Fata Morgana

Βασίλισσα της σιωπής, πάρε με από εδώ

Κεφάλια σκυφτά και γέλια από μακρυά
Βλέμματα χαμηλά και δάκρυα φανερά
Ένα χαμόγελο αναζητώ
Αν φύγω θα τρελαθώ

Οι δρόμοι της άσπρης γιορτής
Λεωφόροι μιας πόλης νεκρής
Ψάχνουν τα βήματά σου
Να ζήσουν τα όνειρά σου

Ήσουν όντως εκεί; Ήταν μύθος
Από δίπλα όταν πνιγόμουν στο πλήθος;
Εσύ που μ' έκανες να ζήσω και να καώ
Από το θάνατο να ξεφύγω
   Και στη σκέψη σου να χαθώ;

Όλοι αυτοί με το βλέμμα ζυγιάζουν
Ο Αχιλλέας να φύγει φωνάζουν
Για μεθαύριο ζουν, στο σήμερα πεθαίνουν
Οι ελεύθεροι δούλοι στο κεφάλι πληθαίνουν

Να ζήσουν ξεχνούν οι οικτροί
Στης ματαιότητας την ακτή
Όταν μου λένε "στα όνειρα πάμε"
Στους απέραντους δρόμους τα σημάδια θυμάμαι

Χρόνια πολλά σε σένα
   Ναι, σε σένα, Μαργαρίτα

All flowers in time

Oh i am filth
And sing her
Into my thoughts
Oh phantom elusive thing, oh

Το μεγαλύτερο λάθος που έχουμε κάνει ως ανθρώπινο γένος
Είναι που πιστέψαμε ότι όλα είναι
Ανώτερα από τις δικές μας δυνάμεις

Για αυτό ό,τι καλό γίνεται
Το αποδίδουμε σε εξωγενείς παράγοντες
Κι αφαιρούμε τις δυνάμεις μας από την εξίσωση

Πίστεψέ με -
Τίποτα δεν είναι
Άνω ανθρωπίνων δυνάμεων

Steampunk Dreams

They were frightening in the darkness
They had rainbows in their eyes

Amidst the sandcastles
Ashes of the past
Deep below, in the eye of the tornado
Where eyes close and breath runs out fast

Is the steampunk city
A palace of clockworks and gears
Your dreams come alive
But also manifest your fears

An oasis of life in the land of dead
Sands of time blow me away to another land
There the dagger seals away whatever beasts there might lay
Under the sky of gears emotions overwhelm

Η καμπάνα

It can't rain all the time

Ποιὸς ἦταν ποὺ κρέμασε (καὶ πότε;) πάνω ἀκριβῶς ἀπ᾿ τὸ τραπέζι καταμεσὶς στὸ ταβάνι, αὐτὴ τὴ μαύρη καμπάνα; - πρὶν μῆνες; πρὶν χρόνια; Σκυμμένοι στὸ πιάτο μας, δὲν τὴν εἴχαμε δεῖ. Ποτὲ δὲ σηκώσαμε λίγο πιὸ πάνω τὸ κεφάλι, - ποιὸς ὁ λόγος ἄλλωστε; Μά, τώρα, τὸ ξέρουμε· εἶναι ἐκεῖ, ἀμετάθετη. Ποιὸς τάχα τὴν πρωτό ῾δε; ποιὸς μᾶς τό ῾πε ἀφοῦ κανείς μας δὲ μιλάει; Ἴσως, μιὰ νύχτα, ἀκολουθώντας τὸ ποτήρι, στραγγίζοντας τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ κρασιοῦ, μέσ᾿ ἀπ᾿ τὸ ἄδειο θαμπωμένο ποτήρι, νὰ τὴν πῆρε τὸ μάτι μας. Σκύψαμε ἀμέσως ἀκόμη πιὸ πολύ. Πεινᾶμε, δὲν πεινᾶμε, τρῶμε· περιμένοντας πάντα, ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμή, ἕνα μεγάλο ἀόρατο χέρι νὰ χτυπήσει τὴν καμπάνα ἐννέα ἢ δώδεκα φορὲς ἢ μία καὶ μόνη, ἀπέραντα μόνη, ἀπειθάρχητα μόνη, ἐνῷ, ἀπὸ μέσα μας, μετρᾶμε κιόλας, μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στοὺς χτύπους

Γ. Ρίτσος

Κι αν η καμπάνα δε χτυπήσει;

Θα χτυπήσει

Πότε;

Αυτό δεν το ξέρω,

Σίγουρο είναι ότι χτυπάει

  

 Κι εσύ τι θα κάνεις;

   Πού θα πας όταν η καμπάνα χτυπήσει;

Dance, dance, otherwise we're lost

Some people go into the stratosphere

Ξέχασες να γελάς;

   Να σου θυμίσω πώς γίνεται;

      Απλά δες τον εαυτό σου στον καθρέφτη

         Και χαμογέλα

            Όπως χαμογελώ

               Κι εγώ για σένα

                  Κι ας είμαι σε άγνωστη γη

Τιμή για 1973

Του φόβου έσπασες το νήμα
Και τη μιζέρια της ζωής

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Τάσος Λειβαδίτης

Για αυτό πολεμάμε
Για αυτό πεθαίνουμε
Για αυτό ζούμε

Άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα;

Ο κύρης σου μ' εξόρισε σ'τση ξενιτιάς τη στράτα

Κι η Αρετούσα γνώρισε το αρχοντόπουλο
Ο Ηρακλής ευχαριστημένος
Κι ο Ερωτόκριτος εξορία
Παρέα με Μούσα αντιγράφων

Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες παιδί;
Είχες τη δύναμη να κάνεις κούνια
Από την αγχόνη του ουρανού
Ενώ ο άνεμος σε αγκάλιαζε ζεστά

Δεν καταδικάζεις ένα ελεύθερο μυαλό
Όσο κι αν φυλακίστηκε
Όσο κι αν δοκιμάστηκε στην εξορία
Η ουράνια σκέψη τάισε τον ήλιο από πάνω

Καλλιά 'χω σε με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου

Για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου

Αιφνίδια πτώση

Κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου
Τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής

Ωραία πόλη η Θεσσαλονίκη
Ωραίοι άνθρωποι
Ωραίο μέρος
Ωραία κι εσύ

Χτίζει κελιά για να κλειστεί ο νους
Ανάβει φώτα τα μεσάνυχτα
Κι εμείς που πίναμε με τους έρημους φτωχούς
Έπιασαν την καρδιά μας παράπονα μισάνοιχτα

Κι εσύ που έλεγες
Πως η ζωή είναι μικρή
Κοίτα πόσα κάναμε
Για μια μικρή ιαχή

Κι εσύ που έλεγες
Πως δε θα ξανασηκωθείς
Κοίτα τη σκάλα που σου πέταξα
Πάλι στους ουρανούς να ανεβείς

Streetlight gleam

I will not lay me down to die


Black mist has fallen in the sky
Heavy thunders and acid rage
Steel walls do not let us try
To break out of our cage

Persephone the angel of death
Sit atop her throne with watered eyes
Sad and unsure she roams the Earth
Alive in the spring, winter is where she dies

Though this I seek, I have no clue
If life I seek or my next doom
Atropos cuts my threads, they're due
Tangled I am by Fate's loom

Zeus the wise who knows no sorrow
At last will set me free
White thunders open the doors of tomorrow
Alive once in Hades I will be

Thoughts on a life I understood

  You know where you are? 

   Η ζωή είναι ζούγκλα, δεν το ξέρατε;

   Δε θα βρεις λύση αν δεν παλέψεις για τη ζωή σου

   Και παλεύεις σε κάθε τομέα

   Αλλά κυρίως για τα συναισθήματά σου

   Αφήνεις τους άλλους να σ' επηρεάζουν;

   Ή διαλέγεις το δύσκολο δρόμο, το δικό σου δρόμο να ζεις κι όχι να επιβιώνεις;

Live your life the way you want, otherwise it will bring you to your knees





Till what I want and what I need can finally be the same

Sometimes, the wolves are silent and the moon is howling

Η ανάσα είναι σα πριόνι
Κόβει το χρόνο και σκορπά
Στην άχραντη σιγή
Φωτιά και χιόνι

Η ιστορία είναι αμετάκλητη
Κι οι πρωταγωνιστές της εμφανείς
Εγώ κι εσύ
Εσύ κι εγώ, καλύτερο

Πολύ σκεφτήκαμε
Πολύ κοιταχτήκαμε
Πολύ ξαγρυπνήσαμε
Οι χαρακιές της Μοίρας δε μας αγγίζουν

Κι οι καρδιές
Έχουν ανταλλάξει κλειδί
Το γήρας του σώματος και της μορφής
Χάθηκε κάτω από τη Σελήνη της εαρινής συμφωνίας
   από την οποία υφαίνεις το πέπλο σου

Δύσκολο να το πεις, αλλά όχι για μας
Το «Σ' Αγαπάω», δεν είναι λέξη
Είναι σεμνή υπογραφή μας
Στις λεωφόρους του μέλλοντος


Δίνω τα πάντα για να είσαι δικιά μου

Gates of the Asylum

Does anyone love anyone the way I love you?

   Όταν ο έξω κόσμος είναι η τρέλα που φοβάσαι

   Κι αυτό που τρέμεις είναι ό,τι σε κάνει να ζεις

   Τότε ξέρεις ότι οι πόρτες του ασύλου ανοίγουν απ' έξω

   Κι ότι η λογική είναι τρέλα μεταμφιεσμένη, πόνος κι αγάπη

Parting is such sweet sorrow, dearest. Still, you can't say we didn't show you a good time. Enjoy yourself out there... in the asylum. Just don't forget -- if it ever gets too tough... there's always a place for you here

Revelation of truth

I wanna dive into your ocean, is it raining with you?


   Αν καταλάβαινες πόσο πολύ σ' αγαπάω
   Θα τρόμαζες, πολύ

Όπως τρόμαζα εγώ, πάντα

Here comes the rain again...

Runaway

You know she lights the lights at night
On the neon Broadway signs

Σε συνήθισα, συνήθισα να κατεβαίνουμε,
   ο καθένας ξεχωριστά βέβαια
Και τώρα οι μέρες περνούν αργά
Αν και γρήγορα
Υπερβολικά γρήγορα
Αν έχεις φορτωμένο πρόγραμμα χρυσώνεις τις ελεύθερες στιγμές, φαντάζομαι

Είναι περίεργος ο κόσμος, ζούμε σ' ένα
Περίεργο σύμπαν
Κι όταν λες ότι θα ξαναφτιάξεις τον εαυτό σου όπως ήταν, παιδιάστικα νομίζοντας πως η ανθρώπινη ζωή είναι μηχάνημα, τα λάδια ξεφεύγουν από τα γρανάζια
Και κυλούν από τα μάτια
Με δάκρυα κρατούνται οι αρμοί του σώματος

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες

Τάσος Λειβαδίτης

Το Ημερολόγιο του Άλκη Σωζόμενου

 I'm about to lose
My worried mind 


 Θυμάσαι το δρόμο μας;

   Ήθελα να κόψω ένα γαρύφαλλο και να στο δώσω


   Αλλά βγήκαν μιμόζες, όπως πληροφορηθήκαμε από τον κύριο Κ



Said I've been crying
All my tears they fell like rain


Don't you see them falling?

Alice and the Cheshire Cat

A graceful angel of sin


Είναι κουραστικό
Όταν σε συμβουλεύουν
Τη στιγμή που δεν ζήτησες
Ακόμη μια φορά τη συμβουλή

Κι οι συμβουλές είναι οι ίδιες
Το ίδιο εκνευριστικές
Το ίδιο λογικές
Και πάντα ίδιες

Κι εσύ τα ξέρεις
Τα ήξερες τότε
Και τα ξέρεις τώρα
Τα έμαθες

Κι έτσι το μυαλό αφήνει το χάος να πνιγεί από τη λογική που δε ζητήθηκε ποτέ

Πέρα από το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα

Nocturne


Τώρα κοιμάμαι στα πατώματα
Στο'χω πει αυτό;
Όταν γυρνάω Ηράκλειο κοιμάμαι στο πάτωμα
Βλέπω το κρεβάτι μου
Το μονό κρεβάτι
Και σκέφτομαι ότι είναι κρεβάτι για δύο
Όπως ήταν τότε

Η μονή κουβέρτα
Τα μονά σεντόνια
Το μονό κρεβάτι
Είναι για δύο
Πώς να καλύψω το κενό
Στο μονό κρεβάτι μας;

Αλλά κι εκεί πέρα
Πάλι στο πάτωμα κοιμάμαι
Και το τηλέφωνο στο μαξιλάρι
Σε δεσπόζουσα θέση
Θα πάθω κάτι από τη ραδιενέργεια
Αλλά δεν τ'αλλάζω

Ξεροκέφαλος κι ασυμβίβαστος
Στο τι μου λένε οι άλλοι
Γιατί δε ζω τη ζωή τους
Ζω τη δική μου
Κι είναι ειρωνικό
Γιατί αυτό λένε οι άλλοι
Για μένα

Κάποιες βραδιές
Όπως και στα γενέθλιά μου
Έκατσα μόνος στο μπαλκόνι
Και μετρούσα τ'άστρα
Βγήκαν δώδεκα
Και πάντα δώδεκα θα βγαίνουν

Δικός σου

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο
Τὸ ξέρω 
Τὸ δοκίμασα
Δὲν ὠφελεῖ
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

Είν' αμάξια οι μόνοι κι οι σχέσεις τροχαία

Έχω τόσα να κάνω
Και δεν έχουν ουσία


   Και μου έχει κοστίσει όλη τη ζωή


   Σ' αγαπάω


Είχα πει πως θ'αλλάξω
Κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Nightmares by the sea

The white horses flow


  Είναι τόσο πολύπλοκο, ενώ είναι τόσο απλό

   Κι όταν αγαπάς λιώνεις για εκείνη

   Χωρίς πρέπει, χωρίς φόβους, απλά το κάνεις

   Κι ο πόνος είναι γλυκός, γιατί κι εκείνη είναι γλυκιά

   Και το γέλιο κρύβει τόση στενοχώρια, το κλάμα τέτοια λύτρωση

   Βυθιζόμαστε σε όνειρα απαλά, μαζί με το Mojo Pin μας

   Και το πικάπ να παίζει κάποια συμφωνία σε Σολ ύφεση

   Τη στιγμή που ψάχνουμε λίγη ακόμη ψεύτικη, επίπλαστη χαρά

   Να αντικαταστήσει το κενό (γιατί η καρδιά μαράζωσε)

   Απλά θέλω να ξέρεις

   Ότι θα βγούμε στη σκηνή πριν τα φώτα σβήσουν

   Και τότε θα μείνουν αναμμένα 






All young lovers know why
Nightmares blind their mind's eye

Εθισμός

 Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα

Καλωσήλθες
Κι άδειο το κρεβάτι μου
Κι άδεια η κάμαρα
Κι άδεια η ζωή

Κάπου μες στη θάλασσα τρεμοπαίζει
Ένα φως σιγανό
Είναι το χαμόγελό σου
Ο φάρος που το πλοίο μου οδηγεί

Και χρόνια κι αν περάσουν
Και στο πρόσωπό μου βάσανα κι αν δεις
Η πυξίδα μου θα δείχνει την ψυχή σου
Το ψηλότερο βουνό του Παραδείσου

Η ανάσα μου καπνό μυρίζει
Και της ζωής η τράπουλα ανακατεμένη
Συγχώρα το άδειο προσωπείο
Τα μάτια από πίσω κλαίνε και τα δάκρυα βαριά

Κάπου μεσοπέλαγα ο φάρος μου κινείται
Το λίκνο της ζωής
Το νόημα της βυθισμένης αυτοκρατοριας
Της Ατλαντίδος μου το μυστικό κρύβεται σε σένα

Don Giovanni

Tempo piu non v'e 

Είμαστε σα την όπερα του Don Giovanni εμείς οι δύο, πατέρα

Ακόμα, ύστερα από όλα αυτά, ακόμα με φοβίζεις

Ακόμα  κάθομαι κουλουριασμένος στο κρεβάτι μου, 
   κι έχουν περάσει τόσα χρόνια

Και θα δεις, στο τέλος θα βγαίνεις από τον τάφο σου
   και θα με τυρρανάς

Και πάλι
Οι δαίμονες μεγαλώνουν
Κι εγώ συνεχίζω να παλεύω

Και τα δάκρυα πέφτουν
Στα μάγουλά μου
Τόσο απαλά

Επιβεβλημένα προσωπεία

Κι εγώ να σου χρωστάω που ζω 

Ακόμα φοράμε μάσκες
Κι ακόμα στους ρόλους μας αφοσιωμένοι
Κι είμαστε στην άκρη της σκηνής
Κοιτώντας κάτω
Κι η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το κοινό φαντάζει άπειρη

Ως πότε θα παίζουμε τους ρόλους;
Ως πότε θα κατοικούμε ως επιβεβλημένα προσωπεία
                          ο ένας στον άλλο;
Θα περιμένουμε ο ένας να τελειώσει τα λόγια του ο άλλος
                          για τη σειρά του;

Γιατί εγώ δε θέλω αυτό
Γιατί δε θέλω να με κρατάει κάτι από τα όνειρά μου
Και γιατί τα ονειρά μου είσαι εσύ 

Γιατί είσαι εσύ
Γιατί το εσύ και το εγώ κάνουν το εμείς
Για τα πάντα που είσαι
Από το πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού σου
Μέχρι το φως που κλείνεις στην καρδιά

Γιατί σ'αγαπάω

And look at me
As I'm dying
A death so sweet
And so light
For he who never died
Can never say one lived
And the stage seems so dark
And so mundane as you shall
Not appear, nor haveth you
Woken the dreaded Ophelia from her sleep place
Nor the mighty love of Julliet
Prevented the dagger from scarring her silk skin


Γιατί η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη
Κι όλοι εμείς στα νύχια της οι βαφτισμένοι
Κι αν η αγάπη είναι γεμάτη σημάδια να μαντέψω
Συγχώρα με αν δεν προλαβαίνω πάντα να τα δω
Συγχώρα με που προλαβαίνω πάντα να αμυνθώ

Από το άπειρο σε εσένα

Στους δρόμους των ονείρων σου θε' να'ρθω
Το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω


Και σε κοιτάζω
Και σε μυρίζω
Και σε λατρεύω

Σου δέομαι:
Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα
Καλυμμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών 


Είμαστε τόσο ψηλά
Και τα βήματά μας ελαφριά
Κι οι καρδιές μας διχαμένες


Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη 


Κι εγώ σ' αγαπάω
Και σε προσέχω
Και πεθαίνω για σένα κάθε μέρα


Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα


Κι αν η μοίρα
Επιφυλάσσει παιχνίδια
Δε θα μου πάρει την αγάπη μου για σένα, ακούς; 

Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να σ' αγαπάω



Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ένωση
 Τι όμορφη που είσαι Η ομορφιά σου με τρομάζει
Και σε πεινάω Και σε διψάω Και σου δέομαι: Κρύψου


Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να σ' ερωτεύομαι


Να με θυμάσαι- μούλεγες- έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς νάχω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου

Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να αναπνέω εσένα


Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα,
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα `ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου

 

I think this is a song of hope

  Does anybody remember laughter?


  Πέρασαν ώρες από τότε που έφυγε η Μαργαρίτα, κι ο Αχιλλέας ξεφυσούσε ανήσυχος: «Κι αν έγινε κάτι; Τόσες ώρες λείπει» Σηκώθηκε να ανοίξει την τηλεόραση, και καθώς επέστρεφε στη θέση του είδε το σημείωμά της στο τραπέζι: Γεια σου αγάπη μου! Πήγα να δω τη μαμά μου. Θα γυρίσω κατά τις εννιά"

   Είχε πάει δέκα και μισή και το αγόρι ανησυχούσε πολύ. Τελικά άνοιξε η πόρτα κι η εικόνα της κοπέλας με τα βρεγμένα ρούχα ξεδιπλώθηκε μπροστά του. «Συγγνώμη που άργησα», είπε, «αλλά η κίνηση στο κέντρο είναι φοβερή». Τίναξε τα μαλλιά της και το φως που έμπαινε από τη λάμπα έξω φώτιζε γλυκά το υπέροχο πρόσωπό της. Στη θέα της το μυαλό του γαλήνεψε, η καρδιά του ημέρεψε, και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Σηκώθηκε, την πήρε αγκαλιά και της ψιθύρισε: «Μην πεις τίποτα άλλο». Απλά ήταν εκεί, μπορούσε να την αγκαλιάσει. Κάθε φορά να συμβαίνει αυτό; Κάθε φορά

   
   Ο Αχιλλέας γύρισε σπίτι κι άνοιξε τα φώτα. Το πρόσωπό του ανέκφραστο, οι κινήσεις μηχανικές. Έβγαλε τα παπούτσια του, γδύθηκε και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Πλησίασε το κομοδίνο και άνοιξε το συρτάρι. Το σημείωμά της ήταν εκεί, όπως κάθε σημείωμα που του άφησε. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε επιτόπου. Στα όνειρά του την είχε ακόμα αγκαλιά

   Βλέπεις, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς, η ζωή είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή. Αρκετά μεγάλη να χωρέσει εμάς, κι αρκετά μικρή να σπαταλάμε χρόνο και δυνάμεις για ασήμαντα πράγματα. Δεν είναι η ζωή για να αφήνεις μέρα αργίας. Η ζωή είναι για να ζήσεις κάθε λεπτό της όπως εσύ θέλεις. Και μην ξεχνάς

   Κρατάς το δυνατότερο όπλο απ' όλα. Για δες λίγο μέσα σου

Φωτιά στο λιμάνι

Φωτιά στις καρδιές


   Δεν είναι ωραίο να παραλείπεσαι, έχεις δίκιο


   Αλλά δεν πρέπει να ανησυχείς και να αφήνεις το σκοτάδι να πνίγει τη φωτιά


   Απλά ηρέμησε και βάλε φωτιά σε ό,τι θέλεις να κρατήσεις

Πανέμορφο, έτσι; http://el.wikipedia.org/



   Η ζωή είναι γεμάτη σκοτάδι, το ζήτημα είναι αν εμείς ξεπεράσουμε τα νεύρα, το φόβο και τη λύπη κι ανάψουμε φωτιά για να βλέπουμε μπροστά μας καθώς πηγαίνουμε στο φως

Serenity of dreams

Sleep sugar, let your dreams flood in 

Turning the keys on the door
The keylock falls on the floor
Into the home, between the walls
A little drop of stardust falls

In the bedroom a picture of you
Fragments of Heaven I once knew
A smile on the heart arose
All the pain in the world is no more close

A servant in Heaven once said
That dreams are wishes of the dead
A gift to the living from above
To ascend the stairway of love

Dreams are to be lived, he told me
Or the pyreflies drown in the sea
Go, grab your dreams and live them right!
Or the brightest day will be the darkest night

And tired as I go to sleep
And as I close the drapes
A line of bright light enters in a leap
And takes my dreams' shapes


   Realistic people with practical aims are rarely as realistic or practical in the long run of life as the dreamsers who pursue their dreams
Hans Selye

Love always, Charlie

  Dream yourself a dream come true


   Χίλιες φορές θα πέσεις, χίλιες και μια θα σηκωθείς

Because I know there are people who say all these things don’t happen. And there are people who forget what it’s like to be sixteen when they turn seventeen. I know these will all be stories some day, and our pictures will become old photographs. We all become somebody’s mom or dad. But right now, these moments are not stories. This is happening. I am here, and I am looking at her. And she is so beautiful. I can see it. This one moment when you know you’re not a sad story. You are alive. And you stand up and see the lights on the buildings and everything that makes you wonder. And you’re listening to that song, and that drive with the people who you love most in this world. And in this moment, I swear, we are infinite

Πνοή

 Εσύ του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή

Ο φόβος
Ο φόβος μάς κρατάει
Ο φόβος μάς κλειδώνει  με σκουριασμένα λουκέτα τα φτερά

Ο φόβος για το άγνωστο
Για τη φωτιά
Για το σκοτάδι

Κι είναι μεγάλος ο φόβος
Κι αναζητούμε καταφύγιο από αυτόν
Και το βρίσκουμε κι είμαστε καλά
Ήσυχη μικρή ζωή περνιέται λίγο-λίγο

Αλλά όποιος δεν αγκάλιασε το άγνωστο
Και τ' απ' αλλού φερμένο
Ποτέ δεν έμαθε

Αλλά όποιος δεν κάηκε από τη φωτιά
Ποτέ δεν είδε την ομορφιά της φλόγας

Αλλά όποιος δεν εναρμονίστηκε με το σκοτάδι
Ποτέ δεν είδε το φως

Κι είναι αλήθεια ότι
Όσο πιο κοντά φτάνεις στο φως
Τόσο μεγαλύτερη γίνεται
Η σκιά σου

Κι είναι αλήθεια ότι όποιος δεν  ανέβηκε
Στο ύψος της φωτιάς
Δεν είδε τα αληθινά να καίνε

Κι είναι αλήθεια ότι
Πεθαμένοι από θάνατο γλυκό
Ο θάνατος μας κάνει ζωντανούς

Έζησα χίλιους μικρούς θανάτους
Και κάθε φορά που πέθαινα...

Γυάλινος Κόσμος

Put your candles out, Laura 

Οι άνθρωποι
Τουλάχιστον, όσους βλέπω εγώ,
Βλέπουν τα πράγματα μέσα από κάτοπτρο γυάλινο
Μερικά κάτοπτρα είναι κοίλα
Και παρουσιάζουν τα πράγματα μεγενθυμένα
Άλλα κάτοπτρα είναι κυρτά και τα παρουσιάζουν
Σμικρυμένα
Μπορεί επίσης τα κάτοπτρα να μην εστιάζουν κάπου
Εξαιτίας του σφάλματος της σφαιρικής εκτροπής

Είναι νόμος η γωνία πρόσπτωσης μιας δέσμης φωτός που προσπίπτει σε ένα κάτοπτρο να είναι ίση με τη γωνία ανάκλασης

Είναι επίσης νόμος τα κάτοπτρα στην πλειοψηφία τους να ανακλούν το ορατό φως. Αλλά ορισμένα κάτοπτρα είναι προορισμένα να ανακλούν το φως που δε φαίνεται.

Οι άνθρωποι έχουν ως κάτοπτρα τις δικές τους οπτικές γωνίες
Μερικά γεγονότα έχουν μεγάλη επίπτωση στους ίδιους
Μερικά άλλα έχουν μικρότερη

Αν ο άνθρωπος δεν έχει σταθερό στόχο δε θα εστιάσει
Πάνω στο ενδιαφέρον του

Όλοι μας εστιάζουμε στην ευτυχία
Για αυτήν παλεύουμε, σε αυτήν αποσκοπούμε
Κάποιες φορές όμως το κάνουμε τόσο απελπισμένα
Που ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι

Σβήστε τα κεριά σας, αφήστε τους καθρέφτες
Ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους
Εσύ μου το έμαθες αυτό


Σβήστε τα κεριά σας
Γιατί ο κόσμος απόψε φωτίζεται μόνο με αστραπές

Αν μου χάριζαν μιαν αιωνιότητα χωρίς εσένα
Θα προτιμούσα μια στιγμή δίπλα σου

Τάσος Λειβαδίτης

Πρίγκιπες κι αλήτες

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
Τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας νήσου
Που λένε είν' οι κορφές του Παραδείσου

Με το κεφάλι σου ψηλά μπροστά στον κόσμο
Σηκώνεις τα μάτια κι αντικρύζεις τους τυφλούς
Τα χαμόγελα και τη ματιά σου δως μου
Για να δοθούν απαντήσεις στους στεναγμούς

Ποιος είναι στο κελί του στο σκοτάδι;
Ποιος ψάχνει την ευτυχία του κοντά;
Ποιον κλαίγοντας τον οδηγούν στον Άδη;
Και ποιος ονειρεύεται με μάτια σφαλιστά;

Μες στην ομορφιά σου νιώθεις ισοβίτης
Μα είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες
Στους διαδρόμους του μυαλού σου ένας αλήτης
Με πονηρά τα μάτια ακούει ό,τι λες

Αν όμως θέλεις άλλους να βοηθάνε
Ώστε εσύ να ανασάνεις καθαρά
Την ευτυχία σου να κυνηγήσεις
Και μέσα σου μη σβήσεις τη φωτιά

Αν περιμένεις πρίγκιπες να έρθουν
Τότε ο αλήτης θα μεταμορφωθεί
Και τα χέρια του ανάμεσα θα σ'έχουν
Και η ψυχή σου τότε θα σωθεί

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει

Καπνό και πυρετό

Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου

Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου

Κι ας είμαστε ισοβίτες της αλυσίδας

Κι η ψυχή μας δαπανάται στη ρουτίνα

Πάντα θα έχουμε το μέρος που ξεφεύγουμε

Κι όπου όλα είναι μωβ, μπορντώ και κόκκινα

Lights Under Dark Skies

Stronger

Στη μεγάλη πόλη
Όλα επιτρέπονται
Κάτω από τα νέον φώτα
Όλα θα τα δεις

Μακριά στενά γεμάτα αμαρτία
Ουσίες, εξαθλίωση, ούτε ίχνος ζωής
Μία άσκοπη αναπνοή ενός παιδιού
Που έχασε το νόημα του να ζεις

Πλούσια σπίτια αρχοντικά
Με κατοίκους ανάξιους μεγαλείων
Βία, απιστία, διαφθορά
Τους χειριστές τέτοιων εργαλείων

Αλλά κι αστέρια στην ταράτσα
Με Πανσέληνο και μουσική
Ζαλισμένα γελάκια, αγκαλιές και φιλάκια
Σα να παγώνει αύριο η Γη

Στη μεγάλη πόλη
Οι ζωές μας επιτρέπονται
Κάτω από τα νέον φώτα
Ο κόσμος μας καρτερεί

Breaking bottles in the hall

  Hey you, out there on the road

 Κάπου είχα διαβάσει παλιά, γιατί όταν ήμουν παιδί διάβαζα πολύ, ότι ο ρόλος του έρωτα είναι να μας δείξει τι έχει αξία στη ζωή. Αλλά ο σκοπός του ερωτευμένου, έλεγε, είναι να κάνει τον έρωτά του ευτυχισμένο, ακόμα και δίνοντας τη ζωή του για αυτό

   Κάπου είχα διαβάσει ακόμα πιο παλιά για παραμύθια, για πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Κοιτούσα τον εαυτό μου κι έλεγα ότι ποτέ δε θα γίνω ένας από αυτούς

   "Αλήτης γεννήθηκες κι αλήτης θα πεθάνεις!" φώναζε ο πατέρας μου. Κι είχε δίκιο τελικά

   Κι η ζωή είναι δύσκολη αν δε μάθεις πώς λειτουργεί, και ακόμα πιο δύσκολη όταν μάθεις

   Αυτό που θέλω να σου πω, ή μάλλον το ξέρεις ήδη -

   - είναι ότι δίνω τη ζωή μου ήδη, από τα παρασκήνια

   Και θα καταλάβεις με τον καιρό

A streetcar named desire

Do you breathe the name

Of your saviour
In your hour of need

Ο χρόνος περνάει

Και μαζί του περνάμε κι εμείς

Καθόμαστε σε βαγόνια που τρέχουν

Στην ταχύτητα του φωτός

Κι ο κόσμος γύρω μας μοιάζει ακίνητος

Ίδιες μέρες, ίδιες νύχτες, ίδιες οι ίδιες τους οι ζωές

Η ζωή κι ο θάνατος φαίνονται ασήμαντα

Στην ανατολή της επόμενης μέρας

Κι εμείς; Στο ίδιο βαγόνι

Αλλά πολύ μακρυά

Κοιτάμε από το ίδιο παράθυρο

Με διαφορά μιας ζωής και κάτι παραπάνω

Η σκέψη σου λαχτάρα

Ο ήχος σου η μυστική συγχορδία

Χαμένη κάπου στο ηλιοβασίλεμα

Πάνω από τον καταρράκτη

Μου έχεις λείψει λίγο παραπάνω από όσο είναι ανεκτό

Είναι αβάστακτο το κενό μέσα μου, και τα ομοιώματα

Μετά από λίγο τα λιώνω και φεύγουν

Δεν είναι εσύ

Κι οι μελωδίες που παίζω στην κιθάρα

Σπάω τις χορδές και τις σταματώ

Δεν είναι η δική σου

Και τα βράδια οι σκιές με τρομάζουν

Γίνομαι ένα

Δεν είναι καταφύγιο το σκοτάδι, αγάπη μου

Είναι θάνατος

Και με πονάει πιο πολύ από την απόστασή μας

Τα χνώτα μας πάνω στο παράθυρο του βαγονιού

Και με φοβίζει πιο πολύ από τα πράγματα

Που κάνω για να δρέψω λίγο σκοτάδι παραπάνω

Όταν εσύ είσαι το φως

Και πονάει, πονάει, πονάει τόσο πολύ

Δεν έχει τέλος

Hey, Stella!

Phantom of the Opera

Όταν η μουσική σε οδηγεί, δεν υπάρχει ανάγκη από λέξεις


   Έσκισα τη μάσκα μου για να μην χάσω ούτε ένα από τα δάκρυά της.. και δεν έτρεξε! Και δεν πέθανε! Έμεινε ζωντανή, κλαίγοντας από πάνω μου, κλαίγοντας μαζί μου. Κλάψαμε μαζί! Έχω πάρει όλη την ευτυχία που μπορεί να προσφέρει αυτός ο κόσμος...


   Μερικές φορές, φοράμε μάσκες για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από τον κόσμο

   Άλλες φορές όμως
   Φοράμε μάσκες
   Για να βρούμε ποιος θα την αφαιρέσει


   Ζω χωρίς μάσκα πια, χωρίς φόβο, με μάτια να κοιτάνε τον ουρανό
  Έβγαλες    τη μάσκα και είδα εσένα


   Αν είναι να ζω ως φάντασμα είναι γιατί το μίσος του κόσμου με έκανε έτσι, κι αν είναι να σωθώ είναι γιατί η αγάπη σου με εξιλεώνει!
Έρικ

Συνειρμοί του ξημερώματος

Κοιλάδα της Φουέντε Οβεχούνα
Το χέρι που σε έσπερνε
Τον κεραυνό τώρα κρατάει
Ποιος το σταματάει

   Ένα ρεύμα της φιλοσοφίας είναι ο ιδεαλισμός. Για να αναλύσει κάποιος όμως την έννοια του ιδεαλισμού είναι ανάγκη να αναλύσει την έννοια της φιλοσοφίας.
   Φιλοσοφία είναι η αντίληψη και θέαση της ζωής κι η στάση ζωής που χρωματίζεται, πηγάζει κι αφορμάται από αυτή. Η άποψη για τη ζωή και τα καθημερινά βιώματα διαμορφώνει τη συνείδηση και την αντίληψη του ανθρώπου. Είναι λάθος να αρνηθεί κάποιος ότι κάθε άνθρωπος είναι φιλόσοφος, εφόσον έχει άποψη πάνω στη ζωή του, πολύ περισσότερο μάλλον αν αναλογιστεί ότι οι εμπειρίες καθορίζουν τον ειρμό της σκέψης μας και τη στάση ζωής. Η φιλοσοφία δεν είναι αποκομμένη από την καθημερινή ζωή, με τα προβλήματα, την ανταλλαγή απόψεων, το διάλογο. Δεν είναι οι φιλόσοφοι άτομα αποστασιοποιημένα αλλά ακριβώς άνθρωποι καθημερινοί.
   Η φιλοσοφία λοιπόν διαμορφώνεται από τη ζωή, πηγάζει από τις υλικές ανάγκες και προβάλλει τρόπους να τις εκπληρώσει ο καθένας. Κι εκεί μπαίνουν οι δύο αντίθετες φιλοσοφίες: ο υλισμός κι ο ιδεαλισμός.
   Ο υλισμός είναι το φιλοσοφικό ρεύμα που φέρνει τα προβλήματα, την πάλη και τη θέαση της ζωής "στη γη".. Ο υλισμός συνοπτικά αναφέρει πως τα προβλήματα θα λυθούν με την πάλη. Όλα ξεκινούν από το υλικά, χειροπιαστά προβλήματα κι ανάγκες οι οποίες βασίζονται σε υπαρκτά φαινόμενα, πράξεις, συμπράξεις ίσως. Όλα πηγάζουν από την ύλη, την ύπαρξη. Δεν είναι τίποτα ουρανοκατέβατο. Όλα είναι βγαλμένα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, αυτής της κοινωνίας εκμεταλλευτών κι εκμεταλλευομένων, της καταπιεστικής τάξης πάνω στην καταπιεζόμενη. Ο διαλεκτικός υλισμός, του οποίου βάση είναι ο διάλογος, καταλήγει πως η λήξη των προβλημάτων είναι η πάλη. Παλεύεις να λύσεις τα προβλήματα. Είναι αυταπάτη να νομίζει κάποιος ότι θα λυθούν από μόνα τους ή ότι σε κάποιον άλλο κόσμο δε θα υπάρχουν.
   Πάνω στο τελευταίο, ο Χριστιανισμός κι οι περισσότερες θρησκείες που έχουν διδασκαλίες περί υπομονής των μαρτυρίων και των αντίξοων συνθηκών σε αυτή τη ζωή με υπόσχεση έναν καλύτερο κόσμο είναι αυταπάτες. Αν το σκεφτεί κανείς, οι διδασκαλίες αυτές συμφέρουν τους εκμεταλλευτές για να ναρκώνουν τους εκμεταλλευόμενους για έναν Παράδεισο χωρίς καταπίεση, ώστε σε αυτή τη ζωή να αποσοβούν την κάθε αντίσταση.

   Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού
   - Καρλ Μαρξ

   Κι εδώ είναι ένα αντίθετο του υλισμού ρεύμα το οποίο ονομάζεται ιδεαλισμός. Ο ιδεαλισμός ανάγει τα προβλήματα, τις σκέψεις, τη ζωή την ίδια στον κόσμο των Ιδεών. Από τους αρχαίους φιλόσοφους, από τον Πλάτωνα, από τον Επίκουρο, έως τη σύγχρονη εποχή, ο κόσμος κατακλύζεται από φιλοσοφίες, απόψεις, ιδέες, επηρεασμένος από τον ιδεαλισμό. Η άρνηση της σύνδεσης των προβλημάτων με την υλική τους βάση οδηγεί, ίσως σκόπιμα, αυταπάτες στους ανθρώπους. Τους οδηγεί μακρυά από τη ρίζα των προβλημάτων, σε μία κοινωνία χωρίς καθημερινότητα, όπως έχει πλαστεί στο μυαλό μερικών φιλοσόφων. Έχοντας έναν ιδανικό κόσμο, τους απομακρύνουν από την κοινωνία στην οποία ζουν, και πολύ περισσότερο από την πάλη για να λυθούν τα προβλήματα. Δε μπορεί κάποιος να ελπίζει σε μία άλλη κοινωνία ζώντας στη συγκεκριμένη και χωρίς να παλεύει να την αλλάξει.
   Ο ιδεαλισμός όμως έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας: Οι ιδέες, η στάση ζωής βασίζεται πάνω σε υλικές ανάγκες. Οι φιλόσοφοι του ιδεαλισμού δεν είναι αποκομμένοι από την κοινωνία, όσο κι αν εντείνουν τις προσπάθειές τους να ξεφύγουν από αυτόν.

   Κι εδώ είναι το ζήτημα: Θα παλέψεις για την καλύτερη ζωή ή θα μείνεις στο όνειρο;

Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος

Κώστας Βάρναλης