον τροχό σου γυρνάς ξανά, τις μοίρες μας αποφασίζεις

Εσύ, η τέταρτη διάσταση! Η σταθερά μεταβλητή!

Γυρνάς, και ξανά στο διάβα σου ξαπλώνουμε
Χωρίς μέτρο ή ρυθμό, απαγγελλόμενα χωρία στη μελική σου ποίηση.

Πηδώ στο μέγα Άπειρο, χωρίς να ξέρω τι θα κάνω.

Τι έπαθαν τα όνειρά σου; Πραγματοποιήθηκαν ή ακόμα;

Απόγευμα στο δέντρο

Απόγευμα·
Κι όπως ο ήλιος ξεπεζεύει το άρμα του
Και ξαπλώνει πίσω από τα βουνά
Της Αίτνας
Κι η μικρή αυτή πόλη
Η μεγάλη λεωφόρος των Ονείρων εδώ
Φωτίζεται περίλαμπρη υπό το θριαμβεύον σκοτάδι
Χαίρομαι για το opus που ξετυλίσσεται
Τώρα που έπεσαν κι οι τελευταίες νωχελικές πινελιές

Κι είναι απορίας άξιον πώς είσαι τόσο μόνη σου, και τόσο
Μαζί μου: Τόσο ανεξάρτητη, τόσο αδάμαστη, τόσο ωραία.
Ο Έρως περίλαμπρος εκτόξευε τα βέλη του
Από τη χρυσή του φαρέτρα, προς όλες τις κατευθύνσεις
Και με συνέδεσε με το λαμπρότερο άστρο, το εγγύτερο
-Και συνάμα τόσο μακρινό -
Αστέρα.
Μα δεν είναι πια η ώρα για θεούς κι αγγέλους -
Δεν πάτησε στη γη πιο γενναίο, πιο άγριο πλάσμα από τον άνθρωπο.

Μπροστά μου το δέντρο ορθώνεται αγέρωχο
Και μέσα από τα πλουμιστά κλαδιά του
Ο ήλιος παιχνιδίζει στους τοίχους του σπιτιού μου
Και τα σχήματα που ραίνει είσαι εσύ -
Απόδειξη ότι ήσουν εδώ.

Ας αφήσουμε το πώς πρέπει να γράφεις -
Η ποίηση παίρνει το ύφος που θέλεις εσύ
Για αυτό κι η ποίησή μου
Ενσαρκώνει εσένα, ω puella
Όπως είπε από την εξορία κι ο Ρωμαίος,
Ο έρωτας είναι πόλεμος
Κι ο στρατευμένος αγαπά διπλά

Παρατήρησα πως η ποίησή μου
Έχει Μούσα εσένα
Έλα ξανά, Τέχνη της Ποιήσεως,
Και δώσε μου πάλι πνοή
Γιατί οι καιροί είναι τόσο αντιποιητικοί
Κάνε με να υμνώ τον πολυμήχανο λαό
Που, σαν κι εμένα, παλεύει για τα όνειρά του
Όρθιος, δάδα ελπίδας μες στο σκότος
Και ξαπλωμένος κάτω από το δέντρο,
Τον έναστρο ουρανό

Στήνει καζούρα στην πλατεία η γαλαρία
Σε τρίτη σύνοδο Αφροδίτη κι Ουρανός
Τέσσερις τοίχοι η καινούρια μου εξορία
Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός

Shadow of your love

Now I'm reckless
Gonna have some fun

Η χαμένη ανάκλασή μου στον καθρέφτη θρυμματίστηκε
Κάτω από το βάρος
Της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι.

Ναι, γελάσαμε, πόσο φαιδρό!
Τώρα αρχίζουν τα καλά
(και ποιος ξέρει πόσο καιρό αδημονώ ν' αρχίσουν...)

Βρίσκω σιγά-σιγά τον παλιό μου εαυτό,
εξελιγμένο, σε νέο ποιοτικό στάδιο.
Γύρισα, ή, τουλάχιστον, γυρίζω.

A serious house on serious earth

Υπάρχουν περισσότερα στον Ουρανό και τη Γη,

Οράτιε,

Απ' όσα ονειρεύεσαι στη φιλοσοφία σου.

Αν κατέβαινες από τα χρυσά σύννεφα,

Έτσι όπως κλέβεις ένα κομμάτι ουρανού

Για το μαξιλάρι σου,

Στάσου μετέωρος κι αναλογίσου:
Υπάρχει στάση; Ή είναι μόνο εν κινήσει

Η Ιστορία;

Sacred Worlds

Carry on the flame
It's not over now
Watch me, I will rise
Time to reveal now


Όταν είσαι μόνος σου εκεί έξω
Και δεν ξέρεις πού να πας
Έλα να κάνεις ένα ταξίδι μαζί μου
Στον αυριανό κόσμο

Έναν κόσμο χωρίς πόνο
Χωρίς φευγιό, χωρίς δυναστείες
Χωρίς νεκρά παιδιά
Στις ακτές του σήμερα

Κι αν ήθελες, μπορείς
Ό,τι λέω να το καταλάβεις
Να παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις
Για τον αυριανό κόσμο

Η επανάσταση είναι η μεγαλύτερη μέθη
Της ανθρωπότητας
Αυτός που τη γεύτηκε μια φορά
Δεν ξεχνάει ποτέ τη μέθη της

Αυτός ο ιερός κόσμος
Είναι μέσα στη γροθιά σου
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει

Maiden's Tower sunset

Αν ένα πράγμα κρατήσεις από εμένα, αγάπη μου, είναι ότι οι θεοί πεθαίνουν κι αφήνουν τη θέση τους στον άνθρωπο. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ο δρόμος χαράκτηκε.
Σε φιλώ, να προσέχεις. 

Σαράγεβο

Μη μιλάς
Άλλα ψέματα δεν τα ανέχομαι
Με κλειστά μάτια βαδίζω στο άγνωστο
Έναν εφιαλτικό Παράδεισο δεν τον δέχομαι

Όσοι θεοί κι όσοι ήρωες και αν περάσαν
Όσες θυσίες, όσους χρησμούς κι αν ελάβαμε
Τη δύναμη την έχουμε εμείς
Κι απ' την Εδέμ αυτό καταλάβαμε

Σε παρακαλώ, σιώπα.
Η ώρα υπερόψιμη
Με τα μάτια σφαλιστά
Διασχίζουμε τη φλόγα
Που καίει τα σωθικά

Και το μουσικό κουτί έβγαζε ήχους

Χάθηκες χθες βράδυ, στον καπνό της ταβέρνας, μια σταγόνα στη λιμνούλα που έκανε η βροχή
Στο πέτρινο πάτωμα.
Σαν από υδάτινο όνειρο, έκανα βουτιά προς τα πάνω, και ξύπνησα.
Μόνος, ιδρωμένος και κλινήρης. Κι εσύ;
Πουθενά. Μόνο το ποτήρι σου στο κομοδίνο. Κι ένα σημείωμα.
Μα δε διαβάζω. Και τότε πώς κατάλαβα τόσο καθαρά;

Και το μουσικό κουτί συνέχισε να ηχεί, ξεκούρδιστο όπως ήταν για 5 μήνες

Rules of society

 To fear death is a choice; and they can't hang us all.


   Ο Λεονάρντο Ντα Β. είχε πει πως τίποτα δεν ενδυναμώνει την εξουσία περισσότερο από τη σιωπή. Τη σιωπή του φόβου. Όπως το κουράγιο είναι ο κίνδυνος της ζωής, έτσι ο φόβος η ζώνη ασφαλείας. Μα πρέπει, για να μάθουμε την αλήθεια, να κάνουμε το βήμα εκτός αυτής. Το ένα βήμα φέρνει το άλλο, και στο τέλος δε θα φαίνεται καν. Η αντίρρηση βγαίνει πιο εύκολα στην αρχή παρά στο τέλος, μα είναι κακό να χειροκροτάς, αλλά πολύ χειρότερο να πολεμάς, ό,τι δεν ξέρεις. Όποιος είναι προσκολλημένος σε ένα αστέρι δε μπορεί να αλλάξει το μυαλό του. Χρειάζεται να δεις όλο το σύμπαν, για να αποφασίσεις τη θέση σου σε αυτό.

   Η φυσική επιθυμία όλων των καλών ανθρώπων είναι η γνώση. Όλη η γνώση, όμως, που καταλήγει με λόγια θα εξαφανιστεί. Η Ύλη είναι η πηγή όλης της γνώσης. Οι νομοτέλειές της, οι κανόνες της, το πάντρεμα του τυχαίου και του αιτιατού. Όσο καταλαβαίνεις την Ύλη τόσο εξηγείς το σήμερα, όσο μαθαίνεις το χθες τόσο ερμηνεύεις και δίνεις σκοπό στο αύριο. Όποιος θεωρεί χωρίς πράξη είναι σαν να προσπαθείς να εξηγείς Φυσική σε μαϊμούδες. Αλλά κι όποιος πράττει χωρίς θεωρία είναι σαν τον ναύτη που μπαρκάρει, χωρίς πυξίδα, χωρίς πηδάλιο, και που ποτέ δεν ξέρει πού θα ξεβραστεί.

   "Μεγαλώστε ως καλοί επαναστάτες. Μελετήστε σκληρά ώστε να εντρυφήσετε στην τεχνολογία, η οποία μας επιτρέπει να δαμάσουμε τη φύση. Να θυμάστε ότι η επανάσταση είναι το σημαντικό - κι ο καθένας από εμάς μόνος δεν αξίζει τίποτα.

   Πάνω απ' όλα, να είστε σε θέση να νιώσετε βαθιά οποιαδήποτε αδικία συμβαίνει εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο γνώρισμα σε έναν επαναστάτη."

 - Απο το γράμμα του Τσε στα παιδιά του